ΑΝΤΩΝΗΣ ΤΖΕΛΕΠΗΣ : Συνομιλία με τον ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟ . . .

Ο Αντώνης Τζελέπης επιχειρεί να . . . συνομιλήσει με τον Ερωτόκριτο. Με τον δικό του πάντοτε προσωπικό τρόπο μουσικής έκφρασης. Την ιδέα του την έδωσε ο μεγάλος φίλος του συνθέτης Γιάννης Μαρκόπουλος, σε μία προσωπική τους συζήτηση. Του είπε για το έργο κάποιες πληροφορίες και ο Α.Τ. σκέφθηκε να προσπαθήσει να τις υλοποιήσει. Αξίζει να ακούσετε λοιπόν τη δική του εκδοχή . . .

Ο Ερωτόκριτος είναι έμμετρο μυθιστόρημα που έγραψε ο Βιτσέντζος Κορνάρος στην Κρήτη, πιθανότατα κατά τη πρώτη δεκαετία του 17ου αιώνα. Αποτελείται από 10.012 ιαμβικούς δεκαπεντασύλλαβους ομοιοκατάληκτους στίχους, που αποδίδονται στην Κρητική διάλεκτο και από τους οποίους οι τελευταίοι δώδεκα αναφέρονται στον ίδιο τον ποιητή. Κεντρικό θέμα του είναι ο έρωτας ανάμεσα σε δύο νέους, τον Ερωτόκριτο και την Αρετούσα και γύρω από αυτό περιστρέφονται και άλλα θέματα όπως η τιμή, η φιλία, η γενναιότητα και το κουράγιο. Μαζί με το έργο Ερωφίλη του Γεωργίου Χορτάτση είναι τα σημαντικότερα έργα της κρητικής λογοτεχνίας την περίοδο της Βενετοκρατίας. Ο Ερωτόκριτος πέρασε στην λαϊκή παράδοση και παραμένει ένα εξαιρετικά δημοφιλές κλασικό έργο, χάρη επίσης και στην μελοποίησή του από τον Χριστόδουλο Χάλαρη και την ερμηνεία του από τον Νίκο Ξυλούρη.

Ήκουσες Αρετούσα μου τα θλιβερά μαντάτα

π' ο κύρης σου μ' εξόρισε σ' τση ξενιτιάς τη στράτα

Τέσσερεις μέρες μοναχά μού δωκε ν' ανιμένω

Κι απόκει να ξενητευτώ πολλά μακρά να πηαίνω

και πώς να σ' αποχωριστώ, και πώς να σου μακρύνω

και πώς να ζήσω δίχως σου στο ξορισμόν εκείνο

Κατέχω το κι ο κύρης σου γλήγορα σε παντεύει

Ρηγόπουλο, Αφεντόπουλο, σαν είσαι συ γυρεύει

και δεν μπορείς ν' αντθισταθής στα θέλουν οί γονείς σου

νικούν τηνε τη γνώμη σου κι αλλάσει η όρεξή σου

Μια χάρη Αφέντρα σου ζητώ κι εκείνη θέλω μόνο

καί μετά κείνη ολόχαρος τη ζήση μου τελειώνω

την ώρα π' αρραβωνιστής να βαραναστενάξης

κι' όντε σα νύφη στολιστήςσαν παντρεμένη αλλάξης

ν' αναδακρυώσης καί να πής, Ρωτόκριτε καημένε

τα σού τασσα λησμόνησα, τα θέλες μπλιό δέ έναι

και κάθε μήνα μια φορά μέσα στην κάμερά σου

λόγιαζε τα παθα γιά σε να με πονή η καρδιά σου

καί πιάνε καί τη ζωγραφιά, πού βρες στ' αρμάρι μέσα

και τα τραγούδια πού λργα κι όπου πολλά σ' αρέσα

και διάβαζέ τα θώρειε τα κι αναθυμού κι εμένα

πως μέ ξορίσανε μακρά στα ξένα

κι' όντε σού πούν κι απόθανα λυπήσουμε καί κλάψε

και τα τραγούδια πού βγαλα μες' στη φωτιά τα κάψε

Όπου κι αν πάω κι ά βρεθώ κι ότι καιρό κι ά ζήσω

τάσσω σου άλλη να μη δώ μηδέ ν' ανατρανίσω

Κι ας τάξω ο κακορρίζικος πως δε σ' είδα ποτέ μου

Ένα κερίν αφτούμενο ακράτουν κ' ήσβησέ μου

Κάλλια 'χω σε με θάνατο παρ' άλλη με ζωή μου
Γιά σέναν εγεννήθηκε στον κόσμο το κορμί μου . . .