Çocukluk arkadaşlarımdan kaçma sebebim 🤝🏽 #shorts

-Biliyorum

❤Fış Fış Kulübü'ne katılın:

#shorts #merbemio #fışfışmerve #tiktok #çocuklukarkadaşları #çocukluk

[mototiriw]

Annemin kanser olduğunu öğrendiğim zaman 13 yaşındaydım sınav haftasıydı ve matematik sınavından psikolojim iyi olmadığı için düşük almıştım annem sinirle sen beni stres ettim kanser olmamın sebebi sensin demişti zaten iyi olmayan psikolojimin daha çok içine etti annemle o günden sonra çok konuşmadık 3 ay sonra vefat etti o zamanlar hem ruhen hem de psikolojik olarak iyi değildim etrafımdaki insanlardan tek istediğim şey benimle konuşmamalarıydı ama babam ve en yakın arkadaşımda dahil hepsinden duyduğum söz "senin suçun değil anlık sinirle öyle söyledi aslında öyle demek istemiştir" tarzı şeyler söyleyip duruyorlardı o zamandan sonra insanlara hiç birşey çaktırmadan herşeyi kendi içimde yaşayarak büyüdüm çünkü insanlara ne kadar derdini anlatsan insanlar kalbini o kadar kırıyor şimdi 16 yaşındayım ve kendime iyi ki öyle büyümüşüm diyorum.

[Sevroo.]

Annemin bazen bana
"beni kanser edeceksiniz"
"umarım ölürüm de kurtulursunuz"
"artık bıktım sizden"
Demesi çok ama çok
Kendimden nefret etmeme sebep oluyor

[Med-hj]

13 yaşındaydım .Aileme yaranmak ve bir aferin duymak için canımı dişime takarak her şeyde mükemmel olmaya çalışıyordum . Kendimi çok fazla zorlar bayılacak raddeye gelsem bile yaptığım şeye devam ederdim.Vicudum kaldıramamış olacakki hastalandım.Onca doktor gezdik ve hiç enerjim olmamasına rağmen yine kendimi zorluyordum.Bir gün babamla doktorların bana teşhis koymasını beklerken babama "Baba hissediyorum çok kötü bir şey diyecekler .Ama korkma iyileşirim." Dedim.Sonrası babama kanser olduğumu söylemişler .Ben iyileşeceğimi düşüncesi ve enerjisizlikten üzülemezken annem her doğal bir şekilde aldığım kemoterapilerde hastalanınca beni suçlardı.Kanlarımın düşmesi, kanser olmam, sürekli hasta olmam, acı cekmemin her biri benim suçumdu ona göre.Belkide haklı ama bana en çok dokunan keşke bana kanser olan kişi ben olmama ve de daha çok küçük olmama rağmen "Senin yüzünden eve gidip çocuklarıma kavuşamıyorum .Öleceksin sen." Demeseydi.Her gün bana öleceksin demesi ve benim onun çocuğu değilmisim gibi olması, ona küçük bir şey bile dememek için kendimi odalara kilitlemelerimi ve her şeyin o küçük kızın başına kalması beni kanserden daha çok yıprattı Anne.

[senaamatedavioldiyolar]

