Η Απουσία ~ ΝΤΠ ╠═♪Wingapo★═╣

GtPocahodas

Στίχοι:Νέα Τάξη Πραγμάτων
Μουσική:Νέα Τάξη Πραγμάτων

"Έρωτα...βαριά όταν αγγίζεις την καρδιά,
λαβώνεις κάθε αρετή
Μα όταν ανάλαφρα περνάς πνοή ειρηνοφόρα,
κανείς Θεός, καμιά Θεά δε φέρνει τέτοια δώρα.
Κυρά του έρωτά μου μη με σημαδεύεις,
δως μου τη σύνεση Θεά, την ήμερη απόλεμη στοργή
δώσε μου δώρο λιγοστό, ότι ήρεμο κι ότι γνωστό
όχι όσον έρωτα ποθώ, μα όσο αντέχω."

Όταν η απουσία γίνει τρόπος ζωής
Όταν ο πόνος γίνει δρόμος διαφυγής
Όταν στα πρόσωπα του κόσμου, βλέπω το πρόσωπό σου
Όταν το δάκρυ μου στο χάρισα και έγινε δικό σου
Όταν το εγώ μου είναι μισό
και το αστέρι μου θολό
Όταν ξέρω πως υπάρχω μα δε γίνεται να ζω
Όταν μέσα μου κοιτώ βλέπω ένα απύθμενο κενό
γιατί δεν έπαψα στιγμή να σ' αγαπώ.

Κάποτε είχα μια αγάπη που λαβώθηκε νωρίς
μα την κράτησα γιατί, ένιωθα ανασφαλής
Κάποτε είχα μια αγάπη που άργησα να την πληγώσω
κι όταν με πρόδωσε... έπρεπε να τη σκοτώσω.
Θυμάμαι πριν να σε γνωρίσω έκλαιγε όλη η πλάση
κι όλοι ψάχναν μιαν ελπίδα, την ελπίδα που είχα χάσει
Κι όταν πλέον σε είδα είπα πως βρήκα την ελπίδα
αλλά μάλλον είχα βρει μια ακόμα παλλακίδα.
Μόνη ασπίδα η λογική που κατέρρευσε κι αυτή
όταν έδωσα και ένιωσες το πρώτο μας φιλί
Μόνιμη θλίψη η χαρά κι η νικοτίνη στα κρυφά
Μα τότε είχα μέσα μου μία τζούρα μοναξιά
Μα τώρα εξέπνευσα- τις σχέσεις, τον καπνό
δόθηκα και προδόθηκα ψάχνοντας για το θεό
Μέσα από την ένωση δυο σωμάτων, μέσα απ' την αγάπη
αλλά δάκρυ μετά το δάκρυ δεν αντίκρισα την άκρη
Μονάχα έφτασα στα άκρα σ' έδιωξα από κοντά μου
(σ' έδιωξα από κοντά μου)
Προτιμώντας να κρατήσω το κενό μες στη καρδιά μου
Προτιμώντας τη μοναξιά μου να γίνει η μνηστή μου
Αφού ο δρόμος μου για λύτρωση ήταν η καταστροφή μου.
(ήταν η καταστροφή μου)

Όταν η απουσία γίνει ...

Θυμάμαι τα ξανθά μαλλιά σου ν' ανεμίζουν
και τα πράσινα σου μάτια, τ' άπειρο να ατενίζουν
Θυμάμαι το χαμόγελό σου, τα δυο σου χείλη
Όμως τώρα δεν είμαστε ούτε φίλοι.
Να 'ταν η απόσταση γυαλί κι ο χρόνος ψεύτης
να ήμασταν πάντα μαζί κι όταν στα χέρια μου πέφτεις
Να σε σηκώνω και σαν κλέφτης να σου κλέβω τα αισθήματα
τα θρύμματα απ' τα ποιήματα αιώνια καταλύματα.
Να 'ταν ανέγγιχτη η στιγμή που τώρα έχει χαραχτεί
να μην ένιωθα ποτέ την ανάγκη για φυγή
Ένας σταυρός είναι όλη γη και πάνω εγώ να ατενίζω
το όνειρο που ζήσαμε και τώρα δεν αγγίζω.
Γυαλίζω τα όσα χώρισα μπροστά μου σε συγχώρησα
πιστή συνοδοιπόρησα, το ξέρω ολιγώρησα
Και την ψυχή μου αφόρισα να γίνει κομμάτια
βιώνοντας την ηδονή σε βρώμικα κρεβάτια.
Σημάδια αγνόησα, προχώρησα με βλέμμα θολωμένο
Κάθε βράδυ ξυπνώ και κάθε μέρα πεθαίνω
(Κάθε βράδυ ξυπνώ και κάθε μέρα πεθαίνω)
Δεν ξέρω τι περιμένω - πάντως όχι να φανείς
αφού η απουσία σου (η απουσία σου) έγινε τρόπος ζωής.

Όταν η απουσία....

"Δωσ' μου τη σύνεση θεά,
όχι όσον έρωτα ποθώ....
μα όσο αντέχω."

(Β' Στάσιμο της Μήδειας του Ευριπίδη)