23β Η Φωνη των Πατερων ενοτητα 23η Αγιου Νικολαου του Καβασιλα rtva

H ΘΕΙΑ Λειτουργία ἀποτελεῖ τὸ •κέντρο τῆς ὀρθόδοξης λατρείας. Εἶναι τό μεγαλύτερο μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας μας, το μυστήριο τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ ἀνάμεσά μας. Γι' αὐτό καί παραμένει πάντα ή μοναδική ἐλπίδα ἀληθινῆς ζωῆς γιὰ τὸν ἄνθρωπο.
Στον πνευματικό χῶρο τῆς θείας Λειτουργίας μᾶς εἰσάγει ἀριστοτεχνικά ὁ ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας, πού ἡ μνήμη του ἑορτάζεται στις 20 Ιουνίου. Ὁ ἱερός Καβάσιλας γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη γύρω στα 1322 καὶ ὑπῆρξε μεγάλος μυστικός θεολόγος, καί κορυφαῖος θεωρητικός τῆς λειτουργικοπνευματικῆς ζωῆς, ὁ σημαντικότερος ἐκπρόσωπος τοῦ ὀρθόδοξου ἀνθρωπισμοῦ τοῦ 14ου αἱ.
Στά σοφά του συγγράμματα συγκαταλέγεται καὶ το «Εἰς τὴν θείαν Λειτουργίαν », ἔργο κλασικό στο εἶδος του. Μιά σύνθεση ἐκλεκτῶν ἀποσπασμάτων τοῦ ἔργου αὐτοῦ, σε νεοελληνική ἀπόδοση, παρουσιάζεται στις ἑπόμενες σελίδες.Ὁ θεόπνευστος λόγος τοῦ ἁγίου ἀνοίγει τα πνευματικά μας μάτια, κάνοντάς μας ἱκανούς νὰ πλησιάσουμε μὲ αἴσθηση ψυχής τή θεία Λειτουργία και να γίνουμε οὐσιαστικοί συμμέτοχοί της, ὄχι παθητικοί θεατές της. Ἔτσι θα μπορέσουμε ν'ἀνταποκριθοῦμε μὲ ἐπίγνωση στο εὐφρόσυνο κάλεσμα που ἡ μητέρα μας Ἐκκλησία ἐπαναλαμβάνει σε κάθε εὐχαριστιακή της σύναξη: «Γεύσασθε καὶ ἴδετε ὅτι χρηστὸς ὁ Κύριος».
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
Ἑρμηνεία τῆς θείας Λειτουργίας

ΕΡΓΟ τῆς θείας Λειτουργίας εἶναι ἡ μεταβολή τῶν δώρων πού προσφέρουν οἱ πιστοί -τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἶνου- σε σῶμα καί αἷμα Χριστοῦ. Καί σκοπός της εἶναι ὁ ἁγιασμός τῶν πιστῶν, οἱ ὁποίοι μέ τή θεία μετάληψη ἀποκομίζουν τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν τους, την κληρονομία τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν καί κάθε πνευματικό ἀγαθό.
Σ' αὐτό τό ἔργο καί τό σκοπό συμβάλλουν οἱ προσευχές, οἱ ψαλμωδίες, τὰ ἁγιογραφικά άναγνώσματα καί ὅλα ἐκείνα που τελοῦνται καί λέγονται στη διάρκεια τῆς Λειτουργίας. Μέσα σ' αὐτά εἶναι σαν να βλέπουμε σ' έναν πίνακα ζωγραφισμένη ολόκληρη τη ζωή τοῦ Χριστοῦ, ἀπό τὴν ἀρχή ως το τέλος της. Γιατί ὁ καθαγιασμός τῶν δώρων, ή ίδια δηλαδή ή θυσία, διακηρύσσει τό θάνατο, τήν ἀνάσταση καί τήν ἀνάληψή του, καθώς τα δώρα αὐτά μεταβάλλονται στο ίδιο τό σῶμα τοῦ Κυρίου, σ'αυτό που σταυρώθηκε, ἀναστήθηκε καί ἀναλήφθηκε. Όσα προηγοῦνται τῆς θυσίας, φανερώνουν τα γεγονότα που έγιναν πρίν ἀπό τό θάνατο τοῦ Κυρίου, δηλαδή τήν ἔλευσή του στον κόσμο, τή δημόσια εμφάνισή του, τα θαύματα καί τή διδασκαλία του. Κι ἐκείνα που έπονται τῆς θυσίας, συμβολίζουν την κάθοδο τοῦ ᾿Αγίου Πνεύματος στούς Αποστόλους, την επιστροφή τῶν ἀνθρώπων στο Θεό καί τήν κοινωνία τους μαζί του. Οἱ πιστοί πού ἐκκλησιάζονται και συμμετέχουν σε ὅλα αὐτά με προσηλωμένο το νοῦ, γίνονται πιο σταθεροί στην πίστη, πιό θερμοί στήν εὐλάβεια καί τήν ἀγάπη τους πρός τό Θεό. Με τέτοιες λοιπόν διαθέσεις ἀξιώνονται να πλησιάσουν καί τή φωτιά τῶν Μυστηρίων καί νά μεταλάβουν μέ κάθε ἀσφάλεια καί οικειότητα.
Αὐτό εἶναι συνοπτικά το νόημα τῆς θείας Λειτουργίας. Ἂς τήν ἐξετάσουμε τώρα όσο μποροῦμε λεπτομερέστερα, ἀρχίζοντας μ'ἐκείνα που τελοῦνται στήν ἁγία Πρόθεση".
Τα τίμια δώρα

Το ψωμί καί τό κρασί πού προσφέρουν οἱ πιστοί γιά τή Λειτουργία, καί τά ὁποῖα συμβολίζουν το σῶμα καί τό αίμα τοῦ Κυρίου, δέν τοποθετοῦνται ἀπό τήν ἀρχή στο Θυσιαστήριο για τη θυσία, ἀλλά πρώτα τοποθετοῦνται στην ἁγία Πρόθεση καί ἀφιερώνονται στο Θεό σάν δώρα --τίμια -αὐτή είναι πλέον καί ἡ ὀνομασία τους.
Προσφέρουμε στο Θεό ψωμί καί κρασί, γιατί αὐτά άποτελοῦν τροφή ἀποκλειστικά ανθρώπινη, με την οποία συντηρείται και έκδηλώνεται ή ζωή μας. Γι' αὐτό καί πιστεύεται πώς, όταν προσφέρει κανείς τροφή, είναι σάν να προσφέρει την ίδια τή ζωή. Επειδή λοιπόν με τα θεία Μυστήρια ὁ Θεός μᾶς χαρίζει την αιώνια ζωή, ήταν φυσικό καί το δικό μας δώρο να είναι κατά κάποιο τρόπο ζωή, για να μήν είναι αταίριαστη ή προσφορά μας μέ τήν ἀνταπόδοση τοῦ Θεοῦ, αλλά να έχει κάτι συγγενικό. "Αλλωστε ὁ Κύριος παρήγγειλε νὰ τοῦ προσφέρουμε ψωμί και κρασί, κι Αὐτός πάλι μᾶς ἀνταποδίδει «άρτον οὐράνιον» και «ποτήριον ζωῆς». Θέλησε νὰ τοῦ προσφέρουμε ἐμεῖς ἐφόδια τῆς πρόσκαιρης ζωής, κι Ἐκεῖνος νὰ μᾶς ἀντιπροσφέρει την αιώνια ζωή. Για να φανοῦν ἔτσι ἡ χάρη του σαν αμοιβή και το αμέτρητο έλεός του σαν πράξη δικαιοσύνης.