Όταν μιαν άνοιξη

Όταν μιαν άνοιξη
Του Μανόλη Αναγνωστάκη


Όταν μιαν άνοιξη χαμογελάσει
θα ντυθείς μια καινούργια φορεσιά
και θα 'ρθεις να σφίξεις τα χέρια μου
παλιέ μου φίλε

Κι ίσως κανείς δε σε προσμένει να γυρίσεις
μα εγώ νιώθω τους χτύπους της καρδιάς σου
κι ένα άνθος φυτρωμένο στην ώριμη,
πικραμένη σου μνήμη

Κάποιο τρένο, τη νύχτα, σφυρίζοντας,
ή ένα πλοίο, μακρινό κι απροσδόκητο
θα σε φέρει μαζί με τη νιότη μας
και τα όνειρά μας

Κι ίσως τίποτα, αλήθεια, δεν ξέχασες
μα ο γυρισμός πάντα αξίζει περισσότερο
από κάθε μου αγάπη κι αγάπη σου
παλιέ μου φίλε

~Μανόλης Αναγνωστάκης (1925-2005)

When one day, spring smiling,
You, wearing a new suit
Will come and hold my hands tight
My old friend.

And even if no-one is expecting you to return
I feel your heartbeat
And a flower rooted in that ripe,
Embittered memory of yours.

A train, at night, whistling,
Or a ship, distant and unexpected
Will bring you back –with our youth
And our dreams.

And you may have forgotten nothing,
But the return is always worth more
Than any love of mine or yours,
My old friend.

~Manolis Anagnostakis, poet (1925-2005)