Annem kansere yakalandığında 5. Sınıftım. Tam o dönemden 1 ay önce babam işinden ayrıldı. Kanser olduğu dönemde onu pek fazla görmüyordum, çünkü ya hastanede oluyordu ya da uyuyordu dinleniyordu. Aramız o sırada kötü değildi çünkü ikimiz de birbirimizi görmüyorduk bile. Bazen ağrısı oluyordu ve evde sadece ikimiz oluyorduk, ablamı arıyordum çabuk gel diye arkadaşlarıyla sinemada olduğu için gelmiyordu. ama bazen de 10 yaşında bir çocuk olarak lenfoma kanseri annemle ilgilenmek zorunda kaldığım oluyordu. Arası yok anlayacağınız. Ya hiç görmüyordum ya da çok görüyordum. Her neyse, 6. Sınıfın sonlarındayken, 2019 gibi iyileşti. Kanseri atlattı, ama o psikolojiyi asla atlatamadı. Normalde kanser atlatan insanlar hayata bağlanır, benim annem hayattan soğudu ve beni de soğuttu. Aşırı tahammülsüzleşti, her şeye bağırmaya en ufak şeyleri bile büyütmeye başladı. Tam olarak aynı dönemde ben ergenliğe girdim ve annemde olan değişimin çok benzerini de ben geçirdim. Bunun üzerine bir de karantina süreci var. Birbirimize zerre tahammül edemiyorduk. Annem geçmişi unuttu resmen. 9 10 yaşında gerekince ona bakan kızını unutup, o sırada arkadaşlarıyla sinemaya giden ve ailesini umursamayan kızını seçti. Babamı da doldurup 3ü birden üzerime geldiler. Benim yüzümden kanser olduğunu, ablam ve babam sayesinde iyileştiğini söylediler. Benim yüzümden tekrar kanser olacağını ve bu sefer öleceğini söylediler. Tüm olaylardan beni sorumlu tuttular. İçimi döktüğüm, tek destek kaynağım olan sanal arkadaşlarımla konuşmamı engellediler. Bana para vermediler, ihtiyaçlarımı karşılamadılar, umursamadılar bile. Beni dinlemediler. Beni tamamen yalnız bıraktılar. Kimsem kalmadı. Ergen bir çocuk için bu ne kadar lanet bir durum tahmin bile edemezsiniz. Ben her gece yatağımda hüngür hüngür ağlarken benim karşımda annem timsah gözyaşlarını döküp herkesi manipüle etti. Ben yalnız başıma hıçkırıklarımı saklamaya çalışırken onlar yan odada gülerek "AİLECE" film izlediler. Ben hiçbir zaman o ailenin bir parçası değildim. Sonra duygusuzlaştım. Her gece ağlamak yerine intikam planları kurmaya başladım, bu sağlıklı değildi ve ben bunun da farkındaydım. İnsan kendisini yapan kişilerden nasıl intikam alabilir ki? Ama almadım. Sustum sadece. Onları asla affetmedim, asla affedemem. Ben affetsem o dönemdeki en yakın arkadaşım, yengem (aile apartmanında olduğumuz için çok zorda kalırsam onun yanına gider ona ağlardım. O beni kendi kızından ayırmaz, ama ben onu kendi annemden çok ayırırım :)) her gün her saat ıslanmaktan yıpranan yastığım, ya da hâlâ bunları yazarken bile sıkışan kalbim affetmez. Şuan hiçbir şey olmamış gibi herşeyi düzeltmeye çalışıyorlar. Ama buna her yeltenişlerinde gözlerindeki nefret beynimde canlanıyor ve buna karşı koyamıyorum. Hiçbir şey düzelmeyecek. Ben onlara her adım attığımda bacaklarımı kırdılar, yeniden adım atacak bacak bırakmadılar. Şuan onlardan nefret bile etmiyorum.

[durkardesimgecme]

Benim annem de kanser hastası 4. Evreye geldiğinde farkettik, öğrendik anlayacağınız erken teşhis konulamadı tedaviye 4 0 geriden başladı 3, 5 yıldır tedavi görüyor para sıkıntısı vs her şey çok zorlayıcı ve kendini bize para yetmediği için suçluyor ben de ona yaşama sebebim olduğunu sürekli olarak hatırlatıyorum senin suçun değildi demek hiç bir şeye iyi gelmiyor onun yerine olan şeyde onun da suçu olduğu varsayımı yeniden akıllara getiriliyor onun yerine onu mutlu edecek var olmasından mutlu olan birilerinin varlığı onu iyilestirecek tüm kalbimle inanıyorum siz de inanın annem için güzel dualarınızı eksik etmeyin lütfen...


