filmov
tv
Κική Δημουλά Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως

Показать описание
Η Κική Δημουλά διαβάζει το ποίημα "Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως" από την ποιητική συλλογή "Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως". Το ποίημα είναι από το CD τού περιοδικού "Η λέξη" η ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ διαβάζει 30+4 ποιήματα της.
Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως
Μετά την απόφαση
-τίνος;-
να μεταφερθεί παραπλεύρως
στην ισόγεια μνήμη τού θανάτου
το όνομά σου
σείστηκε το διατηρητέο νόημα
τού παλιού σπιτιού
σα χαλασμένο δόντι έτοιμο να πέσει
κουνιόντουσαν οι τοίχοι
άδειαζαν τα κάδρα
ένας πανικός μαδούσε
τα ανοιξιάτικα τοπία
ψυχραιμία παρακαλώ ψυχραιμία
συμβούλευε η νεκρή τους φύση
εκκενώστε το ταβάνι, βυθίζεται
ειδοποιούσα τις απλανείς μας εκεί πάνω
αναχωρήσεις
και μεταφερθήκαμε παραπλεύρως
ακριβώς
δύο τρία σπίτια παρά κει
πολύ κοντά
πιο μακριά ο άνθρωπος
από αυτό που φτιάχτηκε
δεν πάει
κι έτσι δεν απομακρύνθηκα
κάθε πρωί να βλέπω
τής βυσσινί ρόμπας σου
το λιωμένο χέρι
ν’ ανοίγει τής συνήθειας το παλιό παράθυρο
κι όλο κάθε πρωί να λέω: έλιωσε πάει
να θυμηθώ αύριο εξάπαντος
κάθε πρωί το ίδιο λιωμένο χέρι
τής ρόμπας σου
κι όλο αρνούμαι, αναβάλλω
να αντικαταστήσω
αυτή την παλιά εφθαρμένη οδύνη
με μία καινούργια
βλέπεις τόσο μόνο, έως παραπλεύρως
λίγο πριν την αλήθεια.
Πιο πέρα
δειλιάζει ο άνθρωπος δε μεταφέρεται.
Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως
Μετά την απόφαση
-τίνος;-
να μεταφερθεί παραπλεύρως
στην ισόγεια μνήμη τού θανάτου
το όνομά σου
σείστηκε το διατηρητέο νόημα
τού παλιού σπιτιού
σα χαλασμένο δόντι έτοιμο να πέσει
κουνιόντουσαν οι τοίχοι
άδειαζαν τα κάδρα
ένας πανικός μαδούσε
τα ανοιξιάτικα τοπία
ψυχραιμία παρακαλώ ψυχραιμία
συμβούλευε η νεκρή τους φύση
εκκενώστε το ταβάνι, βυθίζεται
ειδοποιούσα τις απλανείς μας εκεί πάνω
αναχωρήσεις
και μεταφερθήκαμε παραπλεύρως
ακριβώς
δύο τρία σπίτια παρά κει
πολύ κοντά
πιο μακριά ο άνθρωπος
από αυτό που φτιάχτηκε
δεν πάει
κι έτσι δεν απομακρύνθηκα
κάθε πρωί να βλέπω
τής βυσσινί ρόμπας σου
το λιωμένο χέρι
ν’ ανοίγει τής συνήθειας το παλιό παράθυρο
κι όλο κάθε πρωί να λέω: έλιωσε πάει
να θυμηθώ αύριο εξάπαντος
κάθε πρωί το ίδιο λιωμένο χέρι
τής ρόμπας σου
κι όλο αρνούμαι, αναβάλλω
να αντικαταστήσω
αυτή την παλιά εφθαρμένη οδύνη
με μία καινούργια
βλέπεις τόσο μόνο, έως παραπλεύρως
λίγο πριν την αλήθεια.
Πιο πέρα
δειλιάζει ο άνθρωπος δε μεταφέρεται.