Τάσος Σαγρής & Whodoes - Φ​α​ι​ν​ο​μ​ε​ν​ο​λ​ο​γ​ί​α τ​η​ς Γ​κ​ι​λ​ο​τ​ί​ν​α​ς

Άλμπουμ: Φ​α​ι​ν​ο​μ​ε​ν​ο​λ​ο​γ​ί​α τ​η​ς Γ​κ​ι​λ​ο​τ​ί​ν​α​ς (2021)

Σε αυτό το σύμπαν ο ρομαντισμός δεν είναι γλυκερό ψέμα
Σαν χαμένα παιδιά ζούμε τις δικές μας ανολοκλήρωτες περιπέτειες,
τριγυρνάμε γύρω από την φωτιά μέσα στην νύχτα μέχρι που η φωτιά της νύχτας να μας κατασπαράξει.
Από πόθο ή από λύπη
διακινδυνεύουμε όλα όσα έχουμε
για χάρη όλων αυτών που ξέρουμε πως δεν θα αποκτήσουμε ποτέ.

Η ζωή αντικαταστήθηκε από παγωμένα αγάλματα,
ροές πληροφορίας,
μουσειακές αναπαραστάσεις γεγονότων και επιλογών,
τηλεοπτικές σταρ αυτοεξευτελίζονται ισορροπώντας στην πασαρέλα
ικετεύοντας για δημοσιότητα και χαρτονομίσματα,
σάπιες κυρίες μούμιες τριγυρνούν σε φιλανθρωπικά γκαλά και δεξιώσεις,
σκελετωμένοι καλλιτέχνες ανέμελοι
επιδεικνύουν το τίποτα της ανάπτυξης
επιφανειακή ακίνδυνη διανόηση
σε αντάλλαγμα επίκαιρων δημοσιεύσεων
περιοδικά υψηλής αισθητικής και αναγνωρισμένης κουλτούρας,
ξεπουλημένοι επιστήμονες καταστρέφουν τον πλανήτη
με αντάλλαγμα πισίνες και ακριβά αυτοκίνητα,
τουρίστες ανατινάζονται μαζί με Άραβες μουτζαχεντίν
μπροστά στην Πυραμίδα του Χέοπα,
το νεκροταφείο αναμνήσεων
αναπαράγει τον εαυτό του
στις γκαλερί και τα κέντρα σύγχρονης τέχνης,
ο απλός καθημερινός άνθρωπος απλοποιείται με ρυθμούς καταιγίδας
κατασκευάζοντας κιβώτια μαζικής αποβλάκωσης
που εξάγονται σε κάθε γωνιά κατοικίας ανθρωποειδών και πιθηκανθρώπων.

Σε αυτό το σύμπαν ο ρομαντισμός δεν είναι γλυκερό ψέμα

Κατηγορώντας τον κόσμο για το δικό του Τίποτα
ο ποιητής ζωγραφίζει παιδιαρίσματα και εφηβικές αναμνήσεις,
ο ζωγράφος αφηγείται τα άγχη του επενδυτή
ο φιλόσοφος περιγράφει την μελαγχολία της ύφεσης
ο συγγραφέας νοσταλγεί την προδοσία και την ήττα
ο πολιτικός διαχειρίζεται ένα απέραντο κάτεργο,
οι επαναστάτες και οι επαναστάτριες
δολοφονούνται από τις μυστικές υπηρεσίες μέσα στο σκοτάδι
χαμένοι στην οχλαβοή και τους εφιάλτες του κόσμου
σε μια παραγκούπολη του Ριο Ντε Τζανέιρο, ένα γκέτο στη Μοζαμβίκης,
μια γειτονία του Κατμαντού και του Πνομ Πενχ,
στα στενά γύρω από την πλατεία Βικτωρίας στην Αθήνα

