ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗΣ ΚΡΙΜΑ ΡΕ ΦΙΛΕ ΜΟΥ 1967

ΤΟ '''ΚΡΙΜΑ ΡΕ ΦΙΛΕ ΜΟΥ''' ΕΚΔΟΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ HIS MASTER'S VOICE 7PG3703 TO 1967 . ΣΤΑ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙΑ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΛΥΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΛΑΚΗ ΚΑΡΝΕΖΗ ΣΕ ΗΧΟ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ . Η ΣΥΝΘΕΣΗ ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΝ ΓΡΗΓΟΡΗ ΕΝΩ ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΣΤΟΝ ΣΩΤΗΡΗ ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ . Ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΠΟΣΟ ΩΡΑΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΣΥΝΕΘΕΤΑΙ . ΕΙΧΕ ΔΥΟ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ Ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ , Η ΠΡΩΤΗ ΗΤΑΝ ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗ - ΕΡΜΗΝΕΥΤΗ ΚΑΙ Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΤΟΥ ΣΥΝΘΕΤΗ . ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΥΟ ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ .ΚΑΛΗ ΑΚΡΟΑΣΗ ΗΛΙΑΣ . ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΔΕΝ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΕ ΕΜΕΝΑ ΠΑΡΑ ΣΤΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣ ΤΟΥ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΠΟΥ ΤΟ ΕΚΔΙΔΕΙ .

[litaendteo]

