Μια «αγιάτρευτη» αγάπη...

Συγγραφή: ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ
Από τη συλλογή διηγημάτων: «Το τραγούδι των διψασμένων»
(Βουκουρέστι, Μάης 1965)
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
«...αχ, τι κουβάρι μπερδεμένο κι αξεδιάλυτο είσαι πανάθεμά σε ζωή! Είκοσι χρόνια μωρέ! Είκοσιν –ακριβώς– έτη. Και πώς; Χαρακιασμένα πα στο πετσί σου μ' αυλακιές –μια στη μια– όπως έκανε ο πατέρας του με τις σουρβιές τους. Είκοσι χρονάκια να τα περπατάς μες στις ξενιτιές και να μη βάλεις άλλο όνομα στα χείλια σου παρά μόνο το δικό της. Κι άλλο τίποτα. Μην τύχει και κριματιστείς. Σαρακοστή κράταγε. Είκοσι χρόνια. Μόνο με τ' όνομά της και μόνο με τα θαμπά ξεφτίδια που κράταγε απ' τη θύμησή της. Μια κορμοστασιά λίγο γιοματούτσικη προς τ' αψηλό. Άλλο τίποτα...
Όμως... για σκέψου τα, όμως, κομματάκι. Είκοσι χρόνια! Με το ημερολόγιο στο χέρι και το χέρι στο τσουλούφι. Να μετράς τα χρόνια με άσπρες τρίχες. Μα... ένα τέτοιο κοπάδι από χρόνια, να τα μετράς μονάχα –όχι και να τα ζεις– μονάχα να τα μετράς πάλι θα γεράσεις. Βάλε τώρα και να τα περπατάς. Βάλε και να τα τραγουδάς παραπονιάρικα... Και να μην τα χορέψεις καθόλου. Και να μην τα πιεις –μην τύχει και πιεις το κρασί της λησμονιάς...»

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