Η Αντίδραση (Αποτείχιση) των Ορθοδόξων προς τον πατέρα του άγ. Γρηγορίου Θεολόγου. Π. Θεόδωρος Ζήσης

Heretics = Ecumenists.
Schismatics = Old Calendarists(G/T.O.C.)

Δυνητισμός = Πλάνη.
Κοινό Ποτήριο = Πλάνη.

Διακοπή Εκκλησιαστικής Κοινωνίας με τους Αιρετικούς ΠΣΕσατζίδες-Οικουμενιστές και τους Παρασυνάγωγους ΓΟΧ η μόνη οδός σωτηρίας.

Μετάνοια για όλες τις αμαρτίες και Εξομολόγηση σε Ορθόδοξο=Αποτειχισμένο ιερέα.

Συγκοινωνοῦντα δοχεῖα
Οικονομία και Ακρίβεια

Μόρφου Νεόφυτος. Δύο Άκρα. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος. Καψάνης. Αγιορείτες Πατέρες. Άγιον Όρος. Υπακοή. Εκκλησία. Διωγμός. Ψευδοσύνοδος. Ομολογία. Αφύπνιση. Λεμεσού Αθανάσιος. Βαρθολομαίος. Μασωνία. Οικουμενισμός. Ψευδοσύνοδος. Μολυσμός. Μετάνοια. Υπομονή. Orthodox faith. Orthodox church. Orthodox saints.

Ο Δυνητισμός ΑΠΕΘΑΝΕΝ.......

