Getuige van watersnoodramp: 'Voor huilen was geen tijd'

Het is 1 februari 1953, 04.30 uur in de nacht. De klok staat stil in het huis van Teunis van Kempen in Oude-Tonge. De dijken van Goeree-Overflakkee zijn doorgebroken. In een half uur tijd staat het water vier meter hoog, tot aan de zolder.Het is een dag die Van Kempen nooit zal vergeten. "Het was een gure dag", vertelt hij. "Het regende, het hagelde. Er waaide een gigantisch harde wind, volgens mij bereikte de wind zelfs orkaankracht."Tsunami"Het kwam heel onverwachts. Heel weinig mensen hadden dit in de gaten. Het was een woest geweld aan water toen de dijken openbarstten.'' ''Als een tsunami kwam het op het dorp af. Dat heeft heel wat teweeg gebracht natuurlijk."Drijvende schuur"Mijn vader en moeder voelden het water naar binnen komen. Zij sliepen beneden en kwamen naar ons, naar boven. Op een gegeven moment dreef onze auto voorbij. Even later spoelde ook de houten schuur voor het raam langs."Zijn huis is uiteindelijk blijven staan, maar veel andere woningen in Oude-Tonge moesten het wel ontgelden. "Toen het water maanden later weggepompt was, zag je de schade was. Alles was beschadigd. Een kwart van de huizen zelfs verdwenen."Tranen"Alles slijt, zeggen ze. Dit ook wel, hoor. Maar zo'n ramp als dit vergeet je nooit. Veel slachtoffers heb ik gekend. Het was een onwezenlijke wereld. Het was een kwestie van overleven. Voor huilen was geen tijd. Toch was het wel om tranen te laten."