ΤΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ-Διονύσης Τσακνής Γιώργος Μεράντζας

Από την μαγνητοσκοπημένη μετάδοση της μουσικής παράστασης του Διονύση Τσακνή που πραγματοποιήθηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών,(16/1/2012), εμπνευσμένη από το έργο του Γιάννη Σκαρίμπα,"Εαυτούληδες".Στο ρόλο του ποιητή ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης.

Νά 'ναι σα νά 'μουν έτοιμος. Και νά 'ναι
σα νά 'χω χάσει το εισιτήριο. Οι κάβοι
ν’ αφροκοπάν, κι οι αφροί να το κουνάνε
μεσ’ στους καπνούς του - όρνιο - ένα καράβι

Κι εγώ να ψάχνουμαι εδώ χάμω. Κι όλο-όλο
το εισιτήριο να λέω συντρόφοι ωραίοι!...
Και να μην έρχεται μια βάρκα ως το μώλο,
να μη φαινώνται πουθενά οι βαρκαρέοι...

Οι βαρκαρέοι!... Το εισιτήριο!... Να τρέμει
- ζαγάρι εντός μου - η Χαλκίδα και τα όρη.
Κι εκεί να τόχουν συνεπάρει οι ανέμοι
μετέωρο - μες στις αχλές του - το βαπόρι...

Ω διάολε!... Όλα νά 'χουν χαθεί και νά 'χουν πάει
κι οι ανθρώποι δραπετεύσει από τους τόπους,
κι αυτό το πλοίο να τραβάει και να τραβάει
χωρίς μηχανικούς, χωρίς ανθρώπους...

Και χωρίς φώτα. Ακυβέρνητο! Και όλο
να χλιμιντράει στο χάος. Κι ως θα κλαίω
- κιόλας να ψάχνουμαι, να ψάχνουμαι στο μώλο
κι όλο για κείνο το εισιτήριο να λέω...

[konstantinosandreadakis]

Τι καλλιτέχνες είναι αυτοί οι υπέροχοι κύριοι όλοι τους.. τί ευτυχία για τούς ίδιους που παρουσιάζουν ερμηνεύουν τό αριστούργημα αυτό.... καί ευτυχία για μας να το απολαμβάνουμε

[ERIMIA]

Κι εγώ να ψάχνουμαι εδώ χάμω. Και όλο-όλο
το ....ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ να λέω σύντροφοι ωραίοι....!.!.

[ΑθανασιοςΜπουγανης-σο]

Ο Μπάρμπα Γιάννης…
Ο Διονύσης…
Ο Γιώργος…
Θα μπορούσε να είναι τ αποτέλεσμα κάτι λιγότερο?
Η απαισιοδοξία τόσο… όσο κ η (άρνηση) του Σκαρίμπα στα εύκολα, δηλώνουν εντελώς διαφορετικά μηνύματα, απ’ αυτά που σε πρώτη (ανάγνωση) πιθανολογούνται!

[ΑθανασιοςΜπουγανης-σο]

Νά 'ναι σα νά 'μουν έτοιμος. Και νά 'ναι
σα νά 'χω χάσει το εισιτήριο. Οι κάβοι
ν’ αφροκοπάν, κι οι αφροί να το κουνάνε
μεσ’ στους καπνούς του - όρνιο - ένα καράβι

Κι εγώ να ψάχνουμαι εδώ χάμω. Κι όλο-όλο
το εισιτήριο να λέω συντρόφοι ωραίοι!...
Και να μην έρχεται μια βάρκα ως το μώλο,
να μη φαινώνται πουθενά οι βαρκαρέοι...

Οι βαρκαρέοι!... Το εισιτήριο!... Να τρέμει
- ζαγάρι εντός μου - η Χαλκίδα και τα όρη.
Κι εκεί να τόχουν συνεπάρει οι ανέμοι
μετέωρο - μες στις αχλές του - το βαπόρι...

Ω διάολε!... Όλα νά 'χουν χαθεί και νά 'χουν πάει
κι οι ανθρώποι δραπετεύσει από τους τόπους,
κι αυτό το πλοίο να τραβάει και να τραβάει
χωρίς μηχανικούς, χωρίς ανθρώπους...

Και χωρίς φώτα. Ακυβέρνητο! Και όλο
να χλιμιντράει στο χάος. Κι ως θα κλαίω
- κιόλας να ψάχνουμαι, να ψάχνουμαι στο μώλο
κι όλο για κείνο το εισιτήριο να λέω...