(Greek) Τα αδέρφια Καλαϊτζάκη στο Eurohoops Dome

Αυτό το καλοκαίρι ο Γιώργος και ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης περνούν ατελείωτες ώρες στο Eurohoops Dome. Οι δίδυμοι guard της νέας γενιάς του Ελληνικού μπάσκετ άφησαν για λίγο τη μπάλα για να μας παραχωρήσουν την πρώτη τους κοινή συνέντευξη μπροστά στις κάμερες.

[rockybalboa]

Αρχές Φεβρουαρίου 2024. Ας σταθούμε και σ' ένα πρόσωπο, δεν πειράζει. Πρέπει νομίζω να λέγονται κι αυτά.
To βλέπουμε όλοι. Ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης που φέτος παρέμεινε τελικά στην ομάδα, τις τέσσερις τελευταίες φορές που αγωνίστηκε, είχε σε όλες κάτι παραπάνω κι από αυτό που λένε... "αξιοπρόσεκτη" παρουσία. Προσπαθεί τώρα ο νεαρός να κάνει για πρώτη φορά στην έως τώρα καριέρα του, αυτό το 'step up' που λένε, και είναι βέβαιο ότι δουλεύει, ακόμη και πνευματικά (γιατί όλα παίζουν ρόλο) για να το πετύχει, όπως επίσης βέβαιο είναι ότι τον ευνοεί και το κλίμα, που, πέρυσι ΔΕΝ τον ευνοούσε !
Μακάρι το παιδί ν' αρχίσει να δουλεύει με περισσότερη πειθαρχία και σοβαρότητα, και ν' ανέβη κι άλλο - δεν το συζητάμε - και αυτό μάλιστα να γίνει και σε όσο το δυνατόν πιο γρήγορους ρυθμούς. Συμφέρει όλους. Και τον ίδιο, και την ομάδα.
'Ολα αυτά βέβαια είναι ήδη γνωστά, και αυτονόητα, μα εγώ ήρθα τώρα να προσθέσω κάτι ακόμη.
Να υπενθυμίσω μάλλον, κάτι.
Ο Παναγιώτης αποκτήθηκε πέρυσι από τον Παναθηναϊκό, στην εποχή δηλαδή των εσόδων - εξόδων, στην χειρότερη φάση ίσως του Συλλόγου, σε μια εποχή αβεβαιότητος, πτώσης, και ισχνών αγελάδων, και μάλιστα στην ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ χρονιά της ιστορίας μας! 'Ηρθε σε μία ομάδα εγκαταλελειμμένη κατά κάποιον τρόπο στην τύχη της, όπου τίποτα δεν λειτουργούσε σωστά, επομένως δεν υπήρχε ούτε σοβαρό πρόγραμμα, όλα ήταν... "χύμα" που λένε.
Ο Παναγιώτης και καλά ήρθε... ως "ένα επιπλέον επιθετικό εργαλείο", όχι ως πρώτο βιολί (εννοείται) και ήρθε μαζί με τον επιστρέψαντα αδερφό του Γιώργο, ο οποίος από μικρός θεωρείτο μεγαλύτερο ταλέντο, και γι' αυτό είχε αποκτηθεί από τον Παναθηναϊκό, και στη συνέχεια πήγε και στο ΝΒΑ, όπου και έπαιξε μάλιστα σε μερικούς αγώνες! ( 'Επαιξε φυσικά και στην θυγατρική λίγκα. Πήρε παραστάσεις ).
Πέρυσι λοιπόν, ο Γιώργος, ο "καλός" ΔΕΝ πήρε πολλές ευκαιρίες. Ο Μαντζούκας για παράδειγμα... πήρε ! Ο Γιώργος, από ελάχιστες, ως καθόλου. Ο Παναγιώτης πήρε κι αυτός αρκετές. Σίγουρα περισσότερες από τον Γιώργο. Αλλά ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΑΠΟΔΩΣΕΙ όπως έπρεπε. Σύμφωνα με τις προσδοκίες του Οργανισμού. ( Και τις απαιτήσεις του κόσμου ).
Οι περισσότεροι, πέρυσι, έλεγαν, ότι είναι περιττό να μένουν δύο... Καλαϊτζάκηδες, όχι για άλλον λόγο, παρά για το ότι και οι δύο απλά είχαν ΠΑΡΟΜΟΙΟ στυλ. Οπότε, ήταν πολυτέλεια να διατηρείς δύο "σχεδόν ίδιους".
Εδώ ήθελα να σταθώ. Προσέξτε. Για εκείνους που γνωρίζουν μπάσκετ, και μπορούν να δουν και "δυο πράγματα" παραπάνω, ο Γιώργος (ο αποχωρήσας) ήταν σε γενικές γραμμές... πιο "παίκτης" από τον Παναγιωτάκη. Δηλαδή. Ο Γιώργος - ασχέτως αν δεν πήρε τις ευκαιρίες - το γιατί δεν το ξέρουμε, είναι δεδομένο ότι έχει καλύτερο χειρισμό, μα και καλύτερη μηχανική στο σουτ από τον αδελφό του. Αλλά και λιγότερους αγώνες. 'Οχι μόνο πέρσι. Αλλά γενικά. Μην ξεχνάμε πως ο Παναγιώτης ήταν... ημιβασικός πρόπερσι σε μία μικρομεσαία προς το καλό, ομάδα. Είχε ρόλο. Ο Γιώργος όχι. ( Άσχετα αν ήταν καλύτερος ).
Γιατί υπενθυμίσαμε όλο αυτό; Για να δείξουμε όχι απλώς το ότι η επιμονή ίσως κάποιες φορές μετρήσει, αλλά και τους αστάθμητους παράγοντες, την "τυχαία" εξέλιξη (των αποφάσεων, και των γεγονότων) που ίσως επηρεάσει. Κρίνει δηλαδή το μέλλον.
Ο Γιώργος, ο... ΝΒΑer δηλαδή, παρά το ότι ήταν κάπως καλύτερος από τον αδερφό του, δεν πήρε τις ευκαιρίες ώστε να ψηθεί ( αν έμενε αυτός εδώ, δεν ξέρουμε τι θα βλέπαμε απ' αυτόν δηλαδή εμείς τώρα - με Αταμάν πια προπονητή ).

