' Πέτρα που κυλάει ' ------ Ποίημα: Δημήτρης Βίκτωρ ------ Απαγγελία: Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ

Πέτρα που κυλάει

Θα φύγω απ’ αυτά, ό,τι και να σημαίνει αυτό.
Θέλω να γίνω πέτρα, μια πέτρα που κυλάει,
πέτρα που κυλάει και ποτέ δε χορταριάζει.

Λόφους να χαιρετήσω και να κατηφορίσω
σ’ απότομες πλαγιές, κατάφυτες μ’ αμάραντο
σκίνα και κουμαριές.

Να φθάσω σε ρυάκια με κρύσταλλα νερά
μέσα από φαράγγια με φόντο τα βουνά.
Να στρίβω, να γυρίζω αδιάκοπα ξανά
να χαιρετώ τη νύχτα μ’ αστέρια αγκαλιά.

Να πέσω σε βυθούς σ’ άγριους ποταμούς
και να με παρασύρουν γοργά και μακριά.
Άνοιξη θέλω να ’ναι λουλούδια στα ρηχά
σε μαγικά τοπία μ’ όνειρα συντροφιά.

Το σχήμα μου φθαρμένο να σβήσω σιγανά
πίσω μου σαν αφήνω όλα μου τα υλικά.
Τίποτε να θυμίζει την πέτρα πια εκείνη
που κύλαγε και κύλαγε και σκόνη έχει γίνει.

Αγέρας να φυσήξει, με μόνη μουσική
το θρόισμά του πάνω στο κύμα που αντηχεί
στης θάλασσας τα πλάτη που τόσο μακριά
φάνταζαν πριν κινήσω το απέραντο ταξίδι.
Αυτό που δεν του άφησα τίποτε για να μείνει.

Δημήτρης Βίκτωρ
Οκτώβριος- 2013

[VictorDimitris]

Πέτρα που κυλά δεν χορταριάζει.
Η κίνηση.
Η ανάγκη για κίνηση.
Η ανάγκη για δημιουργία.
Μα αυτό πληρώνεται.
Πορευόμαστε με τη φθορά μας.
Η γοητεία του μοναδικού ταξιδιού για τον κάθε ένα πριν την επιστροφή στα
στοιχεία της φύσης.

Δ. Βίκτωρ