Remi - Ραφή ονείρων 🌑

Album : Ειδική εκδοχή
Στίχοι - Ερμηνεία : Remi
Mix & Rec: Ioannis Varelidis - Remi
Mastering : Ioannis Varelidis
Photography: Ángel Rubio

Στίχοι:
Κάτω στις όμορφες τις γειτονιές του Άδη
βρήκα κρυφό βασίλειο που είναι πάντα βράδυ.
Ακούγεται ένας ψίθυρος σαν δαιμόνου χάδι
κάτι να με τραβά, με προσελκύει το σκοτάδι.
Και αντικρίζω εμπρός ένας άλλος μου εαυτός.
είναι αυτός που παραμόνευε στις σκιές δειλός.
Γιατί ζώντας μέσ’ στον εφιάλτη μου σαφώς
κατέληξα να νιώθω τίποτα παρά νεκρός.
Γιατί σκέψεις θρέψαν των εγωισμό μου
πληγές αφήσανε και δεν ήταν για καλό μου
ακρωτηρίασα τα όνειρα μου για αυτή
ιαχή, επικαλύπτει και τη πιο βαριά φωνή!

Είδα να με σκοτώνει και δεν με νοιάζει πως
μόνο το ότι ξύπνησα μια μέρα χωρίς δείγμα φως.
Ξανά δεν ένιωσα ποτέ ούτε πατέρας ούτε γιος.
Φίλος ξανά δεν φάνηκε καθώς μπρος και πίσω μου εχθρός.
Μελάνη έγινα που στερεύει στο χαρτί,
έγινα σώμα και ψυχή που έχουν συγκρουστεί.
Δεν έχει μείνει δύναμη η φωνή μου να ακουστεί
όσο και να φωνάζω επικρατεί σιωπή.
Δεν πίστευα αυτή η μέρα πως θα φτάσει
είναι το ενδεχόμενο που με έβγαλε απ΄ τη δράση.
Εγώ ήθελα απλώς το μυαλό μου να ησυχάσει,
δεν φανταστικά το πως θα έμενα σε παύση.
Χαράς κομμάτι μέσα από το σώμα μου να λείπει
διπλός ο χώρος τώρα για να γεμίσει λύπη.
Πάπλωμα σκεπάζει από γεμάτα τετράδια
ξεχασμένη η ζεστασιά, η παρηγόρια, τα χάδια.
Μέρα δεν βρίσκω μα και η νύχτα μου είναι άδεια,
μόνη ασχολία μετράω του φόβου μου σημάδια.
Στη δυστυχία μοιάζει να τείνει το μυαλό
ακροβατώ χρόνια μα έπεσα και φαίνεται τρελό.
Για αυτό, έχω να μου πω, τώρα κι άλλο πως μεγάλωσες
και σε λίγες στιγμές ξανασκίζεις όσα μπάλωσες.
Και έτσι νεκρή εκδοχή βρήκες για δάσκαλο σου,
μάντεψε, όσα πίστευες δεν ήταν για καλό σου.

Μονός καταλήγεις περπατάς προς την κρεμάλα.
Απογοήτευση, η καρδία σου και δεν κάνει χώρο για ‘λλα.
Άτιμη πλέον κοίτα σαν το ’χει κατορθώσει
ευτυχία σαν την βάφτισες και αυτή σε έχει προδώσει!

Μετά από χρόνια είσαι πεσμένος πάλι τα ίδια·
η αγάπη έγινε μίσος και το μισός μια συνήθεια.
Προβλήθηκε ο λόγος που μαλάκας πιάνεσαι.
Αναρωτήθηκε αν ίσως στο μίσος πάλι χάνεσαι!;
Ειρωνεύεται, σκέπεται δεν είσαι υγιής.
Μα όσο ήταν όνειρο δεν άφηνε να κρεμαστής.
Απασχολούσε τα χέρια να μην πλέξουν τη θήλεια.
Ήταν σε όνειρο μα σε έπνιξε μέσα σε μια αγκαλιά.
Κάτι άλλο δε χρειάζεται πλέον ξέρω τι θέλω.
Απόσταση απ’ ο,τι κάνει τη ψυχή μου ένα μπουρδέλο.
Δεν χρειάζεται να ακούω τα δικά σου παραμύθια,
έλειπες και κοιμήθηκα αγκαλιά με την αλήθεια.
Έτσι της καρδιάς ο χτύπος έγινε του μέτρου ήχος
και κάθε ένας στοίχος των σκέψεων μου νήσος.
Εδώ και καιρό σαν σταμάτησες να τρέχεις,
κοιτάς ψύχραιμα πόσα χτυπήματα αντέχεις.
Κλειδωμένη των ονείρων πρέπει να σπάσει πύλη,
απ’ τη φασαρία μπας και ξυπνήσουνε οι ζήλοι.
Ο φόβος και ο πόνος ξέρεις πως είναι φίλοι.
Κάθε νύχτα με αλκοόλ η γεύση σου στα χείλι.
Κ' έτσι ξέχασες να ζήσεις, ήπιες μέσα να σε πνίξεις.
Καθώς βιάστηκες να δείξεις της χαράς τις αφίξεις,
κοίτα δεύτερη φόρα πριν στο γκρεμό την ρήξεις·
την κάθε σου στιγμή μονάχα ένα να αποδείξεις.

Τον εαυτό σου πως δεν αυταπατάς
σε πέντε κρυφά ερωτήματα πως ξέρεις να απαντάς.
Πως πλέον έχεις μάθει με πάθος να γελάς.
Ότι βασίζεσαι στα πόδια σου και δεν παραπατάς.
Δεν χρειάζεται και τόσο βήματα σου να μετράς.
Δεν χρειάζεται να κρατάς οτιδήποτε αγαπάς
για να κρίνεις και να κριθείς ακόμα νωρίς ίσως,
σίγουρα δεν χρειάζεται μέσα σου το μίσος.

Όσο για τις διαδρομές των παραλλήλων των δρόμων
τις απέκλεισαν οι φοβισμένη ένοικοι των θρόνων.
Μα πάντα υπάρχει τίμημα στην μετάβαση των πόνων,
θα υπάρχω κι όσο λείπω στις αλλαγές των χρόνων.
Γι’ αυτό και εσύ λοιπόν που με είδες στο σκοτάδι,
φτωχή μέσα στα πλούτη δίχως δείγμα χάδι,
ξέρω πως είσαι καπου και αν έρθεις κάποιο βράδυ.
Ίσως καταλάβεις γιατί άφησες σημάδι ...