51η Ερώτηση σχετικά με τον 'ΦΟΒΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ'

Ερωτήσεις:
* Ποιος σπέρνει αυτόν τον φόβο στον άνθρωπο;
* Πώς μπορώ να ελευθερωθώ απ’ τον φόβο του θανάτου;
* Τι σημαίνει, να το εμπιστευθώ, να το παραδώσω στον Κύριο;

Εισηγητής: αδ. Νικολόπουλος Θάνος.
Από την 96η συνάθροιση μέσω της πλατφόρμας ZOOM της ΑΕΕ Τρικάλων την Κυριακή 04/12/2022.

Πολλές αρρώστιες, πολλοί καρκίνοι. Όλοι μας είμαστε «καθήμενοι εν σκότει και σκιά θανάτου», όπως λέγει ο λόγος του Θεού στο Λουκάς 1/79. Και δεν είναι τόσο ο θάνατος. Εκείνο που βαρύνει επάνω μας είναι ο φόβος του θανάτου. Εάν δεις τα πράγματα στο βάθος, είναι αυτός, ο φόβος του θανάτου, που υπαγορεύει τη ζωή του ανθρώπου.

Ερώτηση: Ποιος σπέρνει αυτόν τον φόβο στον άνθρωπο;
Την απάντηση την παίρνουμε στο Εβραίους 2/14,15: «Επειδή λοιπόν τα παιδιά έχουν αίμα και σάρκα, διά τούτο και αυτός, κατά παρόμοιον τρόπον, έγινε μέτοχος των ιδίων, δια να καταργήσει διά του θανάτου εκείνον που έχει την δύναμιν του θανάτου, δηλαδή τον διάβολον, και να ελευθερώσει εκείνους που, από τον φόβο του θανάτου, ήσαν υποδουλωμένοι καθ’ όλην την ζωήν των.»
Άρα τον φόβο του θανάτου τον σπέρνει ο διάβολος, και μας δουλώνει.

Ερώτηση: Πώς μπορώ να ελευθερωθώ απ’ τον φόβο του θανάτου;
Την απάντηση μας τη δίνει ο Ψαλμός 23. Διαβάζουμε τα εδάφια 1 και 4: «Ο Κύριος είναι ο ποιμένας μου…Και εν κοιλάδι σκιάς θανάτου εάν περιπατήσω, δεν θέλω φοβηθεί κακόν.»
Να προσέξουμε μια λέξη, ένα ρήμα εδώ: «Δεν θέλω φοβηθεί». Όχι, δεν πρέπει να φοβάμαι. Όχι, θα προσπαθήσω να μη φοβάμαι. Όχι, θα προσευχηθώ να μου πάρει ο Κύριος τον φόβο. Αλλά: Εάν ο Κύριος είναι ο ποιμένας μας, τότε σαν αποτέλεσμα, δεν θα φοβάμαι, έστω και εάν συμβεί να περάσω μέσα απ’ την κοιλάδα που τη σκιάζει ο θάνατος.

Το πώς πάλευε ο απόστολος Παύλος τον φόβο του μας το λέει στο Β΄Κορινθίους 1/8,9: «Δεν θέλομεν να αγνοείτε, αδελφοί, την θλίψιν που μας ευρήκε εις την Ασίαν. Το βάρος ήτο πολύ μεγαλύτερον από τις δυνάμεις μας, ώστε να απελπισθούμε και διά την ζωήν μας. Αλλά εμείς πήραμε μέσα μας την απόφαση του θανάτου, διά να μην έχουμε την πεποίθησιν εις τους εαυτούς μας, αλλά εις τον Θεόν που ανασταίνει τους νεκρούς.» Δηλαδή σκέφτηκαν κάπως έτσι: «Το πολύ πολύ να πεθάνουμε και να πάμε με τον Κύριο. Εάν όμως μας θέλει εδώ ο Κύριος, μπορεί, κι αν αυτοί μας σκοτώσουν, Αυτός να μας αναστήσει». Όπως λένε, «δεν φοβάται τον κλέπτη όποιος δεν έχει τίποτα». Αλήθεια, τι έχουμε δικό μας σε τούτη τη ζωή; ΄Ολα δώρα του Κυρίου είναι και όσο θέλει μας τα παραχωρεί. Και φεύγοντας, όλα τα αφήνουμε πίσω.
Υπάρχουν πολλές αιτίες που συμβαίνουν οι αρρώστιες και, όπως μας είπε ο Κύριος, με την περίπτωση του εκ γενετής τυφλού, δεν ανήκει σ’ εμάς να βρούμε το γιατί.

Η ερώτησή μας: Τι σημαίνει, να το εμπιστευθώ, να το παραδώσω στον Κύριο;
Μήπως να το ξεχάσω, να το βγάλω από τη σκέψη μου; Όχι, κατά κανέναν τρόπο. Άλλωστε και να θέλεις, δεν μπορείς να το βγάλεις απ’ τη σκέψη σου.
Παραδίνω στον Κύριο κάτι, σημαίνει, δεν ψάχνω εγώ να βρω τη λύση, να διορθώσω τα πράγματα. Απλά, το λέω στον Κύριό μου και από εκεί και πέρα έχω το αυτί μου ανοικτό ν’ ακούσω τι μου λέει να κάνω γι’ αυτό το θέμα, μόνον σήμερα. Οπωσδήποτε προσευχή και κάποια ενέργεια να κάνω ή να μην κάνω, κάποιο λόγο να πως ή να μην πω. Είναι τόσο ενδιαφέρουσα αυτή η συνεργασία με τον Κύριο, που σε συναρπάζει, ξεχνάς και το πρόβλημα. Τον βλέπεις να ενεργεί πράγματα, να δίνει λύσεις που εσύ δεν μπορούσες ποτέ να τις φαντασθείς.
Θυμάστε τι είπε στη Μάρθα όταν αυτή δίστασε, σαν της είπε να κάνει ένα τελευταίο άλμα στην πίστη της και ν’ ανοίξουν τον τάφο τους αδελφού της, του Λαζάρου, που ήταν ήδη τέσσερις μέρες πεθαμένος και θα μύριζε; Της λέει: «Δεν σου είπα ότι, εάν πιστεύσεις,» δηλαδή, εάν αφήσεις το πράγμα επάνω μου και κάνεις ό,τι σου λέω, «θα δεις…» τον αδελφό σου αναστημένο; Όχι, θα δεις κάτι πολύ μεγαλύτερο, θα δεις κάτι ασύλληπτο, «θα δεις τη δόξα του Θεού» (Ιωάν. 11/40). Θα δεις τον Θεό να ενεργεί. Αυτό έχει ανάγκη η καρδιά μας, πιο πολύ και από τη λύση των προβλημάτων μας.