Montecristo - Stefanos Liamos

Καλησπέρα σας φίλοι μου!
Σας παρουσιάζω ένα παλιότερο τραγούδι μου με τιτλο “Montecristo"
Τους στίχους έγραψα όταν ζούσα στην Ελλάδα ακόμη το 2016. Η μήτρα στο DAW και το WAV γραφει 20/04/2019 ότι ολοκληρώθηκε ως τραγούδι.
Σας το παρουσιάζω σήμερα.
Σήμερα που ζούμε το κατώφλι ενός πολέμου στην Ευρώπη με απρόβλεπτες και τραγικές εξελίξεις
για τον οποίο σύσσωμοι θα έπρεπε να βγούμε στους δρόμους να διαμαρτυρηθούμε,
εγώ “χάριν προσποίησης” -που λέω και στο στίχο- κάνω αυτό που ξέρω να κάνω καλύτερα , να διαμαρτυρηθώ με ένα τραγούδι.

Καλή σας ακρόαση !

Σκάβω λαγούμι στο κελί μου,
την διαφυγή απ΄ την φυλακή μου
την λέω Ποίηση
μέτρο αποκτάει και ρυθμό,
όταν ξυπνά το θυμικό
κατά την κύηση

Σαν εργαλείο σκαπτικό
τις λέξεις χρησιμοποιώ
χάριν προσποίησης
για αυτά που νοιώθω κι απορώ,
που βλέπω και δεν αντιδρώ·
τι καταπίεση!

Κι όταν διαβάζοντας εν τέλει
φουσκώνω από πύρωση
και πιάνω τα βέλη απ΄την φαρέτρα μου
Οι λέξεις γίνονται
τα δακρυγόνα μου
ξυπνώ απ ΄την ύπνωση
κι ο λόγος σφενδόνα
ρίχνω την πέτρα μου

Ανθρωπε!
Τα πάντα ξες χωρίς τριβή,
κτήμα σου ολάκερη η Γη,
ό,τι αναπνέει και περπατεί.
Όλα για σένα διατελούν
ερήμην σου συνωμοτούν
δίχως εσέ δεν λειτουργούν.
Ετσι θαρρείς ;
Τι λάθος κάνεις!

Για να περάσει το βουνό
η λίμνη πετάει στον ουρανό
γίνεται σύννεφο,
δεν θέλει φράγματα
κι αν διαφωνεί για το στανιό
η Γη ως είναι φυσικό
θεριό ανήμερο,
κάνει τραντάγματα.

Φράγματα θέλουμε εμείς
οι σκοτεινοί και ανασφαλείς
με χίλια σφάλματα
που μια καλημέρα για να πεις
ντε και καλά με της Βουλής
να συμφωνείς τα διατάγματα;

Κι΄αυτό που λέγεται ανθρωπότητα
'μείς να εννοούμε εντοπιότητα, σε τι ωφελεί;
Πού είναι η ανθρωπιά μας;

Τώρα π΄αλλάζουν οι καιροί
παλεύω ακόμα στο κελί
με τα φαντάσματα και με τα πτώματα
μιας κούφιας κοσμοθεωρίας
μες στα χαλάσματα
στα χαρακώματα
μιας ιδεώδους κοινωνίας.