SEROS - ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟ ΦΩΤΙΑ

Στίχοι/Μουσική σύνθεση: SEROS
Ηχογρ./Μίξη/Artwork: GEO

© 2016. ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΤΕΙ ΑΠΟ ΑΛΛΟΥΣ ΧΡΗΣΤΕΣ ΤΟΥ YouTube

ΣΤΙΧΟΙ:

Πρωινό mood, βόλτα πάλι στο μπαλκόνι.
Σκέψεις χθεσινές, που δεν έκλεισα στο σεντόνι.
Το σημείο που αποφασίζω πώς την μέρα θα ζήσω.
Θα υποκύψω ή τους στόχους μου θα κυνηγήσω;
Υπάρχει η ρουτίνα στην οποία οδηγούμαι,
σε κτήρια με γνώσεις που ανίκανοι ηγούνται.
Μακάρι να υπήρχαν επιρροές για όλους τους μαθητές
και να μην 'χάναν την μόρφωση στο τζάμπα να λες.
Φτιάχνουμε ατμόσφαιρα, όποιος ότι γουστάρει,
με ποίηση, με μουσική, με θέα στο σκοτάδι.
Ψάχνοντας το εγώ μας, χωρίς να πέσουμε σε παγίδα,
να υπάρξει αλληλοκατανόηση, έχω μια ελπίδα.
Κοινωνικές ομάδες που δεν βρήκανε τον δρόμο τους
επηρεάζουν παιδιά που δεν μάθανε τον λόγο τους.
Γιατί να ζήσω; Ρωτάει και γελώ.
Του δίνω τρεις ευχές να τον βρει το καλό.
Συνεχίζω στην ίδια λούπα, μ' άλλη διάθεση.
Προσέχω πώς αλληλεπιδρώ, γιατί η ζωή παίρνει μετάθεση.
Απ' το καλό στο κακό, μπορεί να βρεθώ, το ξέρω,
στο καλύτερο όμως θέλω, έχω γούστα και πιστεύω.
Μην επενδύεις σε ανθρώπους, φωνάζει μια γνωστή μου.
Επιρροές από παντού υπάρχουν στην ζωή μου.
Μην γράφεις για την πάρτη σου, μου είπε ένας φιλόσοφος,
γράφε από την πάρτη σου, και βγάλ' το έξω με πάθος.

Παιδιά από φωτιά, που δεν την πατάνε ξανά.
Μαθαίνουν από μικροί και το θυμούνται καλά.
Είναι έφηβοι, με μια σπίθα στην καρδιά,
ένας-ένας, μπαίνουν στην ακρογιαλιά.

Δίνω χαμόγελα παντού και ξέρω το γιατί,
να σε χαλάσω σήμερα δεν θέλω ρε συ.
Καθισμένοι σε καταστάσεις, που δεν τους αρέσουν,
μαθημένοι σε μια ζωή, που ούτε καν ελέγχουν.
Ζούμε για το αύριο, μα δεν το ονειρευόμαστε,
μόνο για το παρελθόν ξέρουμε να κλαιγόμαστε.
Κλείνω τα παντζούρια καμιά φορά, όταν είμαι μόνος,
και φέρνω στο μυαλό μου όνειρα, τελικά δεν είμαι μόνος.
Τρέφω εμπιστοσύνη, επειδή τρέφω αγάπη.
Διαμάντια και χρυσάφι, κρυμμένα στο ντουλάπι.
Δεν αντιπαθώ, απλά δεν γοητεύομαι,
είμαστ' όλοι άνθρωποι, αυτό όμως το χαίρομαι.
Δώσε μου το χέρι σου, σφίξε τη γροθιά σου,
μάθε να μοιράζεσαι και το περίσσευμά σου.
Τις γνώσεις μας κρατάμε μέσα σ' ένα πουγκί,
που το κρατάμε κλειστό για το δικό μας παιδί.
Σκέψεις άνευ πράξεων μας έχουν ζαλίσει αρκετά.
Να τα βάλω κάτω όλα, αλήθεια, προσπαθώ συχνά.
Είναι επιβίωση ο δρόμος του να κατασταλάξεις,
ελπίζουμε σε φώτα και ώριμες πράξεις.
Είναι ταξίδι με στάσεις, που κρίνουν καταστάσεις.
Οι αποφάσεις ίσως να κριθούν σ' επεμβάσεις.
Όπως και να' χει, ο σκοπός είναι κοινός,
να αγαπήσουμε αλλήλους, σπίθες συμπόνοιας 'λος.

Παιδιά από φωτιά, που δεν την πατάνε ξανά.
Μαθαίνουν από μικροί και το θυμούνται καλά.
Είναι έφηβοι, με μια σπίθα στην καρδιά,
ένας-ένας, μπαίνουν στην ακρογιαλιά.