Pablo Neruda: 'Clenched soul', 'Καρδιά Σφιγμένη '

Ποίηση: Πάμπλο Νερούδα
απαγγελία: παππούς Σταύρος
Μουσική: "Awakening" by Marc Enfroy
Εικόνες: Προσωπικό αρχείο κ διαδίκτυο
Clenched soul poetry by Pablo Neruda
recitation: grandfather Stavros
music: Marc Enfroy "Awakening"
Δήλωση αποποίησης δικαιωμάτων:
Το βίντεο αυτό δεν προορίζεται για παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων.Το λογοτεχνικό περιεχόμενο, οι εικόνες και η μουσική δεν ανήκουν σε εμένα και δεν είμαι κύριος πνευματικών ή άλλων δικαιωμάτων που αντιστοιχούν σε αυτά. Δημιουργήθηκε για καθαρά ψυχαγωγικούς σκοπούς (Λογοτεχνία – ποίηση) και δεν υπάρχει κανένα απολύτως έσοδο για τον δημιουργό του.

Declaration of waiver:
This video was made for entertainment purposes (literature-poetry) only. All audio, text and visual parts are the sole property of their respective owners. No Copyright infringement intended! All rights go to its rightful owners. There is no intention by the creator to make any income from this video.
"Clenched Soul" by Pablo Neruda

We have lost even this twilight.
No one saw us this evening hand in hand
while the blue night dropped on the world.

I have seen from my window
the fiesta of sunset in the distant mountain tops.

Sometimes a piece of sun
Burned like a coin in my hand.

I remembered you with my soul clenched
in that sadness of mine that you know.

Where were you then?
Who else was there?
Saying what?
Why will the whole of love come on me suddenly
when I am sad/ and feel you are far away?

The book fell that always closed at twilight
and my blue sweater rolled like a hurt dog at my feet.

Always, always you recede through the evenings
toward the twilight erasing statues.

"Σφιγμένη καρδιά " από τον Πάμπλο Νερούδα

Έχουμε χάσει ακόμη και αυτό το λυκόφως.

Κανείς δεν μας είδε αυτό τ απόγευμα πιασμένους χέρι-χέρι
την ώρα που η νύχτα έπεφτε πάνω στον κόσμο.

Έχω δει από το παράθυρό μου
αυτή τη γιορτή του ηλιου να πέφτει πίσω από τις μακρινές κορφές των βουνών.

Μερικές φορές ένα κομμάτι από τον ήλιο
Βρίσκεται σαν καμμενο νόμισμα πάνω στο χέρι μου.

Σε θυμήθηκα με την ψυχή μου σφιγμένη
μέσα σ’ αυτήν μου τη θλίψη που ξέρεις.

Πού ήσουν τότε;
Ποιος άλλος ήταν εκεί;
Λέγοντας τι;
Γιατί ολόκληρη η αγάπη να μου έρχεται ξαφνικά
όταν είμαι λυπημένος και εσύ να νιώθω ότι είσαι πολύ μακριά;

Το βιβλίο που έκλεινε πάντα στο λυκόφως έπεσε
και το μπλε πουλόβερ μου τυλίχτηκε
σαν ένα πονεμένο σκυλί στα πόδια μου.

Πάντα, πάντα εσύ υποχωρείς τα βράδια
προς τα αγάλματα που σβήνουν στο λυκόφως.