Ο Άγιος ιερομόναχος πατήρ σεραφείμ Ρόουζ, κατά κόσμον Ευγένιος, προσευχές κάνει ο ίδιος.☦️

Όταν επισκέφθηκα μια ορθόδοξη εκκλησία για πρώτη φορά, μου συνέβη κάτι που σε κανένα βουδιστικό ή άλλο ανατολικό ναό δεν είχα νοιώσει. Κάτι μέσα στην καρδιά μου μου είπε ότι γύρισα σπίτι. Η έρευνα μου για την αλήθεια είχε τελειώσει. Με αυτή την αποκάλυψη της ορθοδοξίας και με την συναναστροφή μου με ορθοδόξους, μια καινούργια σκέψη γεννήθηκε στο μυαλό μου: ότι η αλήθεια δεν είναι μια αφηρημένη ιδέα, αλλά είναι πολύ συγκεκριμένη και αξίζει ν’ αγαπιέται με όλη μας την καρδιά και με όλο μας το είναι. Έτσι, γνώρισα τον Χριστό».Πάντα έλεγε ότι πρέπει να υποφέρουμε πόνους και μαρτύρια γιατί ο πόνος καθαρίζει την ψυχή και την φέρνει πιο κοντά στο Θεό. Το τέλος του ήταν ένα μαρτύριο. Όπως κι ο Χριστός μας υπέφερε τόσα πολλά για τη σωτηρία μας, έτσι και ο π. Σεραφείμ για την Αγάπη Του και την Αλήθεια Του, υπέφερε έως τέλους τους πόνους της αρρώστιας του που τον έφερε στην αγκαλιά του Νυμφίου του Χριστού για ν’ απολαύσει πλέον στην άλλη ζωή, στα ουράνια σκηνώματα του Παραδείσου, όσα ονειρεύτηκε από παιδί η αγνή ψυχή του. Αν και ήταν Αύγουστος και η θερμοκρασία ήταν σε πολύ υψηλά επίπεδα και παρόλο που το σκήνωμά του για τρεις ημέρες εκτέθηκε σε προσκύνημα, ωστόσο όχι μόνο δεν μύρισε, αλλά ευωδίαζε.

Στο πρόσωπό του το τόσο ταλαιπωρημένο και χαραγμένο πριν από τους πόνους, απλώθηκε ένα μειδίαμα, αμέσως μόλις παρέδωσε το πνεύμα του στα χέρια του Ουράνιου Νυμφίου του. Είδε πλέον με τα μάτια του, με την ίδια του την ψυχή, την Αλήθεια, για την οποία τόσο πάλεψε, τόσο αναζήτησε και τόσο θυσιάστηκε.Ότι είναι ο π. Κοσμάς Γρηγοριάτης για την Αφρική, είναι ο π. Σεραφείμ για την Αμερική. Το όνομά του, το έργο του, η δράση του εξαπλώθηκε όμως και πέρα από την Αμερική. Ακόμη και στη χώρα μας έχουν τα τελευταία χρόνια μεταφραστεί λίγα από τα έργα του. Αρκούσαν λίγα χρόνια επίγειας ζωής για ν’ αναδείξουν στον ουρανό ένα μεγάλο άγιο που ο χρόνος και ο Θεός θα δικαιώσουν. ☦️Στις τρείς ημέρες μεταξύ του θανάτου και του ενταφιασμού του, το σώμα του π.Σεραφείμ δεν υπέστη ούτε ακαμψία, ούτε αποσυντέθηκε στο ελάχιστο, ακόμη και με τη θερινή θερμοκρασία. Δεν υπήρχε καμιά νεκρική ωχρότητα πάνω του. Στην πραγματικότητα, το χρώμα του ήταν κυριολεκτικά χρυσωπό. Το δέρμα του παρέμεινε μαλακό και το σώμα του φάνηκε να είναι, όπως είπε ένας προσκυνητής της μονής, '' σαν ένα παιδί που κοιμάται ''.

Καθώς κειτόταν στο απλό ξύλινο φέρετρό του στην εκκλησία, το πρόσωπο του π.Σεραφείμ ακτινοβολούσε. Τόσο παρήγορη ήταν η ευγενής έκφραση της ειρήνης και ευδαιμονίας του, που οι άνθρωποι δεν μπόρεσαν να το καλύψουν με τον παραδοσιακό μοναστικό τρόπο.Κοίταζε σαν να ήταν ζωντανός - νεώτερος από ό,τι ήταν πριν από την ασθένειά του.

Η θέα του πιστοποιούσε έναν θρίαμβο πάνω στον θάνατο, και οι πολυάριθμοι άνθρωποι προσπαθούσαν να περάσουν πολύ ώρα προσευχής πάνω από το φέρετρό του. Τα μικρά παιδιά μετά βίας τα έπαιρναν μακριά από το φέρετρο, τέτοια ήταν η ατμόσφαιρα της αγάπης και της ηρεμίας που περιέβαλε το σώμα του.☦️