ΑΡΝΟΥΜΑΙ - ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ

20 - ΑΡΝΟΥΜΑΙ

1

Υγρά όλα κι απαίσια αποστροφή μυρίζουν,
πανάθλιοι υπαινιγμοί, δεσμεύσεις ειρωνείας,
παρέλυσαν τα χέρια μου, τα πόδια μου γκρεμίζουν,
αντικρουόμενες πτυχές ξέφρενης δυστυχίας.

2

Καλώ τους αλαλάζοντες σ’ άσφαιρη ανταρσία,
το τίποτα στοχάζομαι, σαν εκκρεμές κινούμαι,
δεν έχω υποχρέωση, καθήκον και ιστορία,
όνειρα, πρέπει, στοχασμούς, πεθαίνω και αρνούμαι.

3

Φτύνω κάθε μελλοντική στιγμή, στο χάος τρέχω,
όμορφα κι ελεύθερα ξεχνώ χώρο και χρόνο,
χωρίς αρχή και τελειωμό άλλο δεν την αντέχω,
τη σάρκα που με έντυσε μ’ αρρώστια και με πόνο.

4

Αδέσμευτος σ’ ολόφωτες πεδιάδες που οργιάζουν,
φλογοφωνές διάφανες, θριαμβικά τραγούδια,
γυμνόστηθοι πυρρίχιοι χοροί σκαμπανεβάζουν,
πνεύματα πλουμιστά, περήφανα αγγελούδια.

5

Ξαπλώνω πάνω σε κορφές γλυπτοπελεκημένες,
το σύστημα του Σύμπαντος θέλω να διαρρήξω,
που ’χει κλειστές κερκόπορτες, ναρκοπαγιδευμένες
κι αυτοδιαλύονται, μια μια, σαν τις ανοίξω.

6

Πρέπει, διατάζουν, ήρωας στον πόλεμο να γίνεις,
αρνούμαι τέτοια σύνορα, φωνάζω με μανία,
σε μυστικές συναλλαγές πολέμου και ειρήνης,
το αίμα μου ζυγίσανε και πήραν την αξία.

7

Χρυσάφι και δολάρια πάτησαν τη σκανδάλη,
εξάρτηση με ήθελαν, πρέπει ν’ ακολουθήσω,
η σήψη κυριάρχησε στ’ όμορφο περιγιάλι
αμαύρωσε τους ουρανούς, πώς θα τους διασχίσω;

8

Κάλλιο να ζήσω μια στιγμή, όρθιος να βαδίσω,
παρά ολόκληρη ζωή να σέρνομαι στο χώμα,
πάνω σε θρόνο λεβεντιάς μ’ έβαλε να γνωρίσω,
τον κόσμο, μια αρχόντισσα, «γιε μου», είπε ακόμα,

9

«κοιμήσου και νανούρισα γλυκό τ’ όνειρό σου,
άντρας, λεβέντης κι άνθρωπος, κι άνθρωπος να γίνεις,
μόνο αγάπη να σκορπάς, ένα το μυστικό σου,
ούτε μια φυγή δειλή, παράδειγμα να δίνεις».

10

Μια είναι η αλήθεια, μα οι σοφοί τη λένε,
με χίλιους ορισμούς, και ποιος μπορεί να τη γνωρίσει;
Πνεύμα, αγάπη, ομορφιά, σεμνότης προικισμένε,
στον ουρανό το βλέμμα σου, το σώμα σου στη φύση.

11

Δες, ουρανούς χρυσίζοντες, κύματα αφρισμένα,
ποτάμια, λίμνες και βουνά, Άνοιξης μονοπάτια,
παιδιά που παίζουν στην αυλή, λούλουδα ανθισμένα,
και πες, ευχαριστώ πολύ, που μου έδωσες τα μάτια.

12

Άκουσε, γάργαρα νερά κι αηδόνια στα ρουμάνια,
τις θύελλες και τις βροντές, τα ζώα μες στα δάση,
των κοχυλιών το βουητό, τραγούδια στα λιμάνια
και πες, ευχαριστώ πολύ, που άκουσα την πλάση.

13

Φύτεψε τριαντάφυλλα και χάριστα σ’ εκείνη,
που αρμενίζει μακριά σ’ απανεμιάς λημέρια,
προστάτεψε τα ορφανά και μ’ ευγνωμοσύνη
πες, ευχαριστώ πολύ, που μου έδωσες τα χέρια.

14

Μύρισε, νυχτολούλουδα έξω απ’ την αυλή μου
το ιώδιο της θάλασσας, το άρωμα της φύσης,
το γάλα απ’ τα στήθη μου, καρπός της δούλεψής μου.
Πες, ευχαριστώ πολύ που μου έδωσες αισθήσεις.

Στον Αστερισμό του Κύκνου

ΜΑΝΏΛΗΣ Α. ΚΑΤΣΟΎΛΗΣ

Pictures: Pixabay

[mariacsaszar]

Drága Manolis!!!
Köszönöm a szép dalt és hozzá a csodálatos videót!!!! Kellemes szép estét kívánok

[flocke]

Great work and besr regards to new week Renate