O 'Παγκόσμιος Νότος'. Ποια ήπειρος είναι μαύρη σήμερα;

Την Κυριακή της Ορθοδοξίας θα είναι μαζί μας ο Θανάσης Παπαθανασίου, αναπληρωτής Καθηγητής Ιεραποστολικής στην Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθήνας, διευθυντής του περιοδικού "Σύναξη".
Περίληψη
Πώς μπορούμε άραγε να εξυμνούμε, με περισσή θεολογική άνεση, την «οικουμενικότητα», μα στην πραγματικότητα να αγνοούμε την οικουμένη; Πώς πορεύεται άραγε σήμερα ο Χριστιανισμός στην πέρα από τον Δυτικό κόσμο υφήλιο; Και τι κάνουν σήμερα αυτοί που πριν μερικές δεκαετίες ήταν οι αποδέκτες της ιεραποστολής μας; Πώς μπορούμε να μιλάμε για μαρτυρία, αν αγνοούμε τον πέρα από την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική πνευματικό αναβρασμό, ο οποίος έρχεται πλέον στο παγκόσμιο προσκήνιο; Η ομιλία προσπαθεί να ψηλαφήσει μια δυναμική, η οποία φαίνεται να επαναπροσδιορίζει την έννοια της «μαύρης ηπείρου».

[athanasiospapathanasiou]

Μια κουβέντα μόνο, για το ερώτημα της Φωτεινής Οικονόμου: Η λέξη "ιεραποστολή" είναι νεολογισμός. Κατασκευάστηκε στα μέσα του 19ου αιώνα, με αφορμή την δράση δυτικών ιεραποστόλων στον ανατολικό χώρο (ως τότε τους προσφέροντες το Ευαγγέλιο τους ονομάζαμε "αποστόλους", "ισαποστόλους" και "φωτιστές"). Όπως είπα στην αρχή της ομιλίας μου, η Εκκλησία ε ί ν α ι ιεραποστολή (όχι απλώς "έχει ιεραποστολή"), άρα καθαυτός ο εαυτός της είναι σε αποστολή / συνιστά αποστολή. Οπότε, ναι, για την αποστολή είναι ουσιαστικά ο λόγος. Απλώς, για να συνεννοούμαστε, χρησιμοποιούμε την διαδεδομένη λ. "ιεραποστολή", αλλά διευκρινίζουμε. Επί πλέον, χρειάζεται να επικεντρώνουμε ειδικά στο άνοιγμα της Εκκλησίας προς συγκεκριμένες συνάφειες (οπότε μιλάμε για την Ιερποστολική), και να μην γενικολογούμε μιλώντας αφηρημένα για άνοιγμα και διάλογο με τον κόσμο... (βλ. ενδεικτικά το βιβλίο μου "Η Εκκλησία γίνεται όταν ανοίγεται. Η ιεραποστολή ως ελπίδα και ως εφιάλτης", εκδ. Εν Πλώ).