Και η σύνθεση ανήκει στον Σ. Παπαϊωάννου. Είναι μία άτυχη στιγμή για  τον μεγάλο Γρηγόρη να καταγραφεί στην ετικέτα αυτού του 45αριού ως συνθέτης ό ίδιος. Ο Σ. Παπαϊωάννου ήταν ένας γραφικός αλλά καλοκάγαθος Καρδιτσίωτης μοναχικός τύπος που δε είχε στον ήλιο μοίρα. Εμενε σε ένα δωμάτιο παλιού πλακιώτικου σπιτιού σε πάροδο της οδού Βύρωνος στην Πλάκα. Ετυχε να πάω μία φορά στο σπίτι του και αυτό που θυμάμαι είναι ότι η μόνη του συντροφιά  ήταν ένα ασπρόμαυρο ακορντεόν έτσι όπως άλλωστε ήταν ασπρόμαυρη και η ζωή του. Επαιζε πρακτικά λίγα πράγματα και καταλάβαινες ότι έβγαζε  πάνω στα πλήκτρα τις καταβολές του από την  την μουσική της Πατρίδας του.Ο Σωτήτης έγινε ψυχοπαθητικός θαυμαστής του Μίκη, αλλά και του Γρηγόρη. Δεν ξέρω πως κατάφερε να προσεγγίσει τον Θεοδωράκη ωστόσο αυτός ο τεράστιος τύπος για να ανταποδώσει την αγάπη του  τον διόρισε επιστάτη στην τότε πειραματική ορχήστρα Πειραιά που λειτούργησε για κάμποσο καιρό πριν την δικτατορία, και που διηύθυνε κυρίως ο Θεοδωράκης.
Ο Σωτήρης κάποια απογεύματα περνούσε από την οδό Θόλου και καθώς άκουγε να μελετάω στο πιάνο στις Νεφέλες κατέβαινε να με χαιρετίσει, και όταν του έλεγα να του κάνω καφέ απαντούσε:Οχι, βιάζομαι γιατί έχω πρόβα στον Πειραιά με την συμφωνική αφήνοντας μια άισθηση ότι πάει κατευθείαν για το πόντιουμ. Βίωνε ένα μεγαλείο ο άνθρωπος για την αυτή την έπαφή που είχε με του καλλιτέχνες στον Πειραιά.Παράλληλα πάλευε να ολοκληρώση μία συνθετική ιδέα δ.λ.δ ένα ττραγούδι  με το στίχο ''κριμα ρε φίλε μου'' Με παρακαλούσε να τον συνοδεύω στο πιάνο όταν το τραγούδαγε και ζήταγε την γνώμη μου για την μελωδία και τα ακόρντα. Αλλά παρ` ότι κάποια στιγμή του είπα ότι παραπέμπει ελαφρώς στο ''πάνω σε ψηλή ραχούλα ''δεν εννοούσε να αποποιηθεί το δημοτικό φιλινγ του . Όταν το ολοκλήρωσε μου ανήγγειλε πανευτυχής ότι το έδειξε στον Μπιθικώτση και αυτός ενδιαφέρθηκε να το κάνει δίσκο στην Κολούμπια.Νόμισα ότι ο Γρηγόρης τον δούλευε, μέχρι που ένα βράδυ με πήρε στο Καν- Καν όπου τραγουδούσε ο Γρηγόρης και έτριβα τα μάτια μου όταν διαπίστωσα ότι το είχε στο πρόγραμμα με όλα τα άλλα του σουξέ. Μετά από λίγες ημέρες ο Σωτήρης ήρθε στην μπουάτ που έπαιζα πιάνο και περιχαρής μου ανήγγειλε ότι  το απόγευμα ήταν στο στούντιο της Κολούμπια όπου ηχογραφήθηκε το'' φίδι του ''επιτέλους. Δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί τέτοια ευδαιμονία σε ανθρώπινο πρόσωπο.Ομως, μετά από λίγο χρονικό διάστημα ξαναήρθε με ένα 45αρι  της HIS MASTER`S VOICE στην μία πλευρά του οποιού ήταν αποτυπωμένο ''το φίδι''
Δεν διαπίστωσα στο πρόσωπο  του φίλου Σωτήρη την χαρά που ανέμενα, και κοίταξα προσεκτικά της ετικέτες των δύο πλευρών.Στην μία πλευρά ο δίσκος είχε το ''πυκνή ομίχλη στο λιμάνι''έγραφε μουσική Μπιθικώστης και στίχοι Μ. Παπανικολάου{ο γνωστός σκηνοθέτης} και στην άλλη πλευρά το φίδι με φερόμενο ως συνθέτη τον Μπιθικώστη, περιορίζοντας τον άμμοιρο Σωτήρη Παπαϊωάνου στο ρόλο του στιχουργού.
Αν κρίνω από την συντριβή που έλαβε χώρα στην δική μου ψυχολογία, ο Σωτήρης έπρεπε να βίωνε την πιο σκληρή κόλαση
Αν μπορούσα να αποτυπώσω σε φωτο την έκφραση του προσώπου του θα αποτελουσε  στο έξης η εικόνα αυτή τον ''ορισμό"
της κατάθλιψης. Είχαμε ακούσει πολλά σαν νέοι καλλιτέχνες τότε για τις κομπίνες για την πατρότητα κάποιων τραγουδιών, αλλά <<ρε Γρηγορη >>σε βεβαιώνω ότι ο Σωτήρης ούτε που θα ρώταγε κατά που πέφτει η οδος Δεληγιάννη πίσω από το μουσείο όπου στεγαζόταν τότε η ΑΕΠΙ και μοίραζε ποσοστά. Μοναδικό του όνειρο ήταν να δει το όνομά του  γραμμένο σαν συνθέτη δίπλα σε ένα μεγάλο τραγουδιστή, και φίλο που αγαπούσε παράφορα.Είναι βέβαιο στην ζωή του δεν θα ξαναβίωνε τέτοια ευτυχία . Σε λίγο καιρό πήγα φαντάρος δεν ξαναείδα ποτέ τον Σωτήρη, αλλά από κοινούς γνωστούς μάθαινα ότι δεν ξαναακούμπησε δάκτυλο στα πλήκτρα του ακορντεόν.Δεν ξέρω εάν υπάρχει στην ζωή ο Σωτήρης 85αρής θα είναι σήμερα, είμαι βέβαιος όμως ότι δεν ξαναβρήκε το χαμόγελό του.
Φίλε ΄κύριε Παπαδογιάννη εάν έγινα πιστευτός όσο μπορεις αποκατάστησε την άληθεια  στην ανάρτηση σου για την σύνθεση του τραγουδιού αυτού. Αν όχι, σε παρακαλώ σβύσε αυτό το <<σε κάποιον>>άγνωστων λοιπών στοιχείων