Στης λίμνης τα ήρεμα νερά - Θανάσης Τσάκλης | Official Audio

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΥΝΘΕΤΗ

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΑΣ

Το ταξίδι μας ξεκίνησε με ομιχλώδη ορίζοντα, αλλά με βλέμματα σταθερά στραμμένα στο φώς. Μ’ ένα δυνατό και συνεπαρμένο πλήρωμα με μοναδικό προορισμό τις υπέροχες διαδρομές της γνώσης, των αισθήσεων και των νέων ανακαλύψεων. Ένα ταξίδι που άρχισε ήδη, να μας ανταμείβει με απλοχεριά μέσα από τις ταπεινές αυτές μελωδικές γραμμές, που γράφτηκαν και σας παρουσιάζονται :

Αυτές οι μουσικές μελωδικές γραμμές :

ΕΜΠΝΕΥΣΤΗΚΑΝ από τον υπέροχο εικονογραφικό λόγο που μου χαρίστηκε απλόχερα και με τόση αγάπη και εμπιστοσύνη από την Γεωργία,

ΞΕΠΗΔΗΣΑΝ με υπέρτατο αυθορμητισμό, χωρίς φόβο και γι΄ αυτό… με «άγνοια
κινδύνου», από το βάθος των σωρευμένων μουσικών ακουσμάτων αρκετών χρόνων
και τόσο διαφορετικών ειδών μουσικής ,

ΕΝΘΑΡΥΝΘΗΚΑΝ με θαυμαστή θέρμη και αγάπη από τα μέλη της οικογένειάς μου, όπως επίσης και από τους αγαπημένους μου φίλους που τους μαγνητίζουν οι τέχνες μα και η γνώση,

ΕΞΕΦΡΑΣΑΝ τον πολυσχιδή και πολύεδρο εσωτερικό μου κόσμο, χαρακτηριστικό όλων των ΑΝΘΡΩΠΩΝ , «αυτών των τυχερών πλασμάτων του σύμπαντος».

Οι μελωδικές αυτές γραμμές , που εμπνεύσθηκα, όπως ακριβώς ξεπήδησαν, έτσι ακριβώς αρχικά και πρόχειρα, αποτυπώθηκαν και ηχογραφήθηκαν σε ένα MP3 recording , με μία κιθάρα.

Και μετά τι έγινε;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;

Ωωωωω !!!!!!!!!!!! Και μετά ήρθανε και οι αρχιμουσικοί και οι μουσικοί μας και ήρθανε και οι τραγουδιστές-τριές μας και μαζί η χορωδία του Χ.Ο.Θ., ήρθανε αυτοί και αυτές που απήγγειλαν στίχους που ερμήνευσαν με τέτοια θαυμαστή ακρίβεια και τέχνη , αυτό που επιθυμούσα, κατά την αρχική σύλληψη του μουσικού ύφους, και το ερμήνευσαν και παρέδωσαν άριστα και καθολικά!!!!!!!!!!!!

Τα κατάφεραν και μας ταξίδεψαν σε άλλους κόσμους, αέρινους, συναισθηματικούς,

αλλά… και πραγματικούς!!!

Τέλος, αλλά όχι λιγότερο σημαντικά, ήρθαν και οι εικαστικοί-ζωγράφοι και σχεδιαστές και έντυσαν με αυτούς τους ωραίους πολύχρωμους μανδύες την εργασία μας αυτή και… με τόση προθυμία και αγνή ανιδιοτέλεια !!!

ΑΚΡΟΑΣΗ ΚΑΛΗ , εύχομαι…

Θανάσης Τσάκλης

----------------------------------------------

Αναζήτηση
Λένε πως όταν κάποιος συμφιλιώνεται με τις πληγές του, η ψυχή του φωτίζεται, αποζητά την πνευματικότητα και βιώνει την προσωπική του κάθαρση. Προσπερνά κάθε τι το επιτηδευμένο και αυτό που τον αυτοπροσδιορίζει, είναι να δίνει νόημα στη ζωή του.
Μοιάζει με μιά μικρή πυγολαμπίδα, που το ταξίδι της είναι εφιαλτικό, ατέλειωτο. Ατέλειωτη είναι και η αναζήτηση δύσκολη με σκαμπανεβάσματα, αλλά επαναπροσδιορισμένη και ουσιαστική. Κινδυνεύει να χαρακτηριστεί επηρμένη, όμως δεν είναι έτσι, είναι πια συμφιλιωμένη με το σύμπαν, αφουγκράζεται τους μυστικούς του ήχους, ακολουθεί τα σύννεφα, ταυτίζεται με του κύκλου τους την τροχιά, μιλά στα καθαρά βλέμματα, στα μικρά τους ψήγματα που επιπλέουν. Στης θάλασσας τη γλυκιά απεραντοσύνη ανταμώνει την ψυχή της, τον ονειρικό της έρωτα, το πανάκριβο της πλάσμα. Αυτό είναι το ταξίδι της αναζήτησης της μικρής πυγολαμπίδας στην ελπίδα, στ’ όνειρο, στη φωλιά μιας ζεστασιάς…. ταξίδι στη ζωή που την ξαναφώναξε.
Είναι όμως δύσκολο να αντιληφθεί κανείς τ’ αχνάρι της, γι’ αυτό και παρέμεινε σκεπασμένο με την ευλάβεια της ιερής ιδιωτικότητάς του. Μέχρι τη στιγμή που κάποιο άλλο, αποκωδικοποίησε και τα πιο μύχια νοήματά της, ταυτίστηκε μαζί της με σεβασμό, ανθρώπινη αξιοπρέπεια και βαθειά ανεκτίμητη φιλία. Αυτό λοιπόν συνέβη τον Ιούλιο του 2012, επιστρέφοντας από ένα ταξίδι στην Αυστρία, με την μεγάλη οικογένεια του ΧΟΘ, διάβασε ένα κείμενο της, σχετικό με την συναισθηματική πλευρά του ταξιδιού και «άλωσε» ολοκληρωτικά την μέχρι τότε ιδιωτικότητα των γραπτών της. Έκτοτε, όχι μόνο δεν την αλλοτρίωσε, αλλά αντίθετα, ανέδειξε με την μουσικότητά του και την απύθμενη ευαισθησία του τον δύσκολο κόσμο της αναζήτησή της.
μ’ ένα μεγάλο ευχαριστώ, για το απρόσμενο ταξίδι…

Στου Φθινόπωρου το χρώμα

Πήρα ένα φθινόπωρο, μοιάζουν όλα μεταξύ τους,
στα χώματα του περπάτησε η φυγή μου,
συνάντησα και τη δική σου,
μύρισα το κυκλάμινο,
και αισθάνθηκα τη μυρωδιά σου,
πόσο κοντά είσαι! σίγουρα μ’ ακολούθησες ,
γιατί ψάχνεις και συ κάτι μαζί μου.

Άγγελε χρυσοντυμένε, κοίτα
της ζωής τα βήματα μου
πάνω στα κιτρινισμένα φύλλα,
νεροσταγόνες ποτίζουνε
της λήθης μου τις αναμνήσεις,
χίμαιρες αισιόδοξες τα φώτα της πόλης.

Στο μισογκρεμισμένο εκκλησάκι
συνάντησα φθινόπωρα αιώνων,
μορφές αγίων, πέτρες σε ποιητικές καμάρες
κάτι τους έλεγαν καταμεσής,
για το άλυτο που ο καιρός
δεν μπόρεσε να σβήσει.

Γεωργία Μαντζαγρή