Θανάσης Πάνου “ΤΟ ΜΙΣΟΣ”

Είχα κάποτε ένα μίσος κατάβαθα, τόσο μεγάλο σαν τον Πολύφημο του Ομήρου. Κι αυτός, καλοθρεμμένος κηφήνας με προέλευση από μια παλιά αδικία, ήξερε μόνο να παχαίνει και να γεμίζει όλους τους χώρους μέσα μου. 
Κίναιδος ύπουλος ήτανε που έτρεφε με φόλες όλες τις νευρώσεις. Κρύωνα κάθε φορά που ξύπναγε, όχι από το άγριο μουγκρητό του μα από τα δόντια του που έσφιγγαν και μάτωναν τα χείλη τα δικά μου. 
Μια μέρα που με μάτωσε πολύ, τον έπνιξα, ναι, με αγάπη πρωτόγνωρα μεγάλη και σα θεόρατο δένδρο ξεριζώθηκε και ξαφνιασμένος έπεσε ξεσχίζοντας τα σωθικά μου. Μεγάλο σαν χαράδρα χάσκει από τότε το κενό, μα η θωριά του χαμόγελα γεννάει. 
Θνητός ήταν τελικά ο γίγαντας, ζιζάνιο ανθρώπινο που βλάσταινε από τον φόβο που κατάπινα και από τον ιδρώτα τον δικό μου. Έτσι, η χαράδρα έμεινε από τα πλοκάμια του μίσους άδεια, σαν την Ήπειρο ακατοίκητη και από τότε δεν χορταίνω να την βλέπω. Μ αρέσει τούτη η μοναξιά της.

…
Από έστω, ένα ψήγμα μίσους δένεσαι με το μισητό υποκείμενο. Το δέσιμο είναι μια μορφή αγάπης-άγνωστης-που μόνο οι ποιητές εξύμνησαν. 
Με το μίσος αποκτάς φασματικές ονειρικές διαστάσεις που συστέλλουν τον ζωτικό σου χώρο και συρρικνώνουν την λογική.
Το δε φαρμάκι του είναι ένα ναρκωτικό που η εξάρτησή του είναι χρόνια.
Ο εαυτός ως εκτόπλασμα επικοινωνεί και υποκινείται από την σκέψη-στρόβιλο-της νεύρωσης του μίσους, που όπως τα αέρια και τα ρευστά παίρνουν την οποιαδήποτε μορφή οργής. 
Οργής σε κάτι ανούσιο και απρόσωπο που με τα χρόνια θα πάρεις τη μορφή του
Αφήγηση:
Ευγενία Οικονομοπούλου
..
Από την ποιητική συλλογή:
“Αφηγήσεις Πεσόντα”
Θανάσης Πάνου