Ὁ μέγας ἐκκλησιάρχης Σίλβεστρος Συρόπουλος μᾶς περιγράφει στά ἀπομνημονεύματά του καί μία θαυμάσια ἀντίδρασι καί ἀποτείχισι τοῦ λαοῦ ἀπό τόν ἱερέα τῆς ἐνορίας των. Ὁ ἱερεύς αὐτός, ἀπό ἁπλή, θά λέγαμε, περιέργεια, ἠθέλησε νά ἰδῆ πῶς γίνεται ἡ ἐνθρόνισις τοῦ νέου Πατριάρχου. Ὅταν λοιπόν, κατά τήν διάρκεια τῆς Συνόδου τῆς Φλωρεντίας ἀπεβίωσε ὁ Πατριάρχης Ἰωσήφ, ἐξελέγη μέ τήν προτροπή τοῦ αὐτοκράτορος ὁ Λατινόφρων καί ἑνωτικός Κυζίκου Μητροφάνης. Κατά τήν πομπή αὐτή καί τελετή ἦτο παρών καί ὁ Λατίνος Ἐπίσκοπος Χριστοφόρος.Ὁ Συρόπουλος περιγράφει τά γεγονότα καί τά σχετικά μέ τόν ἱερέα Θεοφύλακτο ὡς ἑξῆς: «Ἡτοιμάσθη τοίνυν ὁ Κυζίκου καί ἐδέξατο τό μήνυμα · προσεκαλέσατο δέ καί τόν Τραπεζοῦντος καί τόν Ἡρακλείας παραγενέσθαι ἐν τῷ μηνύματι, καί οὐκ ἦλθον. Τῇ τετράδι οὖν, καθ’ ἥν ἀποδίδοται ἡ ἑορτή τῆς ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἀναστάσεως, ἥτις ἥν καί τετάρτη τοῦ Μαΐου, ἦλθεν εἰς τά βασίλεια καί προεβλήθη παρά τοῦ βασιλέως πατριάρχης. Παρῆμεν δέ καί ἡμεῖς καί ἐν τῷ μηνύματι καί ἐν τῇ προβλή σει καί προεπέμπομεν αὐτόν εἰς τό πατριαρχεῖον · παρῆν δέ καί ὁ τοῦ πάπα λατινεπίσκοπος ὁ Χριστοφόρος παρ’ ὅλην τήν ὁδόν πλησιάζων τῷ δεξιῷ μέρει τοῦ πατριάρχου καί μηδόλως αὐτοῦ ἀφιστάμενος. Τοῦτο δέ καί πλείονα μέμψιν ἀπό τοῦ λαοῦ καί ἀποστροφήν προὐξένει τῷ πατριάρχῃ, ὡς ἀποδεχομένῳ τόν λατινισμόν, καί ἐδέχετο ὁ λαός τήν εὐλογίαν τοῦ πατριάρχου λίαν ἀηδῶς, τινές δέ καί ὑπεχώρουν ἵνα μή θεωρῶσι τήν εὐλογίαν αὐτοῦ. Προσθήσω δέ καί τι μικρόν ἀφήγημα πρός παράστασιν τοῦ πρός τήν ὀρθοδοξίαν θερμοῦ ζήλου τοῦ εὐσεβοῦς καί χριστιανικωτάτου τοῦδε λαοῦ καί ἄλλως χαρίεν. »Ἱερεύς τις ἠθέλησεν ἰδεῖν ὅπως γίνεται ἡ τοῦ πατριάρχου πρόβλησις · ὄνομα τῷ ἱερεῖ Θεοφύλακτος. Ἐδανείσατο οὖν ἵππον (οὐδέ γάρ ἐκέκτητο) καί ἦλθεν εἰς τά βασίλεια, καί ἰδών τήν πρόβλησιν, ἦλθε μεθ’ ἡμῶν μέχρι καί τοῦ πατριαρχείου. Εἶτα ὑπέστρεψεν εἰς τό ἴδιον οἴκημα, καί κατά τήν ὥραν τοῦ ἑσπερινοῦ ἐσήμανεν (ἦν γάρ ἡ ἑορτή τῆς Ἀναλήψεως), καί οὐδείς ἦλθεν εἰς τόν ναόν αὐτοῦ · ὡσαύτως καί εἰς τόν ὄρθρον, καί οὐδείς ἦλθε · ἐξεδέχετο δέ καί εἰς τήν ὥραν τῆς λειτουργίας, ἵνα φέρῃ τις αὐτῷ λειτουργίαν, καί οὐκ ἔφερε · διό οὐδέ ἐλειτούργησεν · Ἀγανακτήσας προσῆλθε τοῖς εἰωθόσιν ἐκκλησιάζεσθαι ἐν τῷ ναῷ καί ἠρώτα τίνος χάριν οὐκ ἦλθον ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ ἑορτῆς οὔσης; Οἱ δέ ἔλεγον αὐτῷ · Διότι ἠκολούθησας καί σύ τῷ πατριάρχῃ καί ἐλατίνισας. Ἔλεγεν οὖν ὁ ἱερεύς · Καί πῶς ἐλατίνισα; ἐγώ ἀπῆλθον ἁπλῶς ἵνα ἴδω τήν τάξιν μόνον ἥν οὐδέποτε εἶδον, καί οὔτε ἐφόρεσα οὔτε ἔψαλα οὔτε τι ἱερατικόν ἐποίησα. Πῶς οὖν ἐλατίνισα; Οἱ δέ εἶπον · Ἀλλ’ ἀνεμίχθης καί συνοδοιπόρεις μετά τῶν λατινισάντων ἔμπροσθεν τοῦ λατινόφρονος πατριάρχου καί ἔφθανέ σοι ἡ εὐλογία αὐτοῦ. Τότε ἠγανάκτησεν, ἵνα δυσωπῇ αὐτούς μεθ’ ὑποσχέσεων ἐνόρκων, ὡς οὐκέτι ἀπελεύσεται εἰς τόν πατριάρχην ἤ εἰς τούς πλησιάζοντας αὐτῷ, καί μόλις ἠδυνήθη καταπεῖσαι αὐτούς συνέρχεσθαι πάλιν εἰς τήν ἐκκλησίαν. Εἰ οὖν ὥσπερ ἥδυσμά τι προσετέθη τοῦτο τῷ λόγῳ, ἀλλ’ οὖν καί ἐκ τοῦτου ἔξεστι τοῖς βουλομένοις τεκμαίρεσθαι ὁποίαν τινά διάθεσιν ἔχει Θεοῦ χάριτι περί τά ὑγιῆ τῆς Ἐκκλησίας δόγματα ὁ χριστιανικώτατος ὅδε λαός καί ὅπως ἀποστρέφεται καί μισεῖ τά νόθα τε καί ἀλλότρια» (ὅπ. ἀν., σελ. 554). Ἀπό τήν περιγραφή αὐτή φαίνεται ἡ στάσις τοῦ λαοῦ καί ἡ συμβολή του εἰς τήν ἀποκατάστασι τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὁ λαός ὄχι μόνο ἐγνώριζε τήν πίστι του, ἀλλά καί τήν στάσι πού ἔπρεπε νά κρατήση ὅταν αὐτή ἐπροδίδετο. Καί ἡ στάσις αὐτή ἦτο ἡ ἀποτείχισι.