Annemi kaybettik değerli dostlarım bedeni huzura kavuşmadı umuyorum ruhu huzura ermiştir hiç birinizin kötü şeyler yaşamaması dileğiyle…

[whnmiiss]

2 yıldır psikolpjim hiç iyi değil.
Geçen yıl annemle babam çok büyük kavga etmişti.Babam annemi öldürmeye kalkmıştı.O geceyi bir türlü silemiyorum zihnimden.Doğum günümdü.Küçük bir yerde kutlayıp eve gelmiştik.Babaannem ve halam da bizdeydi.O mutlulukla uyumuştum.Ama gecenin bir yarısında annemin çığlıklarıyla uyanacağımı hiç düşünmemiştim.
Rüya gördüğümü sanıyordum ve ya kabus.Birileri bağırıyordu.Acıyla.Ama ben o bağıran kişinin annem olduğunu bilmiyordum.Gözlerimi bir türlü açamıyordum o gece.Belki de Allah görmemi istememiştir:)
En sonunda zorlukla da olsa gözlerimi açmıştım.Odadan çıktığımda herkesin salonun ortasında olduğunu görmüştüm.Annemle ablam ağlıyordu.Halam tepkisizdi, babaannem ise titriyordu.ilk önce ne olduğunu anlamamıştım.Ta ki babamı bıçakla görene kadar..
Babamdan nefret ettim hem de ölesiye.O gece yeniden uyuyamadım.Beni zorla yatağıma gönderselerde gözlerimi tavana dikmiş öylece titriyordum.Annemin çığlıkları kulaklarımdan gitmiyordu.Onun yanına oturduğumda ağlarken saçlarımı okşayıp bana sadece "Ben ölürsem herşey düzelir kızım." demişti gülümseyerek.
O olaydan neredeyse 2 ay sonra ise annem intihara kalkışmıştı.Hemde biz uyurken odasında.Ben kurtarmıştım onu.Bana yalvarıyordu.Annem bana ölmesi için yalvarıyordu.Ağlıyordu ama bizi hiç düşünmüyordu.Biz napardık?
Babam yoktu o gece evde.Hangi cehennemdeydi bilmiyorum.Arayıp onu çağırmıştım.Gelmişti.Annem o günden sonra bana nefretle bakmaya başladı.Bana kötü davrandı.Ben yokmuşum gibi davrandı.Ama bir sözene hiç bir zaman unutamıyorum "Sen olmasaydın hiç bir şey böyle kötü olmazdı"

[tuanaseenlik]

Ben annemin kanser olduğunu 10 yaşımda öğrendim. O kadar acı vericiydi ki. İlkokuda gezilere gidemedim ve bu sosyalleşemememe neden oldu. En son ilkokul öğretmenim beni az da olsa mutlu etmek için elinden geleni yaptı. Beni gezilere gönderdi, etkinliklere katılmamı sağladı, paralı olan etütlere kalmamı sağladı, derslere odaklanamadığımdan dolayı sırf annem ve ben üzülmeyeyim diye notlarımı yüksek verdi... Ama şuan 13 yaşındayım ve annem Allah` a bin şükür ki gayet sağlıklı. Şuan yatıp kalkıp Allah` a şükür ediyorum. Allah kimsenin başına vermesin. Benim ve ailem için çok zor bir süreçti. Allah anne ve babamıza, sevdiğimiz tüm kişileri korusun, hastalık, bela vermesin inşallah. Amin

[skznoraass]

3 yıl önce abimi kaybettim, sürekli kavga ederdik hatta o gitmeden 2 saat önce yine kavga ettik birbirimizin üstüne sandalye fırlatıp sonra güldüğümüzü hala hatırlıyorum.. Sonra ekmek almaya gitti okulun orda bayi(?) vardı oraya gitti sonra araba çarpmış... Arabayı kullanan kişi abimin cüzdanından babamın numarasını bulup aradı abim bişey olursa diye taşırdı hep... Bana sen de gel demişti keşke gitseydim.. :)

[Nisossss___]

Daha 13 yaşındayken annem ve babam ayrıldı ve babam gittiği gün benimle vedalaşmadan gittmisti kalbim çok kırılmıştı gittikten 1 ay sonra ise evlenmişti ben babamın hala beni çok sevdiğini düşünüyordum fakat yanıldım bi gun babamı aramak istedim aradım ve açtığında beni bir daha asla arama istemiyorum sizi demisti ve ben ağlamaktan gözlerim görmeyecek dereceye gelmiştim şimdi ise tam 3 yıl oluyor babamla hala asla konuşmadım çocukları var 2 tane neden boyle oldu bilmiyorum ama baba kavramı artık benim için yok tek başıma büyüdüm alışmaya çalışıyorum:)

[Gülü._.cük]

