Νυχτερινός επισκέπτης

Νυχτερινός επισκέπτης

Φτερούγισμα ανέμου και νεκρική σιωπή
Βραδινός Νοέμβρης και σκοτεινή αυλή
Την πόρτα μου χτυπάει στις 12 και 7
Ο τρόμος μου ξυπνάει, ποιός να ναι τόσο αργά;

Να μην ανοίξω σκέφτηκα, θεώρησα σοφό
Στον καναπέ μαζεύτηκα, ας φύγει το κακό
Και όμως χτύπησε ξανά επίμονα την πόρτα
Σηκώθηκα και έσβησα του σαλονιού τα φώτα

Μέσ' στο σκοτάδι κάθομαι με μάτια ανοιχτά
Οι χτύποι της καρδιάς μου φωνάζουν γοερά
Ο φόβος περιβάλει της σκέψης το ναυάγιο
Με πιάνει παραζάλη στου νου μου το πλοιάριο

Ο αέρας πάγωσε, η πόρτα όμως κλειστή
Σαν κάποιος να την άνοιξε και ας μην είχε το κλειδί
Έναν αλλόκοτο βηματισμό στο σπίτι μου ακούω
Με αργό αναστεναγμό, τον πανικό μου αντικρούω

Δεν πρέπει να με ακούσει, ούτε και να με δει
Και όμως νιώθω να πλησιάζει παρουσία ισχυρή
Αδιέξοδο να φύγεις, η ψυχή μου έχει σκιαχτεί
Γιατί δεν μου ανοίγεις, είπε μία άγνωστη φωνή

Τα μάτια τότε έκλεισα να μην τον αντικρίσω
Το σώμα μου παρέλησα, πλησίαζε από πίσω
Καδαβερίνη μέσ' στο σπίτι, του θανάτου η οσμή
Απ' το καζάνι της κολάσεως του επισκέπτη η κραυγή