BENİ HİÇ ANLAMADIN dedi adam kadına - Caner Yaman

“Beni hiç anlamadın,” dedi adam kadına, “senin çizdiğin sınırların içine hapsoldum, yıllarca o sınırların içinde boğuldum. Neden bu kadar zorladım bilmiyorum. Boğazımı sıkmana, nefessiz bırakmana neden izin verdim bilmiyorum. Yetti. Yeter. Artık gidiyorum ve bunun sorumlusu sensin.”
Kaşları çatık, sesi çok yüksekti. Kadına yüklendikçe, çok önceden kaybettiği bir özgüven halini yeniden kazandığını hissediyor, vücudu daha da dikleşiyor, gitme kararıyla ele geçirdiği gücün büyüsüyle daha da acımasız cümleler kuruyordu.
“Tek bir cümle bile etme bana. Şu haline bir bak da utan kendinden! Bizi bu hale sen getirdin, senin bu rezil halin getirdi!”
Bazıları böyledir. Yaptıklarını haklı çıkarmak uğruna gaddarlaşabilirler. Sorumluluk almak yerine karşı tarafı fütursuzca suçlayabilirler. Kendi yanlışlarını, kendi cümleleriyle düzelttiklerini zannedebilirler.
Vicdanlarından bir tokat bile yemeden, yastığa başlarını koyup rahatça uyuyabilirler.
Tuhaf.
İnsan kendini, iki kişiyi ilgilendiren bir konudan nasıl bu kadar kolay sıyırabilir? bunun acısını, yükünü, hüznünü gram hissetmeden hayatına nasıl devam edebilir?
İnsan.
Sen ne aşağılık bir türsün insan…
Gözünde kurumak isteyen bir kaç damla yaşla öylece kalakaldı kadın. Sonra kendini toplamaya çalıştı, bir şeyler yapmalıydı. Adamın söylediklerine kulak tıkamalı, anlık tepkilerle daha da yıkmamalıydı bir şeyleri. Belki de başka sorunları vardı adamın, kaç yıllık hayat arkadaşıydı, bir anlık öfke patlaması kadına denk gelmişti belki de. Anlayışlı olmalıydı, alttan almalıydı, o da öfkeyle karşılık vermemeliydi.
Yıkmak kolaydı, yıkmak en kolaydı, yıkılmaması için bir şeyler yapmalıydı. Hep o yapmalıydı. Her sorumluluk onun olmalıydı. Hep anlayışlı, hep alttan alan, yıkılmasın diye mücadele eden hep o olmalıydı.
Neden? Sormadı. Sorsan ne olacak? Soranların başına ne geldiği malum.
“Yapma, düzeltebiliriz her şeyi, düzeltebilirim, gitme, nolur gitme” dedi. Gurur yapmıyordu ama kırılan gururu çatlayan ses tellerinden sızıyordu.
İçinde bir ses rahat durmuyordu.
Neden? Bunları diyen neden kendisiydi? Bu boşuna çaba, bu saçma çırpınış neyin eksikliğiydi?
Düşünmedi kadın. Sormadı. Susturdu içindeki sesi. Duraksamadı.
“Yalvarırım, gitme. Haklısın. Benim kabahatim. Düzeltebiliriz. Gitme.”
Kapının sesi, adamın sesi kadar acımasız çınladı duvarlarda bir süre. Kadın, o duvarlara dayadı sırtını. Canını yakan çınlamalar dinsin diye canını yakan duvarlara dayadı sırtını.
Günler, aylar, belki de yıllar sonra, içindeki sesin konuşmasına izin verecekti mutlaka.
Yaşanmış berbat zamanların, berbat bir anın, kötü bir olayın tek taraflı olduğunu düşünmek ve her seferinde kendini suçlamak, sorumluluğu tek başına üstlenmek korkaklıktan başka bir şey değildir.
Yaşananlardan sorumlu olanı aklamaya çalıştıkça, aslında onu kaybetme korkusuyla kendine ihanet etmiş, kendini hiçe saymış olursun.
Şunu unutma
Karşındaki kişi, herhangi bir olayda sorumluluk almak yerine tüm yükü sana yıkıyor, seni yargılıyorsa
tam da orada bağışlanmaz günahları vardır.
İlla korkacaksan, böylelerini kaybetmekten değil, hala yanında tutmaktan korkmalısın.

Videoyu beğenip kanala abone olmayı unutmayın canlar.
Spotify Podcast kanalımızı da takip edebilirsiniz.

[yilmazmehmet]

Burdayızzzz 👏👏 insanlığın bittiği yerde

[mehmetcanalkaya]

Cümleleriniz hepsi o kadar beni anlatıyor ki yalandan ibaret olan bir ilişkinin içerisinde söylediğiniz gibi sürüklendim ve vazgeçtim tüm benliğimle mutluyum şimdi hiç olmadığım kadar.

[oykuozyurt]

Anlatımızın öyle güzel ki iyi ki sizin okurunuz olmuşum ❤️

[azrhuseynli]

Adamsın adamm.sözleride yazdığın için teşekkür ederim Caner

[Callisto]

Hocam var ya harbiden Anılarımıza Geçmişimize Kaybettiklerimize Hayatta ne varsa İyi ve kötü anıları yaşatıyorsun Bize Emeğine Ağzına Sağlık 🙏 Beni hiç Anlamadın.... İsmi Lazım değil..." Kadın" Uzaklarda bir yerlerdesin Ama her zaman Kalbimdesin ♡♡.

[gokhanaltntas]

Illa korkacaksan böylelerini kaybetmekten değil hala yanında tutmaktan korkmalısın.