Bağımlı Dünya

Küllerimden doğmak için, yakmalı mı kendimi?
Ölü ya da diri, sonumuz hep belli.
Kimi zaman isyan, kimi zaman telaş.
Mutlu da olsan, acı da çeksen,
Her seferinde gözler yaşlı gibi...

Yan, yan! Bi’ kıvılcım yak.
Kalplerde umut hep satılık bak!
Gülmek yasak, hep yas, yine bi’ bak.
Hikâyeler trajedi, roller sabit.
Hayat tiyatro, perdeyi kapat!

Şarkılar hep hüzün, diziler dram.
Gülmek günah, mutluluk haram.
Gölgeye bağımlı bu dünya,
Parlak sahneler bildiğin yalan!

Koş, kaç!! Ama nereye kadar?
Ne yana baksan trajedi var.
Kimi sevsen yüzler maskeli.
Her gece farklı bi’ sahne.
Tiyatro mu lan, bu biletli?

Yak, yak! Beni de yak.
Bu sistem zaten baştan sakat.
Zengin hep kral, fakir hep tıraş.
Mutluluk diye bi’ şey masal.
Sonsuz döngü, bak anladık mı?
Hüzne prim, gülmek yasak.
O zaman yak her şeyi.
yak ve bırak.. !

Cepler boş, zihinler duman.
Yüzler asık ama sahtelik yaman.
Bütün kanunlar bize.
Güleni ağlat, ağlayanı güldür, falan!

İçtikçe anladım, yazdıkça çözdüm.
Dinledikçe koptum, söyledikçe coştum.
Mutluluk satmıyor, hüzün hep önde.
Sahne karanlık, perde inmiş.
Ama yine de yakacağım kendimi, yeniden doğmak için…