5 yaşına kadar babannemde kaldım çünkü annem kanserdi ve bu çok zordu Allah düşmanımın başına vermesin

[zhrazeynall]

Gözleri doldu ya kıyamam sana canım ablamm

[_MANIAC_SKZ]

2020 nisan 1 akşamdı ve evimize babamın çalıştığı işte yemekhanede çalışan kadın geldi ve anneme benle bi gelsene dedi sonra annem bi geri döndü pasaport fln aldı ve gitti sonra annem eve dönünce kızım baban işte kaza geçirmiş ayağı kırılmış dedi bizde ağlamaya başladık sonra ertesi gün annemin bi akrabası aradı ve dediki biliyorlar mı bende anneme sordum ne oldu annem hiç bişey dedi ben söyle dedim ısrar etdim annem annem baban ayağını kırmadı inşaat da binadan düştü ve yoğun bakımda( kafatasında kırık ve akçiğerinde sorun vardı) dedi o an kalbimin parçalandığını hissettim ve ertesi gün annem baban iyleşiyo dedi ben havalara uçuyodum ve 4 Nisan'da ve annem babanın ilacını bulamıyolar hiç bi yerde yok ve annem gitdi hastaneye sonra buldular dedi ve eve döndü saat gece 2 ve ben zor uyudum saat 5 gibi uyandım ve babam aklıma geldi teli açıp babamın videolarına bakmaya başladım annemde uyanıkdı ve sabah 5 nisan sabah annem kalkın köye gidiyoruz dedi hemen kalktık ve hazırlandık yolda bizden önde giden arabada babamın tabutu varmış arabanın kapısını açtılar ve tabutu görünce öyle kötü hissetdim babama bi daha sarılamicaktık bana kızım diyemicekti meğerse ben saat 5 de kalktığımda babam vefat etmiş sonra anneannem geldi dediki babanız sizin yüzünüzden öldü siz onu üzmeseydiniz bu olmicaktı oysaki 1 nisan anneannemin doğum günü olduğu için babamla anneannem telefonla konuşmuşlar ve babamla kavga etmiş sonra babam sinirli bi insan olduğu için yüzüne kapatmış ve inşaata gitmiş ve sonra 3 cü kattan düşmüş
Bu yüzden 1 yıl boyunca hiç bir arkadaşımla konuşmadım yazarken bile gözüm doldu yiaww neyse sizi sıktıysam özür dilerim

[mervezengin]

Annem öldüğünde 9 yaşında idim, Ramazan Ayı ve Cuma günü idi.Gömülmeden önce sarıldım, gülüyor ölmedi, gömmeyin dedim.
Annemin akrabası kadın öldü, dedi.Bende; öldü ise neden gülüyor dedim, o kadında; iyi insan olduğu için melekler güldürüyor demişti.3 sene durmaksızın ağladım, annaannem; annen mezarında boğuluyor deyince ağlamayı bıraktım.
Annem beyinindeki kötü huylu tümörden öldü.

[cerenozdil]

Anneme kanser tehşisi konmuştu 9. Sınıftım yeni okul ve yurda alışmaya çalışırken annemin hastalığı ortaya çıkmıştı 3. Evrenin sonuydu kanser çok hızlı arttı ilaçlar istedigimiz gibi bir etki göstermedi annemin hayati hızla bitti hep aklıma gelir keşke kavga etmeseydim dedim kaç sefer annemle çoğu konuda anlamasamazdim ve duygularımı çabuk belli eden biri değilim insanlara kolay sarılamaz ve öpemezdim şimdi yenmeye çalışıyorum bunu ve binlerce kez söylemişimdir keşke anneme bir kez daha sarılabilseydim diye 9 ay oldu bazı yaralar iyilesmeyi bırak kabul bile tutmuyor ne kadar kavga etseniz sinirlensenizde ailenizi kırmayın zamanında kızdığımız insanlar kızacak kadar yakınımızda bile olmuyor 🙁

[selenay]

Allah hepimizin annelerine sağlık sıhat uzun ömür ve mutlu bir yaşam versin.

