Ταμπαχανιώτικος Αμανές - ΤΑ ΒΑΣΑΝΑ ΜΟΥ ΧΑΙΡΟΜΑΙ - Tάσης Χριστογιαννόπουλος & Polis Ensemble

Ως ταμπαχανιώτικα ή μανέδες προσδιορίζουμε τα μη χορευτικά τραγούδια των αστικών περιοχών της δυτικής Κρήτης, που αναπτύχθηκαν κυρίως (όσα έχουν διασωθεί) τον 19ο και τον 20ό αιώνα σε αλληλεπίδραση του χριστιανικού και του μουσουλμανικού στοιχείου των περιοχών αυτών, καθώς και της κρητικής αστικής μουσικής με την αντίστοιχη μουσική της Μικράς Ασίας και αργότερα με το ρεμπέτικο.

Όλοι μου λένε γιάντα κλαις
κι αν κλαίω ποιον πειράζω;
Στον κόσμο εγεννήθηκα
καρδιές να δοκιμάζω.

Τα βάσανα μου χαίρομαι
τις πίκρες μου γλεντίζω,
κι αν περιμένω εγώ χαρές
θαρρώ δεν τσι γνωρίζω.

Χαρές κι αν έχει η ζωή,
εγώ δε έχω νοιώσει.
Μόνο καημούς και βάσανα
η ψεύτρα, μου ΄χει δώσει.

Βίντεο: «ΟΙ ΣΠΟΡΟΙ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ» 13 Μαρτίου 2023 - Ωδείο Αθηνών

Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ
Χορωδία της ΕΡΤ
Διδασκαλία χορωδίας: Μιχάλης Παπαπέτρου
Διεύθυνση Ορχήστρας : Νίκος Πλατύραχος

Polis Ensemble:
Στέφανος Δορμπαράκης - κανονάκι
Αλέξανδρος Καψοκαβάδης – κιθάρες, λαούτο, λαύτα
Μανούσος Κλαπάκης - κρουστά
Γιώργος Κοντογιάννης - λύρα
Νίκος Παραουλάκης - νέυ
Θοδωρής Κουέλης – κοντραμπάσο

[OrpheusDionysus]

«Ο "Ταμπαχανιώτικος", όπως και το "Σμυρναίικο μινόρε" αποτελούσαν έναν μυστικό κώδικα επικοινωνίας των σκλαβωμένων Ελλήνων, πέρα από τη συναισθηματική κατάσταση που μπορεί να εξέφραζαν κάθε φορά τα δίστιχά τους.
Σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες που έχουμε συγκεντρώσει, ο τύπος αυτού του μανέ τραγουδήθηκε για πρώτη φορά στη Σμύρνη, στα τέλη του 19ου αιώνα. Κατά την αφήγηση δε της Αγγέλας Παπάζογλου, ο πρώτος διδάξας και πιθανώς ο δημιουργός του ήταν ο παλαιός τραγουδιστής της Σμύρνης Κονταξής.
Τα Ταμπάχανα, απ’ όπου προέρχεται και η ονομασία του μανέ αυτού, ήταν λαϊκή συνοικία της Σμύρνης πιο πέρα από την εκκλησία της Ευαγγελίστριας. Εκεί ήταν η τριγωνική πλατεία της συνοικίας με το φαρδύ πλακόστρωτο. Στην περιοχή αυτή από τα τέλη του προηγούμενου αιώνα, λειτούργησαν εργαστήρια επεξεργασίας δερμάτων, δηλαδή βυρσοδεψεία (ταμπά-χανέ, ταμπακαριό=βυρσοδεψείο, και όχι από το ταμπάκο = καπνός). Από εκεί πέρναγε μικρός χείμαρρος, παραπόταμος του Μέλη ποταμού, που αργότερα σκεπάστηκε και έγινε δρόμος, ενώ υπογείως περνούσαν τα λύματα των εργαστηρίων.
Περιοχές με το ίδιο όνομα βρίσκονταν και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας όπου υπήρχαν εργαστήρια βυρσοδεψίας. Αναφέρουμε ενδεικτικά την Πάτρα και τα Χανιά, όπου εμφανίζονται τραγούδια με το όνομα "ταμπαχανιώτικα".
Ο μανές αυτός κατεγράφη και από τον Λαίλιο Καρακάση στα Λαϊκά τραγούδια και χοροί της Σμύρνης (βλ. Μικρασιατικά χρονικά, τόμος 4ος, Αθήνα, 1948, σελ.
301-316), με το δίστιχο:

Αυτό κι αν είναι βάσανο, αυτό κι αν είναι πόνος
να σ’ αγαπώ, να καίωμαι και να το ξέρω μόνος

Ο "Ταμπαχανιώτικος", όπως και το "Σμυρναίικο μινόρε", κυκλοφόρησαν σε πολλές εκτελέσεις στη δισκογραφία των 78 στροφών από τις αρχές του 20ού αιώνα μέχρι το 1937, οπότε η μεταξική λογοκρισία, απαγόρευσε την ηχογράφηση αυτού του είδους τραγουδιών».
Πηγή: Αρχείο Παναγιώτη Κουνάδη

[ΔήμητραΓυφτου]

Αγαπημένε Γιώργο😍😍
Το παρακολούθησα με θρησκευτική ευλάβεια..