Σε αυτό το σύμπαν ο ρομαντισμός δεν είναι γλυκερό ψέμα

Η ζωή μένει να βιωθεί
και οι ζωντανοί πρέπει να μπορέσουν να επιβιώσουν
ανάμεσα σε τόσα εκατομμύρια πτώματα,
άνθρωποι
γεννιούνται και πεθαίνουν
πριν προλάβουν να ζήσουν,
τα νεκρά σώματα τους
περπατούν καθημερινά στους εργασιακούς χώρους
και τα κέντρα διασκέδασης,
πτώματα επισκέπτονται τα αξιοθέατα και τα θέατρα,
πτώματα ταξιδεύουν στα τουριστικά θέρετρα
αποθήκες φέρετρα διαμερίσματα, εστιατόρια, ξενοδοχεία, κινηματογράφοι, εργοστάσια πτώματα
νεκροτομεία
επιθυμητικών σπασμωδικών αντιδράσεων.

Πτώματα κυλάνε στις ροές των δρόμων,
πτώματα εργάζονται, δημιουργούν, στοχάζονται,
νεκρές ασήμαντες μικρές καθημερινές τραγωδίες,
δολοφονημένα δευτερόλεπτα,
νεκρά πρωινά και θλιμμένα απογεύματα, πτώματα
νεκροί τριγυρίζουν στις πλατείες,
τηλεθεατές, ακροατές, χειροκροτητές και ζητιάνοι,
επιτυχημένοι επιχειρηματίες,
νεαρές εργαζόμενες και νεόπλουτοι αρτίστες
πτώματα,
εκατομμύρια σάπια χαρτονομίσματα
κουστουμαρισμένοι δολοφόνοι
εξαγοράζουν ότι απέμεινε
απ' τις παλιές υποσχέσεις
πτώματα εκατόμβες ανθρώπων
στέκουν γυμνοί
εθελόδουλοι
μπροστά στο απέραντο σκοτάδι του κόσμου.

Ο πολιτισμός εξαναγκαστικά
σπασμωδικά
προσπαθεί να διαιωνίσει
την ύπνωση, την ανισότητα και την απελπισία,
αυτά τα μεγάλα πανανθρώπινα πολιτισμικά επιτεύγματα.

Οι αιώνες γλιστρούν από τα χέρια του ανθρώπου,
καθρεφτίζονται, αναπαράγονται, κομματιάζονται,
θρυμματίζονται
μέρες που επαναλαμβάνονται μηχανικά,
σε συγκεκριμένες προκαθορισμένες διαδρομές
και αυταπόδεικτες επαναλήψεις.
Η κοινοτοπία της επιβεβλημένης πραγματικότητας
προξενεί αγχωτικές κρίσεις,
νευρωτικά επεισόδια, μαζικές δολοφονίες
αυτοκαταστροφικές τάσεις και επιθέσεις αυτοκτονίας.

Ο μόνος τρόπος για να δραπετεύσεις
από αυτό τον κόσμο
που κάποιοι μετατρέψανε
σε μια απέραντη φυλακή
είναι η συθέμελη καταστροφή αυτού του κόσμου.

Η φαινομενολογία της γκιλοτίνας.

Η μόνη διέξοδος
που απέμεινε στους καταπιεσμένους
είναι και τώρα
όπως και πάντα
ο απαγχονισμός του δυνάστη,
ο θάνατος του τυράννου,
το τέλος του παρόντος πολιτισμού.

Η φαινομενολογία της γκιλοτίνας.

Σαν χαμένα παιδιά
ζούμε τις δικές μας ανολοκλήρωτες περιπέτειες,
τριγυρνάμε γύρω από την φωτιά μέσα στην νύχτα
μέχρι που η φωτιά της νύχτας να μας κατασπαράξει.

Σε αυτό το σύμπαν ο ρομαντισμός δεν είναι γλυκερό ψέμα.

Σε αυτό το σύμπαν
ο ρομαντισμός δεν είναι γλυκερό ψέμα.

[mj-pkxk]

ζουμε; η αληθεια ειναι βαρια δεν μπορεις να τη σηκωσεις δεν κανει να την ακουσεις...