Ulysses Shelter Videopoetry : Vitomirka Trebovac

Με την υποστήριξη και υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού

Σε συνεργασία με την Αντιδημαρχία Πολιτισμού και επιστημών Δήμου Λαρισαίων.

Η Βιτομίρκα Τρέμποβατς διαβάζει:

Μεταφράσεις:

Όλα τα δέντρα
Όλα τα παιδιά
Και όλα τα ποδήλατα
Μέσα μου

ΑΝΤΙΘΕΤΑ

Μπροστά στο
"Όλγα Πετρόφ"
Γηροκομείο
Ένας άντρας φίλησε
Το χέρι μιας γυναίκας
Σήκωσε το κεφάλι αυτή
Κι αυτός κοκκίνησε
Και τι συνέβη έπειτα
Δεν το γνωρίζω
Γιατι του ποδηλάτου μου οι ρόδες
Είναι μεγάλες
Και είμαι
Ήδη σ' άλλο σημείο της πόλης.
Εδώ αρχίζει ελαφρώς να βρέχει και
Υπάρχει η δυσωδία των McDonalds
Ένα κορίτσι παίζει ακορντεόν μπροστά της
Βλοσυρές φαμίλιες την κοιτάζουν υποψιασμένα
Θα τους συνέτριβα
Με το μεγάλο μου ποδήλατο,
Μα είμαι ευγενική κι εγώ
Η αγωγή μου δε με αφήνει
Να προκαλέσω προβλήματα.

ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ

Κάποια γυναίκα που διάβαζε Προύστ
Σ' ένα τραμ στο Γκντάνσκ
Κι ένα παχύ γατί που
Έφαγε τις τηγανίτες μου όταν
Ήμουνα παιδί
Δεν θα ξεχάσω ποτέ
Πως ξεφώνισε η μαμά
Όταν της είπαν κάτι απ' το τηλέφωνο
Και την θέα
Των ουρανοξυστών από 'να ξενοδοχείο
Δεν θα ξεχάσω ποτέ
Τη λίστα αναμονής για θεωρήσεις
Και πως παίζαμε φρίσμπι
Μεθυσμένοι σ' ένα πάρκο στο Βερολίνο
Πριν την αυγή
Έπειτα ποτέ δεν θα ξεχάσω
Πως βοήθησαν τον θείο να γλιτώσει τον στρατό
Επειδή ξεκίνησε ο πόλεμος
Και της γιαγιάς τα χέρια έτρεμαν
Ποτέ δεν θα ξεχάσω όταν η Σάρα γεννήθηκε
Και ήμουν στην πισίνα
Πρώτη δεύτερη τρίτη
Μετανάστευση
Δεν θα ξεχάσω ποτέ
Όταν σε είδα
Στου βιβλιοπωλείου τη σκάλα.
Ποτέ.

ΣΗΜΑΔΙ

Ίσως να έχω ήδη πει
Πως είχα τρείς φίλους
Ένας συμπαθούσε Ρώσους
Άλλος Αμερικάνους
Κι ο τρίτος ήταν έτσι κι έτσι
Και δεν ήξερε αν έπρεπε να πάει
Αριστερά ή δεξιά
Κι ακόμα έτσι είναι
Τέλος πάντων
Κάποτε όταν
Ήμασταν παιδιά
Τους κέρδισα σ' έναν αγώνα δρόμου
Ως τον στύλο φωτισμού
(και οι δυο τους ήταν σε καλή φόρμα)
Ακούμπησα τον στύλο και κατέρρευσα.
Τώρα έχω ένα σημάδι, ένα μικρό,
Στο κέντρο του μετώπου μου.
Το 'χω ντυθεί σαν τρόπαιο σε όλη τη ζωή.

ΒΑΔΙΖΟΝΤΑΣ

Ο Σ. κι εγώ πήγαμε βόλτα κάνα δυο φορές
Εχτές στο κοιμητήρι
Και ίσα που φτάσαμε για την κηδεία.
Πήραμε μια περίεργη διαδρομή
Τρία χιλιόμετρα με πόδια
Μέσω λάσπης φοβερής
Και το πιο πολύ μιλήσαμε για
Κακόγουστες ταφόπλακες
Αλλόκοτα επίθετα
Σχετικά με τον καβγά της προηγούμενης ημέρας
Είπε πως
Το γρασίδι είναι αληθινά καλό εδώ
Κι εγώ συμφώνησα
Μα όλη την ώρα που
Περπατούσαμε
Σκεφτόμουν
Πως το πιο λυπηρό πράγμα στον θάνατο
Δεν είναι ο θάνατος ο ίδιος
Παρά μια ηλιόλουστη ημέρα
Εν συγκρίσει με τον σκοτεινό τον τάφο.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΓΕΡΑΜΑΤΑ

Ίσως να μην επιτρέπεται να γράψει
Για τα γεράματα
Και για μένα ενώ σε πλένω
Και για το πόσο ντροπιασμένοι ήμασταν
Γιατι σου άγγιζα
Το φθαρμένο σώμα σου και το φακιδωμένο δέρμα
Με τ' αποκαρδιωμένα μάτια σου
Ανίσχυρη
Έπιασες ξάφνου
Να μιλάς που τόσο τα πόδια σου
Είναι μικρά και θελκτικά
Και πως τώρα
Κανείς θα πρέπει να πεθάνει
Μα ούτε αυτό δεν είναι εύκολο
Καθώς μιλούσες
Η μυρωδιά ενός ξυσμένου μολυβιού
Με συνεπήρε
Και βλέπω τον παιδικό μου εαυτό με μιας
Κάθομαι στο γραφείο μου
Το μολύβι ακονίζοντας,
Μα η μύτη συνεχώς μου σπάει
Τότε θυμάμαι
Πως τα πόδια μου σήμερα
Είναι μικρά και θελκτικά
Το πήρα αυτό από σένα
Σκέφτηκα
Έκλεισα το νερό
Κι αγκάλιασα το
Σκελετωμένο σου
Ανίσχυρο κορμί
Γιαγιά μου μικρό κορίτσι
Μάλλον αυτό δεν είναι
Ποίημα για τα γεράματα.

Μετάφραση: Νικόλας Κουτσοδόντης

΄