«Από το βιβλίο Ἡ Διαχρονικὴ Συμφωνία τῶν Ἁγίων Πατέρων γιὰ τὸ Ὑποχρεωτικὸ τοῦ 15ου Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου περὶ Διακοπῆς Μνημονεύσεως Ἐπισκόπου Κηρύσσοντος ἐπ’ Ἐκκλησίας Αἵρεσιν, Ευθυμίου Τρικαμηνά Iερομονάχου»

[ΟΡΘΟΔΟΞΗΖΩΗ]

*Ναοί που δεν Μνημονεύονται οι Αιρετικοί Ψευδεπίσκοποι Οικουμενιστές και Παρασυνάγωγοι ΓΟΧ υπάρχουν σε πολλά μέρη της Ελλάδος*

[ΟΡΘΟΔΟΞΗΖΩΗ]

Ο Μολυσμός των Μυστηρίων

Κατὰ ἀδιαμφισβήτητον ἐκκλησ. ἀρχὴν ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι διοικητικῆς-θεσμικῆς μορφῆς. Ἡ εἶναι ἑνωμένη ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ. “Εἷς Κύριος· μία Πίστις· ἓν Βάπτισμᾳ· εἷς Θεὸς καὶ Πατὴρ πάντων, ὁ ἐπὶ πάντων καὶ διὰ πάντων καὶ ἐν πᾶσιν ἡμῖν”. Ἡ ἑνότης αὐτὴ παρασαλεύεται μόνον ἀπὸ τὰς ἑτεροδοξίας. Ὁ ἑτέρως, παρ’  ὃ παρέλαβε, φρονῶν,  παύει νὰ ἔχῃ τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τὴν κοινωνίαν τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Διὰ τοῦτο κατὰ τὴν Ε΄ Σύνοδον (Πρᾶξ. Α΄ §3, 17) ὑπέρτατο χρέος τῶν ἱερέων, φυλάκων τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἡ περιφρούρησις τῆς πίστεως. Ἡ ἔκπτωσις ἱερέων ἀπὸ τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως μιαίνει τὰ ὑπ’  αὐτῶν τελούμενα μυστήρια καὶ αἴρει ἀπὸ αὐτοὺς τὸ χάρισμα τῆς πνευματικῆς πατρότητος. Ἀντὶ ποιμένων ἀποβαίνουν λύκοι, κατατρώγοντες τὸ ποίμνιόν τους (βλ. Πρᾶξ. ΣΤ΄ §15, 10 καὶ Πρᾶξ. Α΄ 3, 14). Διὰ τοῦτο ὁ Ἰουστινιανὸς δηλοῖ (καὶ ἡ Σύνοδος ἐπικυρώνει τὴν ”θέσιν” αὐτὴν (ἐν Πράξει Ζ΄ §16, 1-2), ὅτι οὐδέποτε θὰ ἀνεχθῆ νὰ λάβῃ τὴν θείαν κοινωνίαν ἀπὸ ἱερεῖς ὑπόπτους ἐπὶ αἱρέσει. Καὶ οἱ ὀρθόδοξοι καθ’  ὅλον τὸ διάστημα τοῦ ἀκακιανοῦ σχίσματος ἠρνήθηκαν νὰ κοινωνήσουν τῶν ἀχράντων μυστηρίων ἀπὸ χειρῶν ἁπλῶς ὑπόπτων. “Ἀκοινώνητοι διὰ τί μένομεν ἐπὶ τοσαῦτα (35) ἔτη;  Διὰ τί οὐ κοινωνοῦμεν; (Α.C.O. 3, σελ. 72). Ἱερεῖς καὶ πατέρες εἶναι μόνον οἱ τηροῦντες τὴν πίστιν ἀνόθευτον (Πρᾶξ. A΄ §3, 14).

(«Ἡ Πέμπτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος» τοῦ Μελετίου (Καλαμαρᾶ), μητροπ. Νικοπόλεως, Ἀθῆναι 1985, σελ. 104-17).

[ΟΡΘΟΔΟΞΗΖΩΗ]

Ἡ Διαχρονικὴ Συμφωνία
τῶν Ἁγίων Πατέρων
γιὰ τὸ Ὑποχρεωτικὸ
τοῦ 15ου Κανόνος
τῆς Πρωτοδευτέρας
Συνόδου
περὶ Διακοπῆς
Μνημονεύσεως
Ἐπισκόπου
Κηρύσσοντος
ἐπ’ Ἐκκλησίας Αἵρεσιν

[ΟΡΘΟΔΟΞΗΖΩΗ]

