filmov
tv
Όστριος Όλμος - Οι Γόμες

Показать описание
Στίχοι:
Κλεισμένος μέσα στο σπίτι, έναν διάλογο ψάχνω να βρω
ταινίες, βιβλία και στίχοι, ξεθάβονται αυτόν τον καιρό
η τηλεόραση ποτέ δεν ανοίγει, η μοναξιά μου, μου σερβίρει πότο
κι αυτό το πρέπει ανέκαθεν που με πνίγει,
το ξεγελάω με ένα "έχω καιρό"
κι οι τύψεις μου χορεύουν στο χαλί,
μεσ' τον ρυθμό των Rolling Stones, του "cry to me"
και με τραβάνε να χορέψουμε μαζί
Υπάρχουν μέρες που κανέναν δε θέλω,
τις πρώτες μέρες που 'χεις φύγει από δω
κι όλο πετάγομαι αφού στον ύπνο μου βλέπω,
νέες αρχές λίγο πριν τον γκρεμό
πόσο μου λείπει ένας φίλος ξεκομμένος,
απ όλα αυτά που δε θέλω να ζω
να με ψάχνει όταν είμαι κρυμμένος,
και να μου δίνει αφορμές για να βγω
κι oι γόμες που ασπρίζουν το χαρτί
μουντζουρωμενο από μια απέραντη σιωπή
σα να τελειώνουν μόλις έρθει το πρωί
οι τύψεις μου που ζωντανεύουν,
και πάλι γύρω μου χορεύουν
σαν ινδιάνοι που ζητάν βροχή
γεμίζω τα χαρτιά με λέξεις,
θέλoντας να με προσέξεις
μα οι γόμες σου μου σβήνουν τη ζωή
Οι Κυριακές μου σα να γιναν Δευτέρες,
και τις Δευτέρες νιώθω μηδενικό
και κάπως έτσι μικραίνουν οι μέρες,
που άπλα αναπνέω αλλά να ξέρεις δε ζω
Οι ώρες που χάσαμε μου λες δε χαθήκαν,
τα δευτερόλεπτα το ίδιο περνούν
και οι προσπάθειες που σε ένα τίποτα βγήκαν,
από ένα τίποτα κι αυτές ξεκινούν
τα σώματα σ ευθεία έχουν στηθεί
σε μια παρέλαση κατάμαυρη μουντή
κι εγώ στους φόβους μου βαράω προσοχή
Και σώματα που τόσο μοιάζουν,
μεσ στο μυαλό μου παρελάζουν(παρελαύνουν είναι το σωστό)
ποτέ να ξέρεις πως δε βρέθηκες εκεί...
σ ακολουθώ, με έχεις δεμένο, χανόμαστε και περιμένω
πάλι να σε σβήσει το πρωί...
Δεκέμβρης 2011
Κλεισμένος μέσα στο σπίτι, έναν διάλογο ψάχνω να βρω
ταινίες, βιβλία και στίχοι, ξεθάβονται αυτόν τον καιρό
η τηλεόραση ποτέ δεν ανοίγει, η μοναξιά μου, μου σερβίρει πότο
κι αυτό το πρέπει ανέκαθεν που με πνίγει,
το ξεγελάω με ένα "έχω καιρό"
κι οι τύψεις μου χορεύουν στο χαλί,
μεσ' τον ρυθμό των Rolling Stones, του "cry to me"
και με τραβάνε να χορέψουμε μαζί
Υπάρχουν μέρες που κανέναν δε θέλω,
τις πρώτες μέρες που 'χεις φύγει από δω
κι όλο πετάγομαι αφού στον ύπνο μου βλέπω,
νέες αρχές λίγο πριν τον γκρεμό
πόσο μου λείπει ένας φίλος ξεκομμένος,
απ όλα αυτά που δε θέλω να ζω
να με ψάχνει όταν είμαι κρυμμένος,
και να μου δίνει αφορμές για να βγω
κι oι γόμες που ασπρίζουν το χαρτί
μουντζουρωμενο από μια απέραντη σιωπή
σα να τελειώνουν μόλις έρθει το πρωί
οι τύψεις μου που ζωντανεύουν,
και πάλι γύρω μου χορεύουν
σαν ινδιάνοι που ζητάν βροχή
γεμίζω τα χαρτιά με λέξεις,
θέλoντας να με προσέξεις
μα οι γόμες σου μου σβήνουν τη ζωή
Οι Κυριακές μου σα να γιναν Δευτέρες,
και τις Δευτέρες νιώθω μηδενικό
και κάπως έτσι μικραίνουν οι μέρες,
που άπλα αναπνέω αλλά να ξέρεις δε ζω
Οι ώρες που χάσαμε μου λες δε χαθήκαν,
τα δευτερόλεπτα το ίδιο περνούν
και οι προσπάθειες που σε ένα τίποτα βγήκαν,
από ένα τίποτα κι αυτές ξεκινούν
τα σώματα σ ευθεία έχουν στηθεί
σε μια παρέλαση κατάμαυρη μουντή
κι εγώ στους φόβους μου βαράω προσοχή
Και σώματα που τόσο μοιάζουν,
μεσ στο μυαλό μου παρελάζουν(παρελαύνουν είναι το σωστό)
ποτέ να ξέρεις πως δε βρέθηκες εκεί...
σ ακολουθώ, με έχεις δεμένο, χανόμαστε και περιμένω
πάλι να σε σβήσει το πρωί...
Δεκέμβρης 2011