Άυλος(542) - Ο Διαβάτης (κουπλέ)

Τα Μάτια Των Πνιγμένων - Ο Αόρατος Θίασος

ρωτάς τι βλέπω μες το βλέμμα σου κι αν σε καταλαβαίνω
κάθε βράδυ στο κλουβί μου σαν κλειστώ θα 'σαι ανάμνηση
αν τύχει και ξημερωθώ μια μέρα, μείνε πλάι μου
στο φόβο, στην ελπίδα, σε κάθε ύπουλης ζωής παγίδα
έζησα και είδα μέρες κάτεργα και θάνατο αιφνίδιο
μοναξιά
κι ενώ γι' αυτό σου δωσα αγάπη απλόχερα
κι ανώφελα για ακόμα μια φορά μες τη ματιά σου παγιδεύτηκα
φαρμάκι απο τα χείλη σου και κούφια λόγια γεύτηκα
με έπεισες πάλι στις σκιές να μείνω, να αφεθώ στην πλάνη σου
κι αν ματωμένα δάκρυα κυλούν στο προσκεφάλι μου
στους έφιάλτες μου έρχεται η όψη σου
γίνεσαι στοίχειωμα στη μέρα μου, στο νού μου αρρώστεια
μέθης ξέσπασμα
σαν χάνομαι στον όχλο, στο χαμό γίνομαι ένα και τ' αυτό
καπνός στο πέρασμά σου, όνειρο θολό
όσο κι η όψη στο μπουκάλι που κρατώ για σιγουριά
να σβήσω κάθε θύμησή σου
έτη φωτός μακριά απέχει ο κόσμος μου απ' τη στείρα αντίληψή σου
θυμήσου όταν θα θρέφεις το κορμί σου με φαρμάκι
ενοχές και ψέμμα, δεν υπάρχει τέρμα στην απάτη
εκεί ξεχνάς τον εφιάλτη
πες μου, δεν έμαθες ποτέ να ξεχωρίσεις την αγάπη σ' ένα βλέμμα;
πες μου ποιά κατάρα κρύβει η σιωπή ανάμεσά μας;
δυο ανόμοιες ψυχές που σμίξαν μες το γκρίζο κόσμο τους
περαστικός που αντίκρυσε ελπίδα στη ματιά σου μια στιγμή
έλξη το κάλεσμα κι ύστερα τίποτα, κενό
τα πάντα έσβησαν μέσα σ' ένα λεπτό
σ' είδα να χάνεσαι μέσα στον όχλο στο χαμό
σ' είδα να χάνεσαι μέσα στον όχλο στο χαμό
τα πάντα έσβησαν μέσα σ' ένα λεπτό
ένα λεπτό...