Λούπες Μοτίβα- Ιβίσκοι feat.Yuna

Σχέδιο,Artwork,Βίντεο: _nastyl
Παραγωγή: ΔΣ

[panosgiare]

Νιώθω βαθιά τη γλυκιά μοναξιά, του τρελού π μοναχός μιλάει!

[LoupesMotiva]

Λούπες Μοτίβα

Μαύρος καπνός, λευκό τοπίο
Αφόρητο φορτίο, έξω βροχή και κρύο
Ζεσταίνομαι μονάχα απο τον ήλιο που εσωκλείω
Παρατηρώ τον εαυτό μου απ' το αστεροσκοπείο
Κι είπα αντίο, σ' ένα φεγγάρι που μέσα μου έδυσε
Σ' ανώμαλη τροχιά σύγκρουση μ' ένα αστέρι που έπεσε
Πρώτα ήταν μπάτσος κι έπειτα ξόρκι που μ' έδεσε
Ξέχασα πως άρχισε, θυμάμαι το πως τέλειωσε
Και το πήρα απ' την αρχή για να το φτιάξω
Με πήρα απο την κόλαση και είπα θα μ' αλλάξω
Είχα ένα δαίμονα φτερό κι ένα αγγέλου να πετάξω
Μισό γραμμένο ποίημα και μια πόλη να κάψω
Ψάχνει τα ίχνη μου ο εφέτης
Είμαι στην πιο σουρεάλ ταινία, χαζεύω τα εφέ της
Εθίζομαι σιγά-σιγά στην πίκρα απ' τον καφέ της
Ό, τι αγαπώ κι ό, τι μισώ είναι εγώ, είναι καθρέφτης
Γι' αυτό σου είπα να μην έρθεις
Τους θέλουμε νεκρούς, κι αυτοί το ίδιο, να προσέχεις
Χάνομαι στη σιωπή μετά κυλάω πάνω στις λέξεις
Οι εσωστρεφείς δεν γράφουμε κουπλέ, γράφουμε εκθέσεις
Όπως εξομολογούνται αμαρτίες οι θρήσκοι
Βλέπεις μισογεμάτο ή μισοάδειο το ουίσκι;
Ψάχνω τον εαυτό μου, δεν τον βρίσκω, δεν με βρίσκει
Απλά πέφτω και στολίζουνε την θλίψη μου ιβίσκοι
Για να με καταλάβουνε χρειάζονται αστερίσκοι
Έχω μέσα μου τον ήλιο αλλά τον καλύπτουν ίσκιοι
Κι είναι όλοι απ' το μυαλό μου κι απ' τα πέπλα που εφευρίσκει
Ναός κατεστραμμένος και στην είσοδο οβελίσκοι
-Και 2 ιδέες να κρατιόμαστε-
-Χίλιοι λόγοι να μαχόμαστε-
Και διαφωνώ με τους pink floyd στον τρόπο που αντιστεκόμαστε
Μόνοι μας στεκόμαστε, μαζί συμβιβαζόμαστε

Yuna

Ξυπνώ ιδρωμένη τα βράδια, ανάποδα μάτια, φρίκες και ρίγη
Τα 'χω όντως ζήσει αυτά που θυμάμαι ή παίζει να μην έχουν γίνει
Κλείνω το στόμα, βουίζουν τ' αυτιά και ρωτώ την κατάρα αν θα μείνει
Αστέρια όταν πέφτουν αφήνω ευχή, να δω την Ελλάδα καμίνι
Ξέρω καλά την συνέχεια για μας, αγάπη που δεν την μετάνιωσα
Σπίτι με 5 καινούρια σκυλιά, κι εσύ να μου γράφεις τετράστιχα
Έχω μια πέτρα για κάθε λεπτό που περνώ χωρισμένη από γη κι ουρανό
Όταν φεύγω από σας για να γίνω υγρό, στο μπαλκόνι, στην τέντα, στον περαστικό
Και τι να σου πω; Πως κάτω απ' το χώμα ανασαίνω
Πως μέσα από σένα μαθαίνω να ζω όσο φεύγει η βαριά απ' το στέρνο
Κι ακόμα έχω αμέτρητα να μοιραστώ, εικόνες μ' αφήνουν να τρέμω
Ο θάνατος πίσω από κάθε χαρά με κοιτά κάθε βήμα, για λίγο πεθαίνω
Νιώθω βαθιά τη γλυκιά μοναξιά του τρελού που μονάχος μιλάει
Πρώτα σαν κέρβερος κι έπειτα γάτος στα πόδια σου που περπατάει
Κάποιοι ρωτούν αν ακόμα είναι εδώ αλλά εκείνος δεν τους απαντάει
Πρόσωπα, κτίρια, φώτα, μ' απορία και μίσος κοιτάει
Άσε με λέει να πεθάνω εδώ, για όσους αγαπούσα το έκανα
Κι αν είχα χρόνο να εξιλεωθώ, ίσως διάλεγα πάλι να έχανα
Όσοι αγαπώ είναι χρόνια νεκροί, απ' τους τάφους μαζεύω τα πέταλα
Αν είχα μια τελευταία ευχή, μαζί να σας πάρω σαν πέθαινα