Ο ΧΑΡΩΝ Short Greek Story

#greek #vocabulary #learning #learn

A huge thank you to everyone watching! If my videos bring you value and you'd like to support my work, you can make a donation through [platform]. It's completely optional, but deeply appreciated. Your support helps keep this channel going!"

Η Σκιά του Χάρου

Ο Μέλανδρος ήταν ένας ατρόμητος πολεμιστής, περήφανος που δεν φοβόταν τίποτα—ούτε καν τον θάνατο. Όταν οι γέροντες της πόλης μιλούσαν για τον Χάροντα, τον σκοτεινό βαρκάρη που περνούσε τις ψυχές στον Κάτω Κόσμο, εκείνος γελούσε.

«Δεν θα πέσω ποτέ στα χέρια του!» έλεγε.

Όμως οι θεοί δεν συγχωρούν την ύβρη.

Μια νύχτα, ενώ βάδιζε μόνος του στους άδειους δρόμους, άκουσε βήματα πίσω του. Γύρισε, αλλά δεν είδε τίποτα—μόνο ένα ψυχρό ρίγος στον αέρα. Συνέχισε να περπατά, μα ο ήχος των βημάτων τον ακολουθούσε.

Πλησίασε το σιντριβάνι της πόλης και κοίταξε μέσα. Το είδωλό του φαινόταν φυσιολογικό… ώσπου μια δεύτερη μορφή εμφανίστηκε πίσω του.

Μια σκοτεινή φιγούρα με κουκούλα, δίχως πρόσωπο, τον κοιτούσε.

«Ήρθε η ώρα σου, Μέλανδρε,» ψιθύρισε μια φωνή σαν τον άνεμο μέσα σε τάφο.

Ο Μέλανδρος τράβηξε το σπαθί του και χτύπησε. Όμως η λεπίδα πέρασε μέσα από το πλάσμα σαν μέσα σε καπνό.

«Δεν μπορείς να πολεμήσεις τον θάνατο,» είπε η φιγούρα.

Ο Μέλανδρος γύρισε να τρέξει, αλλά βρέθηκε στην όχθη ενός σκοτεινού ποταμού. Ο Χάροντας στεκόταν μπροστά του, κρατώντας το κουπί του.

«Όλοι έρχονται σε μένα κάποτε,» είπε ο βαρκάρης.

Ο Μέλανδρος άνοιξε το στόμα του να φωνάξει—αλλά ξύπνησε στο κρεβάτι του, ιδρωμένος.

Από εκείνη τη μέρα, δεν χλεύασε ποτέ ξανά τον θάνατο. Και κάθε βράδυ, στα όνειρά του, η σκιά του Χάρου στεκόταν σιωπηλή, περιμένοντας.
The Shadow of Charon

Melandros was a fearless warrior, proud that he feared nothing—not even death. When the elders of the city spoke of Charon, the dark ferryman who carried souls to the Underworld, he laughed.

“I will never fall into his hands!” he declared.

But the gods do not forgive arrogance.

One night, as he walked alone through the empty streets, he heard footsteps behind him. He turned, but saw nothing—only a chill in the air. He kept walking, yet the footsteps followed.

He approached the city’s fountain and looked into the water. His reflection seemed normal… until a second figure appeared behind him.

A hooded shadow, faceless, stared at him.

“Your time has come, Melandros,” whispered a voice like wind through a tomb.

Melandros drew his sword and struck. But his blade passed through the figure as if through smoke.

“You cannot fight death,” it said.

Melandros turned to run, but suddenly found himself standing at the edge of a dark river. Charon stood before him, holding his oar.

“All come to me in time,” said the ferryman.

Melandros opened his mouth to scream—but awoke in his bed, drenched in sweat.

From that day forward, he never mocked death again. And every night, in his dreams, the shadow of Charon stood silent, waiting.