Η Μουσική του Ορφέα

#greeklanguage #vocabulary #greek

Η Μουσική του Ορφέα
Ο Νάρκης ήταν ένας νεαρός λυράρης που ονειρευόταν να ξεπεράσει τον Ορφέα στη μουσική. Η φήμη του είχε απλωθεί σε όλη την Ελλάδα, και οι άνθρωποι ταξίδευαν μέρες για να ακούσουν το παίξιμό του.
Μια νύχτα, γεμάτος υπερηφάνεια, σήκωσε τη λύρα του προς τον ουρανό και φώναξε:
«Ούτε ο Ορφέας ούτε οι ίδιοι οι θεοί μπορούν να παίξουν καλύτερα από εμένα!»
Η μουσική του αντήχησε στα αστέρια—και κάποιος άκουσε.
Το ίδιο βράδυ, καθώς έπαιζε σε ένα συμπόσιο, ένας ξένος εμφανίστηκε. Ήταν ντυμένος απλά, με μακριά μαλλιά και ένα ήρεμο χαμόγελο.
«Παίζεις όμορφα,» είπε ο ξένος, «αλλά θα τολμούσες να με συναγωνιστείς;»
Ο Νάρκης γέλασε. «Θα σε νικήσω, όποιος κι αν είσαι.»
Ο ξένος πήρε μια λύρα και άρχισε να παίζει. Οι νότες του δεν ήταν δυνατές ούτε επιδεικτικές—ήταν αγνές, γεμάτες ζωή και θλίψη. Ο άνεμος σταμάτησε να φυσά, το φεγγάρι φάνηκε να λάμπει πιο δυνατά, και τα μάτια όλων γέμισαν δάκρυα.
Όταν τελείωσε, ο Νάρκης προσπάθησε να παίξει, αλλά τα χέρια του έτρεμαν. Καμία νότα δεν έβγαινε σωστά.
Ο ξένος χαμογέλασε θλιμμένα. «Η μουσική δεν είναι για τη δόξα, αλλά για την ψυχή.»
Και τότε ο Νάρκης κατάλαβε—είχε προκαλέσει τον ίδιο τον Ορφέα.
Από εκείνη τη μέρα, ποτέ ξανά δεν έπαιξε μπροστά σε κόσμο. Περιπλανήθηκε μόνος, αναζητώντας την αληθινή μουσική που είχε χάσει μέσα στην αλαζονεία του.

Orpheus’ Music
Narkis was a young lyre player who dreamed of surpassing Orpheus in music. His fame had spread across Greece, and people traveled for days just to hear him play.
One night, full of pride, he raised his lyre to the sky and declared:
“Neither Orpheus nor the gods themselves can play better than I!”
His music echoed into the stars—and someone listened.
That very night, as he played at a banquet, a stranger appeared. He was simply dressed, with long hair and a calm smile.
“You play beautifully,” the stranger said, “but would you dare compete with me?”
Narkis laughed. “I will defeat you, whoever you are.”
The stranger took a lyre and began to play. His notes were not loud or boastful—they were pure, full of life and sorrow. The wind ceased to blow, the moon seemed to shine brighter, and everyone’s eyes filled with tears.
When he finished, Narkis tried to play, but his hands trembled. No note came out right.
The stranger smiled sadly. “Music is not for glory, but for the soul.”
And then Narkis understood—he had challenged Orpheus himself.
From that day on, he never played for an audience again. He wandered alone, searching for the true music he had lost in his arrogance.