Δημήτρης Μητροπάνος - Αλλάζω πρόσωπα

Από τον δίσκο του 2001 "Στης ψυχής το παρακάτω",
Στίχοι: Γιάννης Γιαβάρας,
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου,
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Μητροπάνος,

Αλλάζω πρόσωπα κι εγώ όπως οι πέτρες σχήμα
για να μπορώ στο κύμα ν' αντέχω πιο πολύ
Τα θέλω μου πιο δυνατά απ' όλη τη ζωή μου
κι αν έζησες μαζί μου κουράστηκες κι εσύ

Θα σκίσω ξύλο μαλακό να φτιάξω ένα καράβι
δεν θέλω να σαλπάρει μόνο να είναι εκεί
Κι όπως περνούν οι εποχές και πια δεν τις γνωρίζω
εικόνες ζωγραφίζω που ήξερα παιδί

Αλλάζω πρόσωπα κι εγώ όπως οι πέτρες χρώμα
για να μπορώ στο χώμα να κρύβομαι καλά
τις νύχτες όμως ξεκινώ και πίσω απ' τα σκοτάδια
του φόβου τα σημάδια πληρώνω ακριβά

Θα σκίσω ξύλο μαλακό να φτιάξω ένα καράβι
δεν θέλω να σαλπάρει μόνο να είναι εκεί
Κι όπως περνούν οι εποχές και πια δεν τις γνωρίζω
εικόνες ζωγραφίζω που ήξερα παιδί

[ΚΜπ]

Δεν ξέρω τι να πω. Τα θέλω μου πιο δυνατά. Κουραστηκες και εσύ. Θα φτιάξω ένα καράβι. Κ οι εποχές περνούν. Εικόνες ζωγραφιζω. Άλλαξα και εγώ. Τις νύχτες πληρώνω ακριβά την μοναξιά.

[ΑΠΟΣΤΟΛΟΣΠΑΝΟΥΡΓΙΑΣ]

Χωρίς Τίτλο

Καθώς βαδίζω, μια σκιά μ' ακολουθεί από πάνω
σαν βαρύ νέφος ή φτερό δυσοίωνου πουλιού.
Είναι μαζί μου όπου να πάω, μαζί μου ό, τι να κάνω,
και δεν αφήνει ούτε να δω τον ήλιο του θεού.



Σάββατο βράδυ: ανοίγουνε στο δρόμο σα λουλούδια
οι απλές καρδιές, παθητικά ν' ανέβουνε τραγούδια
που για τη χαρά ή τον απαλό του έρωτα ψάλλουν πόνο,
ενώ για μένα η εβδομάδα ετελείωσε και μόνο.



Ενα σπιτάκι απόμερο, στο δείλι, στον ελαιώνα,
μια καμαρούλα φτωχική, μια βαθιά πολυθρόνα,
μια κόρη που στοχαστικά τον ουρανό κοιτάει,
ω, μια ζωή που χάνεται και με τον ήλιο πάει!



Λύπη ας ερχόταν η χαρά, μόνο ήθελα να σπάσει
εμέ η καρδιά κι ανάλαφρη να πέσει καταγής,
όπως το ροδοπέταλο που θύελλα έχει αρπάσει,
ή ακόμη που το εβάρυνε και η δρόσος της αυγής.



Μίσθια δουλειά, σωροί χαρτιών, έγνοιες μικρές, και λύπες
άθλιες, με περιμένανε σήμερα καθώς πάντα.
Μόνο είδα, φεύγοντας πρωί, στην πόρτα μου τολύπες
τα ρόδα, και γυρίζοντας έκοψα μια γιρλάντα.



Σύμβολα εμείναμε καιρών που απάνω μας βαραίνουν,
άλυτοι γρίφοι που μιλούν μονάχα στον εαυτό τους,
τάφοι που πάντα με ανοιχτή χρονολογία προσμένουν,
γράμματα που δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους



Άλογα μαύρα, θίασος ιπποδρομίου, πετούνε
οι σκέψεις τώρα, φεύγοντας τη μάστιγα του λόγου.
Κι είμαι ένας κλόουν τραγικός, που οι άνθρωποι θα δούνε
να παίζει, να συντρίβεται με την οπλή του αλόγου.

Κ. Γ. Καρυωτάκης.