Τα άλογα του Αχιλλέως / Mαριάννα Πολυχρονίδη

Το ποίημα του Καβάφη " ΤΑ ΑΛΟΓΑ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΩΣ" απαγγέλλει η Μαριάννα Πολυχρονίδη με αφορμή την εκδήλωση για τα 150 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου Αλεξανδρινού, που διεξήχθη στην Καλλιθέα στις 10/12/2013, Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΩΝ ΜΕΛΛΟΥΣΩΝ ΓΕΝΕΩΝ. Οργἀνωση/Επιμέλεια: Πάνος Αμαραντίδης. Αφήγηση/Παρουσίαση: Κάρμεν Ρουγγέρη. Κείμενα: Πάνος Αμαραντίδης, Παναγιώτης Ορνιθόπουλος
Το νόημα του ποιήματος είναι απλό: η μοίρα των θνητών ανθρώπων, έναντι των αθανάτων αλόγων.

ΤΑ ΑΛΟΓΑ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΩΣ
Τον Πάτροκλο σαν είδαν σκοτωμένο,
που ήταν τόσο ανδρείος, και δυνατός, και νέος,
άρχισαν τ' άλογα να κλαίνε του Aχιλλέως·
η φύσις των η αθάνατη αγανακτούσε
για του θανάτου αυτό το έργον που θωρούσε.
Τίναζαν τα κεφάλια των και τες μακρυές χαίτες κουνούσαν,
την γη χτυπούσαν με τα πόδια, και θρηνούσαν
τον Πάτροκλο που ενοιώθανε άψυχο — αφανισμένο —
μια σάρκα τώρα ποταπή — το πνεύμα του χαμένο —
ανυπεράσπιστο — χωρίς πνοή —
εις το μεγάλο Τίποτε επιστραμένο απ' την ζωή.

Τα δάκρυα είδε ο Ζευς των αθανάτων
αλόγων και λυπήθη. «Στου Πηλέως τον γάμο»
είπε «δεν έπρεπ' έτσι άσκεπτα να κάμω·
καλλίτερα να μην σας δίναμε, άλογά μου
δυστυχισμένα! Τι γυρεύατ' εκεί χάμου
στην άθλια ανθρωπότητα πούναι το παίγνιον της μοίρας.
Σεις που ουδέ ο θάνατος φυλάγει, ουδέ το γήρας
πρόσκαιρες συμφορές σας τυραννούν. Στα βάσανά των
σας έμπλεξαν οι άνθρωποι.»— Όμως τα δάκρυά των
για του θανάτου την παντοτινή
την συμφοράν εχύνανε τα δυο τα ζώα τα ευγενή.