Ερώτηση 81: Τι σημαίνει ότι η πλάση αναμένει με λαχτάρα την αποκάλυψη των υιών του Θεού

... στην ελευθερία της δόξης των παιδιών του Θεού.
Τι να είναι αυτή η ελευθερία; Είναι η ανεμπόδιστη ανάπτυξη όλων των δυνάμεων της ζωής, της ομορφιάς και της τελειότητας, με τις οποίες θα είναι προικισμένη αυτή η νέα κτίση. Και εάν τώρα, αγκαλιά με τη φθορά, είναι τόσο όμορφη, φαντασθείτε τι θα είναι τότε!

Από την 129η συνάθροιση μέσω της πλατφόρμας zoom της ΑΕΕ Τρικάλων στις 23/07/2023. Προς Ρωμ. 8.19-25 Εισηγητής: αδ. Νικολόπουλος Θάνος.

Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της χριστιανικής ζωής είναι τούτη η ελπίδα που δίνει νόημα στη ζωή μας: Εμείς προσδοκούμε ανάσταση νεκρών και ζωή του μέλλοντος αιώνος. Το τέρμα του δρόμου μας δεν είναι ένας τάφος, αλλά η συμμετοχή στη ζωή και στη δόξα του Θεού. Για εκεί είμαστε προορισμένοι.
Ήδη είμαστε αναστημένοι πνευματικά, εσωτερικά, αλλά όχι ακόμα και εξωτερικά. Και για να χρησιμοποιήσουμε τη Βιβλική ορολογία, όσον αφορά το πνεύμα, είμαστε στον “ερχόμενον αιώνα”. Όσον αφορά το σώμα, στον παρόντα αιώνα. Και περιμένουμε την κατάπαυση, “τη δόξα που μέλλει ν’ αποκαλυφθεί σ’ εμάς”, όπως μας είπε στο εδάφιο 18.
Και τούτη τη δόξα, τούτη την αποκατάσταση δεν την περιμένουμε μόνον εμείς, την περιμένει όλη η κτίση. Διαβάζουμε στο εδάφιο 19:
19. "Η γαρ αποκαραδοκία της κτίσεως την αποκάλυψιν των υιών του Θεού απεκδέχεται".
19. "Η πλάσις αναμένει με λαχτάρα την αποκάλυψιν των υιών του Θεού". Έχει στραμμένο το κεφάλι, τα μάτια καρφωμένα, περιμένοντας με λαχτάρα πότε θα φανούν οι υιοί του Θεού.
Στο Ματθαίος 19/28 ο Κύριος μιλά για την παλιγγενεσία, την παγκόσμια ανανέωση, η οποία πρόκειται να λάβει χώρα. Στο Αποκάλυψη 21/1, μας αναφέρει ότι νέα γη και νέος ουρανός θα υποκαταστήσουν τα παρόντα.

Η ώρα της επανόρθωσης της κτίσης ονομάζεται «η ώρα της αποκάλυψης των υιών του Θεού". Τούτο μας θυμίζει το Κολοσσαείς 3/4: "Όταν ο Χριστός, η ζωή μας φανερωθεί, τότε και μεις θα φανερωθούμε μαζί του με δόξα".
Η εμφάνιση των υιών του Θεού στη δοξασμένη τους κατάσταση, με τα σώματα, δηλαδή, της ανάστασης, θα σπάσει τα δεσμά της κατάρας, τα οποία ακόμα έως αυτή την ώρα κρατούν την κτίση δεμένη. Τούτους προσμένει με ανυπομονησία, γιατί ξέρει πως, για να τους υποδεχθεί, θα πρέπει να φορέσει την καλύτερη φορεσιά της.
Στη συνέχεια ο λόγος του Θεού θα μας πει τι ακριβώς συνέβη:
20-22. "Διότι η πλάσις υποτάχθηκε στην ματαιότητα, όχι θεληματικά, αλλά εξαιτίας εκείνου που την υπέταξε, με την ελπίδα ότι και αυτή η πλάσις θα ελευθερωθεί από την δουλείαν εις την φθοράν δια να μπει εις την ελευθερίαν της δόξας των παιδιών του Θεού. Γνωρίζομεν ότι όλη η πλάσις στενάζει και συμπάσχει μέχρι σήμερα."