Η ΕKKΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ;
Ο Χριστιανός, μόνο μένοντας Πιστός έως θανάτου στο Σύμβολο της Πίστεως που
βαπτίστηκε, το οποίο θεσπίστηκε διά των Αγίων Πατέρων των Οικουμενικών
Συνόδων μπορεί να έχει την ενότητα με τον Θεό και με την Εκκλησία Του.
Όταν λέμε, όμως, ενωμένος με την Εκκλησία, δεν εννοούμε με την θεσμική
Εκκλησία, δηλαδή, όπως δυστυχώς λέγουν μερικοί ή ενδεχομένως και οι
περισσότεροι, θεωρώντας ότι εφόσον είναι ο Επίσκοπος ή ο Ιερέας, αυτοί είναι και η
Εκκλησία. Γιατί το λένε αυτό; Γιατί έχουνε την πεπλανημένη αντίληψη ότι η Εκκλησία
είναι οι επίσκοποι. Αυτό δηλαδή που πιστεύουνε οι επίσκοποι και οι ιερείς, το
πιστεύουνε και κάποιοι Χριστιανοί για να μην πούμε οι πιο πολλοί. Και έτσι πολλοί
πιστοί λένε, εγώ είμαι με τον Επίσκοπο, άρα είμαι με την Εκκλησία.
Δεν είναι όμως έτσι. Γιατί δεν είναι έτσι;
Θα θυμίσουμε σε όλους τους Ορθοδόξους τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, ο
οποίος διευκρινίζει ποιοί είναι της Εκκλησίας και ποιοί δεν είναι της Εκκλησίας.
Κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά και όχι κατά την αυθαίρετη γνώμη του
καθενός, οι της Εκκλησίας είναι εκείνοι που είναι οι της Αληθείας.
«Και γαρ οι της Χριστού Εκκλησίας της αληθείας εισί·
και οι μη της αληθείας όντες ουδέ της του Χριστού Εκκλησίας εισί».
Δηλαδή αν δεν είμαστε στην Αλήθεια, δεν είμαστε στην Εκκλησία.
Άρα το ζητούμενο είναι αν αυτά που λέμε και Πιστεύουμε είναι αυτά που λέει και
Πιστεύει Διαχρονικώς η Εκκλησία.
Επομένως όταν λέγουν και διακηρύττουν οι ψευδεπίσκοποι της ληστρικής
Συνόδου της Κρήτης τα συνοδικά πλέον μέλη του λεγόμενου Παγκοσμίου
Συμβουλίου Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.) ότι όλοι οι αυτοαποκαλούμενοι χριστιανοί μέλη του
(Π.Σ.Ε.) μαζί με τους Ορθοδόξους είναι η μία διαιρεμένη εκκλησία που πρέπει μέσα
σε αυτόν τον αντίχριστο οργανισμό να ενωθεί, αυτοί τώρα μπορούν να
εξακολουθούν να είναι Εκκλησία;
Επειδή αυτό το ισχυρίζονται οι περισσότεροι λεγόμενοι επίσκοποι σήμερα, ενώ οι
υπόλοιποι σιωπώντας συμβιβάζονται και συνεργάζονται με αυτήν την προδοσία της
Πίστεως αυτό σημαίνει ότι όλοι αυτοί είναι μέσα στην Εκκλησία;
Όχι βέβαια. Όλοι αυτοί είναι εκτός Εκκλησίας. Μόνοι τους βγήκαν, αφού θέλησαν να
γίνουν μέλη της ψευδεκκλησίας του ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ (Π.Σ.Ε.).
Η ίδια υμνολογία της Εκκλησίας, η οποία συμπυκνώνει την δογματική διδασκαλία
της Εκκλησίας λέει εν Πνεύματι Αγίω διά το Απολυτίκιον της Αγίας Ευφημίας, «λίαν
εὔφρανας, τοὺς Ὀρθοδόξους, καὶ κατήσχυνας, τοὺς κακοδόξους».
Συνεπώς όλοι οι κακόδοξοι, δηλαδή όλοι οι αιρετικοί καταδικάζονται διαχρονικώς
από την συνείδηση της Εκκλησίας.
Και έρχονται τώρα οι ψευδεπίσκοποι του λεγόμενου Παγκοσμίου Συμβουλίου
Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.) και όσοι έχουν εκκλησιαστική κοινωνία με αυτούς και
διακηρύττουν βλασφημώντας ότι όσοι δεν είναι μαζί μας είναι εκτός Εκκλησίας.
Αλλά, όπως προαναφέραμε, ο Άγ. Γρ. ο Παλαμάς, αλλά και όλοι οι Άγιοι της
Εκκλησίας διαψεύδουν όλους αυτούς λέγοντας ότι μόνο «οι της Αληθείας» είναι της
Εκκλησίας. Επομένως όσοι πιστεύουν διαφορετικά, αλλοιώνοντας την Ορθόδοξη
Παράδοση και Διδασκαλία της Εκκλησίας είναι καταδικασμένοι από τα επίσημα
κείμενα των Αγ. Πατέρων στο Συνοδικό της Ορθοδοξίας, και είναι εκτός Εκκλησίας.