Η Ελληνική Δεξιά από το Γούναρη έως σήμερα

Καλεσμένοι απόψε, δύο εμβληματικές μορφές του εθνικιστικού χώρου, ο εκδότης και Δημοτικός Σύμβουλος Θεσσαλονίκης Γιάννης Κουριαννίδης και ο ιδιοκτήτης των Εκδόσεων Πελασγός, Γιάννης Γιαννάκενας.

Συζητάμε για την Ελληνική Δεξιά από το Γούναρη μέχρι σήμερα.

Οικοδεσπότες από το Δίκτυο Ελλήνων Συντηρητικών ο Ραφαήλ Καλυβιώτης, ο Παναγιώτης Δούμας και ο Δημήτρης Παπαγεωργίου.

[surikat-qi]

Πολύ ωραία συζήτηση. Το γεγονός, βέβαια, ότι είναι μία από τις συζητήσεις που δεν προκάλεσε πολλά σχόλια, αποδεικνύει ότι θέματα που απαιτούν ευρύτερη γνώση και μόρφωση δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλή, ενώ θέματα της επικαιρότητας, όπου καθείς αντιδρά με το θυμικό του, είναι πιο πρόσφορα για σχολιασμό. Αυτό το γεγονός, όμως, δείχνει πιο ήταν πάντα το πρόβλημα της ελληνικής δεξιάς. Όπως έλεγε ο Ρένος Αποστολίδης: ''Η ελληνική αριστερά ήταν χαμηλού επιπέδου, επειδή τέτοια ήταν δεξιά στην Ελλάδα, η δεξιά του αίματος''. Κατά τη γνώμη μου, η Ελλάδα δεν είχε ποτέ δεξιά κόμματα και δεξιά σκέψη, γιατί πάντα αυτή ήταν ξεκομμένη από τις πηγές της φιλελεύθερης δημοκρατικής σκέψης, αυτάρχιζε, περιόριζε, δογμάτιζε (όχι ότι το δόγμα είναι κακό, αλλά τα δικά τους δόγματα ήταν), έρρεπε προς τον ολοκληρωτισμό, έκανε συνεχώς ''κάνσελ'' σε πολλούς αντιφρονούντες Έλληνες, είχε επιβάλει το δικό της ''πολιτικά ορθό'' δρόμο και με την ''επανάσταση'' της 21ης Απριλίου έβαλε από μόνη της στο κεφάλι της την ταφόπλακά της. Και καλώς. Η δεξιά ακόμα δεν έχει εκφραστεί στην Ελλάδα όπως θα έπρεπε. Και δεξιά δεν είναι ο Τραμπ, ούτε η Θάτσερ. Είναι ο Ράσσελ Κιρκ, ο δημοκρατικός και φιλελεύθερος συντηρητισμός, όχι φυσικά με την έννοια της αντίδρασης και της οπισθοδρόμησης, αλλά με αυτή της δημιουργικής επαφής με την καλύτερη παιδεία του παρελθόντος και την εθνική συνείδηση.