Ο λόγος του Θεού δεν λέγει ότι η φύση θα συμμετέχει στη δόξα, αλλά ειδικά στην ελευθερία της δόξης των παιδιών του Θεού. Η ελευθερία είναι ένα απ' τα στοιχεία της δόξας τους και είναι σ’ αυτή που θα συμμετέχει η κτίση. Τι να είναι αυτή η ελευθερία; Είναι η ανεμπόδιστη ανάπτυξη όλων των δυνάμεων της ζωής, της ομορφιάς και της τελειότητας, με τις οποίες θα είναι προικισμένη αυτή η νέα κτίση. Και εάν τώρα, αγκαλιά με τη φθορά, κάτω από κατάρα, είναι τόσο όμορφη, φαντασθείτε τι θα είναι τότε!

Η σχέση του ανθρώπου με τη φύση είναι πολύ βαθιά. Η πτώση του έφερε την πτώση της. Είναι όπως το μπουμπούκι, που έπεσε απ' το κλαδί και το άφησε άκαρπο. Κάποιος είπε: "Η φύση, με τη μελαγχολική της γοητεία, μοιάζει με νύφη η οποία, κατά τη στιγμή ακριβώς που ήταν έτοιμη για τον γάμο, είδε τον γαμβρό να πεθαίνει, την ημέρα ακριβώς του γάμου. Στέκεται ακόμα με το στεφάνι και το νυφικό, αλλά με τα μάτια γεμάτα δάκρυα."
Οι αρχαίοι στοχαστές μιλούσαν για μια "ψυχή" του κόσμου. Η Γραφή μάς δίνει να καταλάβουμε ότι η "ψυχή" του κόσμου είναι ο άνθρωπος. Είναι ο Θεός που τον όρισε κυρίαρχό του, δημιουργό στη δική Του εικόνα μέσα σ' αυτόν.
22. "Οίδαμεν γαρ ότι πάσα η κτίσις συστενάζει και συνωδίνει άχρι του νυν."Όλα τα όντα της φύσης συμμετέχουν σ’ αυτόν τον κοινό στεναγμό.

Αλλά, όπως διαβάσαμε, υπάρχει κάτι περισσότερο από στεναγμός. Υπάρχει ωδίνη, πόνοι γέννας ("συνωδίνει"). Φαίνεται σαν τούτη η φύση να φέρει στην κοιλιά της το σπέρμα μιας καινούριας, μιας τέλειας φύσης, να αισθάνεται στη μήτρα της το ξεπήδημα μιας νέας οικουμένης.
23. "Και όχι μόνον αυτή (η κτίση στενάζει), αλλά και εμείς οι ίδιοι, που έχομεν την απαρχήν του Πνεύματος (μια προκαταβολή απ’ την πληρότητα του Πνεύματος που περιμένουμε), στενάζομεν μέσα μας καθώς περιμένομεν την υιοθεσίαν, την απολύτρωσιν του σώματός μας», δηλαδή, την ανάσταση του σώματός μας. Τότε η υιοθεσία μας και σωτηρία μας θα είναι πλήρης. Τώρα την κατέχουμε, απλά, σαν δικαίωμα, σαν υπόσχεση του Θεού, και την έχουμε γευθεί μόνον στο πνεύμα, όχι ακόμα στο σώμα.
24,25. "Διότι με την ελπίδα αυτήν εσωθήκαμε. Αλλ' ελπίς που την βλέπει κανείς δεν είναι ελπίς. Διατί να ελπίζει κανείς δι' εκείνο που ήδη βλέπει; Αλλ' εάν ελπίζομεν δι' εκείνο που δεν βλέπομεν, τότε το περιμένομεν με υπομονήν."
Δηλαδή, έχουμε σίγουρα σωθεί. Ένα κομμάτι της σωτηρίας μας ήδη το ζούμε. Αλλά το άλλο, την απολύτρωση του σώματός μας, ακόμα το ελπίζουμε, δεν το έχουμε ακόμα.