17 Η καρδιά του ωκεανού

Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΩΚΕΑΝΟΥ - 17 Η καρδιά του ωκεανού

Αν η ζωή μου ήταν ταινία, θα ‘ταν ο Τιτανικός
Ένας ζωγράφος σαν τον Τζακ, μια αριστοκράτισσα Ρόουζ
Κι ας ήτανε γερό σκαρί, η ζωή μου ναυάγησε
Οι ναυαγοί ξεβράζονται στη μοίρα, που η ζωή τους χάρισε
Πήρα χιλιάδες αθώες ψυχές στο λαιμό μου
Στη θέα του παγόβουνου, πάγωσα μα το Θεό μου
Το περιδέραιο στο χρώμα της καρδιάς του ωκεανού
Μια μέρα θα ανασυρθεί απ’ το βυθό του Ατλαντικού
Όσο καιρό κι αν παρέμεινε εκεί βυθισμένο
Στην επιφάνεια θα φέρει κάθε αίσθημα θαμμένο
Ήρθα κι άφησα το στίγμα μου για πάντα χαραγμένο
Στο ταξίδι όλα τα πόνταρα, να φτάσω περιμένω
Γέρασα και διηγούμαι στους νέους, όσα συνέβησαν
Η μνήμη φτάνει αιώνα, μα οι αναμνήσεις μου δεν έσβησαν
Όσο κι αν είσαι μακριά, με κάθε σκέψη γρηγορώ
Μπαίνω αργά στα όνειρα σου, να μη μακρηγορώ
Γέμισαν με δειλούς όλες οι σωσίβιες λέμβοι
Ο χάρος παίρνει πρώτα όποιον δεν χαροπαλεύει
Είναι πλούσιοι και νομίζουν πως αξίζουν οι ζωές τους
Μα αξίζουνε λιγότερο απ’ ότι οι φορεσιές τους
Η ζωή πετά σαν καρυδότσουφλα, τους μη έχοντες θάρρος
Και για όσους κολυμπούν σε σκοτεινά νερά γίνεται φάρος
Είμαι άξονας, γύρω μου περιστρέφω την υδρόγειο
Γυρίζω, όπως στο μπράτσο το περιβραχιόνιο
Κουράστηκα τις νύχτες, διοξείδιο να εισπνέω
Θέλω μια μέρα, να ξυπνήσω και να ξέρω πως δε φταίω
Βουτάω χέρια καθαρά στην ψυχή και βγαίνουν βρώμικα
Συντονίζομαι σε υψηλή πνευματική συχνότητα
Μικροί είχαμε μικρό πουλί και μεγάλη καρδιά
Τώρα το αντίθετο κι αυτό είναι μεγάλη ζαβολιά
Θάβω το δίσκο στην αυλή, πριν κοπεί κι απλώσει ρίζες
Κόβω καλώδια, που συνδέουν εγκεφάλους με τις πρίζες
Στέκω βράχος κάτω από επιφάνειες σαν τους υφάλους
Στις σπηλιές δημιουργώ με την ανάσα μου κρυστάλλους
Έχω πάνω μου αγκάθια κοφτερά και απαράμιλλα
Και πέταλα τρυφερά από βαθυκόκκινα τριαντάφυλλα
Άνθη που ‘ναι πιο ακριβά απ’ του κόσμου σας τα λάφυρα
Βυθίζομαι στο πέλαγος και δένομαι σαν άγκυρα
Είμαι αετός, όλο πετώ, φτιάχνω ψηλά φωλιές με άχυρα
Με βλέμμα αετίσιο κυνηγώ, αρπάζω σαν τον πάνθηρα
Γυρνάν τριγύρω μέλισσες, από γύρη σε γύρη
Φτιάχνουν θυμαρίσιο μέλι, χρυσαφί μες στο λιοπύρι
Δε γεύτηκα μια γλύκα στη ζωή, μόνο το ξύδι
Με διώξανε και κλείστηκα στο κέλυφος σα στρείδι
Πάμε να φύγουμε είναι άνοιξη και βγαίνουν οι οχιές
Με δηλητήριο τοξικότερο απ’ τις άλλες εποχές
Όλοι σηκώνουνε κεφάλι την αλήθεια όταν τους λες
Θέλουν να ακούσουνε το ψέμα, που έχει τόσες εκδοχές
Η ζωή δεν είναι στείρα βιολογική εξέλιξη
Είναι μάχη με τα πάθη, των αρετών ανέλιξη
Πως θα ήξερες που φτάνεις, αν δεν έφτανες στα όρια
Χαμογέλα, είναι το φάρμακο για κάθε στενοχώρια
Προσευχή το αληθινό ταξίδι της ζωής
Με το θάνατο σου βγάζεις εισιτήριο επιστροφής
Το σώμα είναι σύνθετο μα η ψυχή απλή
Κράτα την Πίστη κι άσε τη, να το αποχωριστεί
Η καρδιά μου σταματάει, οι ανάσες μου τελειώνουν
Απ’ το θείο φως τυφλώθηκαν, τα φίδια που με ζώνουν
Δε χορταίνω όσο κι αν φάω, αν δε φάμε μαζί
Γι’ αυτό μένω νηστικός βδομάδες τώρα
Έλα μέσα απ’ τη βροχή, άρπαξε μια αστραπή
Και στο σαλόνι μου ας ξεσπάσει μπόρα