ΠΝΟΗ: Ενα κάλεσμα σύμπνοιας

Κάθε μέρα μικρά βαν έρχονται και παίρνουν και φέρνουν κορίτσια στους 75 οίκους ανοχής στο κέντρο της Αθήνας. Κορίτσια που κανείς δεν βλέπει, κανείς δεν ξέρει αν βρίσκονται εκεί με την θέλησή τους ή όχι.

Σπάνια περνούν περαστικοί εκτός των πελατών των οίκων από αυτόν τον πεζόδρομο. Μόνες σταθερές παρουσίες εκτός από τους πελάτες, είναι οι τοξικομανείς που έχουν μετατρέψει τα πεζοδρόμια στην οδό Κεραμεικού σε εργαστήρια παραγωγής διαφόρων σκευασμάτων, ναρκωτικά που μετά τα χρησιμοποιούν οι ίδιοι ή τα διαθέτουν σε άλλους, που μένουν ξαπλωμένοι σχεδόν αναίσθητοι σε διάφορα σημεία.

Παρόλα αυτά, η γειτονιά σε αυτό το σημείο του Μεταξουργείου, στο κέντρο της Αθήνας, υπάρχει. Οι οίκοι ανοχής υπάρχουν και δεν υπάρχουν. Παρόλο που δεσπόζουν ως ατμόσφαιρα κανείς δεν φαίνεται να ασχολείται με την τύχη τους.
Οι πόρνες της Ιάσωνος δεν είναι ενταγμένες στον κοινωνικό ιστό, είναι ξεκομμένες από την γειτονιά. Είναι εκεί, αλλά ταυτόχρονα είναι αόρατες.

Ο δρόμος ωστόσο ανήκει σε όλους ως δημόσιος χώρος.

Το ζήτημα δεν είναι να φύγουν οι οίκοι ανοχής (θα ήταν ουτοπικό να επιζητούμε την εξαφάνισή τους μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια) και να έρθουν οι "επενδύσεις" στην περιοχή. Η γειτονιά μπορεί να επιβιώσει μέσα στην πολυπολιτισμικότητά της χωρίς να γκετοποιείται, χωρίς να αποκλείει.

Τα προβλήματα είναι αρκετά...
Χρειάζεται τόλμη να διασχίσει κανείς σήμερα την Ιάσωνος, ειδικά αν είναι γυναίκα. Η οσμή των ούρων, έντονη στον πεζόδρομο.

Αυτή η οσμή των ούρων ήταν η αιτία να εξοπλιστούμε με πλήθος βασιλικών σε αυτή την περφόρμανς. Η πνοή, ετυμολογική ρίζα της ψυχής, συνδέεται με την δημιουργία. Το σημείο στο οποίο πραγματοποιήθηκε αυτή η περφόρμανς έγινε ένα σημείο αναφοράς για όσους συμμετείχαμε σε αυτήν. Κάθε φορά που περνάμε φροντίζουμε αυτό το μικρό κομμάτι γης που κυκλώσαμε με σύμπνοια, ο καθένας με όποιον τρόπο μπορεί. Ο κύκλος, σύμβολο προστασίας, κύκλωσε το σημείο με το οποίο δεσμευτήκαμε.

Το τζέμπε του Τζέφρι, χτυπούσε με τους ήχους της καρδιάς. Γίνεται γρηγορότερο μιμούμενο τους οργασμούς της Ιάσωνος ενόσω προσφέρουμε από έναν βασιλικό σε κάθε σπίτι.

Μπορεί η γειτονιά να εντάξει; Μπορεί η ύπαρξη των οίκων ανοχής να μην συνδέεται με κατάντια και παρακμή; Αντί των πεταμένων συριγγών στην Ιάσωνος δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν αλέες με λουλούδια; Δεν θα μπορούσαν ακόμη κι οι ίδιοι οι τοξικομανείς να είναι περισσότερο αξιοπρεπείς; Οι υπόλοιποι πολίτες δεν μπορούν να κυκλοφορούν χωρίς να είναι αποκλεισμένοι και χωρίς να αποκλείουν τα κορίτσια; Πόσο εύκολο θα ήταν το trafficking ή η διακίνηση αν οι κάτοικοι της περιοχής και οι πόρνες ανήκουν στην ίδια κοινότητα γειτόνων;

Μερικές μόνο σκέψεις που επένδυσαν αυτό το σύντομο event υπό την αιγίδα της ομάδας Communitism.

Ευχαριστώ θερμά όσους συμπνεύσαμε με τρόπο αυθόρμητο, χωρίς προετοιμασία και σενάρια! Ενωθήκαμε μεταξύ μας, αλλά και με τον τόπο.

Δήμητρα Σταύρου.