Είναι πάντως αυτή, πραγματικά, μία πολύ ενδιαφέρουσα μπασκετική ιστορία.

[rockybalboa]

Ο Παναθηναϊκός έχει μείνει πολύ πίσω. Δεν είναι λίγα δηλαδή αυτά που προσπαθούμε να λύσουμε.
Η ομάδα ήταν παρατημένη. Ούτε καν στον αυτόματο πιλότο. Κάτι χειρότερο.
Σχεδόν βρισκόμαστε στο χάος. Αν εξαιρέσεις δηλαδή, τους δύο παίκτες - κλειδιά, Παπαγιάννη και Νέντοβιτς, άντε και τον απογοητευτικό φέτος, μα και με πολλά προβλήματα (δυστυχώς) τραυματισμών, Παπαπέτρου, δεν υπάρχει αυτό που λέμε... μια "αφετηρία".
Δεν ξέρουμε κατά πόσον οι νεότεροι και οι όχι και τόσο βαθείς γνώστες του μπάσκετ αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα της κατάστασης, μα εμείς λέμε ότι οι (όποιοι) υπεύθυνοι πρέπει να βιαστούν, γιατί και τα χρονικά περιθώρια πλέον στενεύουν και μάλιστα σε βαθμό απελπιστικό.
Φυσικά, μέσα σ' όλα είναι κι οι μεταγραφές. Ούτε εκεί έχουμε πατήματα εμπιστοσύνης, να το πω αλλιώς, φοβόμαστε ότι δεν θα γίνουν έτσι όπως πρέπει τελικά τα πράγματα. Και το ποσό που θα δαπανηθεί θα είναι και πάλι αστείο, μην ξεχνάμε ότι είχαμε το χαμηλότερο μπάτζετ στην Ευρωλίγκα εδώ και τρία - τέσσερα, τώρα, χρόνια!
Είπαμε πως η ταχύτητα στις αποφάσεις και στην πραγματοποίησή τους τώρα μετράει, οπότε ας ξεκινήσουν από τα εύκολα, ας κλείσουν τα βασικά γρανάζια όπως τον Κώστα Αντετοκούνμπο που θέλανε από πέρσι, αλλά τελευταία στιγμή έκαναν πίσω. Φαινόμενα να παίζουμε ξανά με έναν σέντερ, χωρίς αλλαγή, και να τον συμπληρώνει ένα... "4άρι", ας μην επαναληφθούν.
Επίσης φαινόμενα να διώχνουμε από την αρχή βασικούς παίκτες και να μην τους αντικαθιστούμε (Φλόϋντ, Φερέλ), παρά να παίζουμε με τους μέχρι χθες αναπληρωματικούς τους, να μην τα ξαναδούμε να συμβαίνουν.