[Hyunjin_Polaris]

Oldum olası ablam beni sevmez, her zaman nefret etmiştir. İyi anlaştığımız güldüğümüz anlar tabiki oluyo ama sonradan farkediyorum ki işini halledene kadar abla rolünü oynuyormuş. Başkaları ile takılınca anında bana nefret duymaya başlıyo, annemlerle bile bu bana olan nefretini bahane edip ayırıyosunuz diye konuşmuyo, hatta geçenlerde dedi ki anneme, o varsa ben yokum beni de kızımıda göremezsiniz. Yiğenimi bile sırf inadından göstermiyor özlememize rağmen. Ablam ölmemi istiyo benden, varlığım çok batıyo, hiçbir zaman düzgün abla sevgisi hissetmedim.

Annem beni ne kadar sevdiğini söylese de, tartıştığımızda, bir şeylere kızdığı zaman sinirini benden çıkarıyor. Hakaretler ediyor, yerin dibine sokuyor, söylenmicek sözler söylüyor, çoğu zaman ölmemi bile söylüyo.

Sıradan olsa da düzgün sayılmayan ailemde herkesin ağzında öleyim ya da birbirine karşı ölde kurtulalım cümleleri düşmüyor.

Psikolojim o kadar kötü ki, depresyon ve anksiyetem gittikçe beni boğuyor. Nefes alamıcak hale geliyorum, o kadar çok zor dayanıyorum ki bazı şeylere, kimseyle paylaşamadığım dertlerim var. Her şeyi içime atıyorum ve bu beni daha çok mahvediyor, yıpratıyor, annemlere anksiyetem olduğunu onların böyle yapması yüzünden ilerlediğini baskı yapıp psikolojimi mahvettiklerini söylediğim zaman ben derdimi kime anlatayım diyip geçistirip boş boş yüzüme bakıp konuyu değiştiriyor.

Sözde arkadaşım dediğim 2-3 kişi var, onlarda olduğu gibi işi düşünce yazıp arıyor. O kadar yalnızım ki, yalnızlık içinde boğulmak ne demek onu misliyle yaşıyorum, bi yanımda kimseyi istemiyor. Çünkü kimse beni anlamıyor.

Bugüne kadar kimsenin ne en çok değer verdiği, en sevdiği, ilk önceliği, kaybetmekten korktuğu, ufakta olsa mutlu etmek için çaba sarfettiği biri olmadım. Hayatım boyunca dışlanmakla, hor görülmekle, zorbalık yapılmakla, iftira atılmakla, anksiyetemi çoğaltmakla geçti.

İnsanlardan nefret ediyorum, ben bunları yaşamayı haketmiyorum, ben sadece diğerleri gibi yaşamayı hakeden bir insanım, bu kadar nefret görmeyi, sevilmemeyi, dışlanmayı, görmezden gelinmeyi haketmiyorum. Ölmemi isticek kadar nefret edilmeyi haketmiyorum. İnsanım bende, diğerleri gibi sadece yaşamak isteyen bir insan..

[uwugachahiros]

annem beni gözümün önünde yanlızken 2013 yılında terk etmeseydi belki daha güzel bir pisikolojiye sahip olabilirdim 3 kardeş olarak bunu haketmiyorduk

[Sigilip_sip_sip]

Annemin kanser olduğunu sadece 8 yaşımdayken öğrendim. Daha küçüktüm ve taciz haberleri vb yüzünden psikolojim bozulmaya başlamıştı onu öğrenince temelli gitti. 3 yıldır ilk evrede fakat kanser bu ne yapacağı belli olmuyor. Bana sürekli "Sizin yüzünüzden kanser oldum." diyor. Bu olmayan psikolojime çok zarar veriyor. Geçen günlerde annemin yüksek derece astımı olduğu tespit edildi. Aynı zamanda annemin bir çok yerinde kist var. Şimdi bunların hepsi benim suçummuş gibi davranıyor.

[taekookminsung]

bana hamile olduğundan beri hastalık eksik olmamış şimdide acısını benden çıkarıyor. kelke benimkilerde ameliyatla geçseydi ama ruhuma kazındılar, bedenime değil

[Ceydaasss]

Çoğu kişinin ailesiyle ilgili sorunları var benimse yok ama nedense herkesi yaşamış gibi hissediyorum kendimi tutmasam ağlıyabilirim...