filmov
tv
Πτέρυγα 3 - Ιστορία Της Τρίτης Πτέρυγας

Показать описание
Μουσική: Πτέρυγα 3
Στίχοι: Β. Τσίμος
Από τον δίσκο "Με Βλέμμα Καρφωμένο Στο Κενό".
Κυκλοφορεί σε βινύλιο.
Για παραγγελίες επικοινωνήστε με μήνυμα στις σελίδες μας στο Facebook και το Instagram ή με E-mail.
Διαθέσιμο και σε ψηφιακή μορφή :
Η Πτέρυγα 3 είναι :
Λευτέρης Βουτσάς - Τύμπανα
Δημήτρης Μακρέας - Πλήκτρα
Νίκος Τζίμας - Μπάσο, Φωνητικά
Γιάννης Μαλεβίτης - Κιθάρα
Βαγγέλης Τσiμος - Φωνή
Hχογράφηση: Stelios fx και Γρηγόρης Κωνσταντάρας στο Ritual Studio.
Μίξη mastering : Stelios fx
Artwork by : Δημήτρης Αλεξόπουλος
Η Τρίτη Πτέρυγα γεμάτη ασθενείς
έπασχαν όλοι από ασθένεια βαριά,
τη φωνάζαν, ανεπίσημα
’’από έρωτα πληγωμένη καρδιά’’.
Τα βράδια στους θαλάμους, νευρικά
κάποιοι ουρλιάζαν και χτυπούσανε τους τοίχους
κι άλλοι στις κλίνες τους απλά, νωχελικά
χάζευαν μάταια των ρολογιών τους χτύπους.
Μια Κυριακή ήρθανε φίλοι να τους δουν.
Κλαίγαν οι μανάδες.
Σάστισε το πλήθος!
Ο ασθενής ο σιωπηλός, ο μοναχός
τους χαμογέλασε
και σκόρπισε τον πόνο του σε στίχους.
Στάθηκε εμπρός τους.
Τσαλακωμένα τα ρούχα τα καλά του.
Και είπε:
‘’Σιωπή! Συγχωρέστε με που δεν τηρώ τους τύπους.
Μα θα μ’ ακούσετε.
Το ‘χω καημό.
Να μιλήσω να μ’ ακούσει κάποιος τρίτος.
Να μιλήσω!
Θέλω να μιλήσω!’’
Κι έβγαζε το στόμα του φωτιά.
Τα μάτια του τρεκλίζανε παράπονα.
Και σας μιλάω ειλικρινά.
Τα πόδια του δεν άγγιζαν το πάτωμα.
Στίχοι: Β. Τσίμος
Από τον δίσκο "Με Βλέμμα Καρφωμένο Στο Κενό".
Κυκλοφορεί σε βινύλιο.
Για παραγγελίες επικοινωνήστε με μήνυμα στις σελίδες μας στο Facebook και το Instagram ή με E-mail.
Διαθέσιμο και σε ψηφιακή μορφή :
Η Πτέρυγα 3 είναι :
Λευτέρης Βουτσάς - Τύμπανα
Δημήτρης Μακρέας - Πλήκτρα
Νίκος Τζίμας - Μπάσο, Φωνητικά
Γιάννης Μαλεβίτης - Κιθάρα
Βαγγέλης Τσiμος - Φωνή
Hχογράφηση: Stelios fx και Γρηγόρης Κωνσταντάρας στο Ritual Studio.
Μίξη mastering : Stelios fx
Artwork by : Δημήτρης Αλεξόπουλος
Η Τρίτη Πτέρυγα γεμάτη ασθενείς
έπασχαν όλοι από ασθένεια βαριά,
τη φωνάζαν, ανεπίσημα
’’από έρωτα πληγωμένη καρδιά’’.
Τα βράδια στους θαλάμους, νευρικά
κάποιοι ουρλιάζαν και χτυπούσανε τους τοίχους
κι άλλοι στις κλίνες τους απλά, νωχελικά
χάζευαν μάταια των ρολογιών τους χτύπους.
Μια Κυριακή ήρθανε φίλοι να τους δουν.
Κλαίγαν οι μανάδες.
Σάστισε το πλήθος!
Ο ασθενής ο σιωπηλός, ο μοναχός
τους χαμογέλασε
και σκόρπισε τον πόνο του σε στίχους.
Στάθηκε εμπρός τους.
Τσαλακωμένα τα ρούχα τα καλά του.
Και είπε:
‘’Σιωπή! Συγχωρέστε με που δεν τηρώ τους τύπους.
Μα θα μ’ ακούσετε.
Το ‘χω καημό.
Να μιλήσω να μ’ ακούσει κάποιος τρίτος.
Να μιλήσω!
Θέλω να μιλήσω!’’
Κι έβγαζε το στόμα του φωτιά.
Τα μάτια του τρεκλίζανε παράπονα.
Και σας μιλάω ειλικρινά.
Τα πόδια του δεν άγγιζαν το πάτωμα.