Ελένη Δήμου Ο Μενούσης Salif Keita

Показать описание

H Ελένη Δήμου γεννήθηκε στην Αθήνα από πατέρα Βορειοηπειρώτη και μάνα Μικρασιάτισα και σπούδασε στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών. Η Ελένη Δήμου γίνεται γνωστή με την εμφάνισή της στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του ΄81, κερδίζοντας το Α! Βραβείο, με το τραγούδι «Μι΄ αγάπη σαν κι αυτή».
Με το «΄Εχω φίλους» (΄82) , σε τραγούδια Γ. Ζουγανέλη, Α. Βαρδή, Γ. Σκούρτη, Μ. Ελευθερίου κ. ά. μπαίνει δυναμικά στο χώρο, με ισχυρό ερμηνευτικό προφίλ. Η συμμετοχή της στο «Μίλα μου απλά» των Τ. Μπουγά - Α. Ανδρικάκη την ίδια χρονιά, στο πλευρό του Γ. Πάριου και του Μ. Λιδάκη, ξεδιπλώνει το χάρισμά της να κινείται με ευελιξία σε διαφορετικού ύφους τραγούδια, με φυσική δραματικότητα σύγχρονου ερμηνευτικού τρόπου.
Το ΄84, με το «Α΄ και Β΄ προβολή», συνδυάζοντας τραγούδια σε σημερινό ύφος (Τ. Μπουγά) , με επανεκτελέσεις τραγουδιών (Μ. Λοΐζου, Σ. Ξαρχάκου, Δ. Μούτση, Γ. Σπανού) , με ομοιογενές ενορχηστρωτικό χρώμα, καταφέρνει να προσδώσει, σε σύντομο χρονικό διάστημα, προσωπικό χαρακτήρα ερμηνείας.
Εισάγει το στοιχείο του «μοντέρνου» (πόπ) στο ελληνικό τραγούδι, καλά συναρμοσμένου με το έντεχνο και το λαϊκό της εποχής, καθιερώνοντας έναν «δυτικού τύπου» ερμηνευτικό τρόπο.
Η συνεργασία με τον Λάκη Παπαδόπουλο και την Μαριανίνα Κριεζή στο «Κατά βάθος αλεπού» (΄86), εκμεταλλεύεται τα ιδιαίτερα στοιχεία της φωνής της, και την καθιερώνει, με μια βεντάλια τραγουδιών που κινείται από την μπαλάντα στο ροκ ΄ν ρόλ, με χιούμορ και ανατρεπτικότητα που θα χαρακτηρίσουν την πορεία της. Οι συνεργασίες της με τον Γ. Νταλάρα (Ολυμπιά, Περοκέ) και οι δισκογραφικές συμμετοχές με τραγούδια που κάνουν ιδιαίτερη επιτυχία («Δεν πιστεύω» / Μ. Ρακιντζή, «Ανησυχώ» /Λαθρεπιβάτες, «Αν θυμηθείς τ'όνειρό μου» Μ. Θεοδωράκη/ «Γ. Νταλάρας:Ζωντανές ηχογραφήσεις» -όλα του ΄87), την κάνουν την αγαπημένη φωνή του κοινού.
Το ΄88 με τα «Προσωπικά» του Γ. Σπανού, εκτοξεύεται στα ύψη σε πωλήσεις, κάνοντας έναν από τους καλύτερους δίσκους της καριέρας της. Την επόμενη πενταετία, αρχής γενομένης με τις πολυσυλλεκτικές «Αντιθέσεις» (΄89), να συνδυάζουν έθνικ, ποπ και δημοτικά στοιχεία, συνεχίζει την ανοδική της πορεία με σύγχρονες ρυθμικές μπαλάντες «γυναικείας» ευαισθησίας σ' ένα παιγνίδι πάνω στη θεματική των διαπροσωπικών σχέσεων. («Κανείς δεν είναι κανενός» ΄90, «Μιά ζωή δεν φτάνει» ΄91, «Η ζωή είναι γυναίκα» ΄93)....