Φως... Φανάρι!

Ποίηση: ΕΙΡΗΝΗ ΔΕΟΥΔΕ
. . . . . . . . . . . . . .
Το μόνο που απέμεινε ανέγγιχτο απ΄ την κτίση
άφθαρτος παρατηρητής στη μνήμη μπετονάρει.
Ό,τι έζησε στη ρίζα του, ό,τι έχει περπατήσει.
Το όνομα συμβολικό και είναι φως Φανάρι.

Πόσες φορές η θέα του με έχει γαληνέψει,
όταν περίμενα άγρυπνη να δύσει το φεγγάρι.
Σε μια σπηλιά στα πίσω του, παιδί, είχα πιστέψει
πως έγερνε να κοιμηθεί μ' αστέρια ένα σμάρι.

Κρυφά από τη μάνα μου ανέβαινα στα ύψη.
Πίστευα έβλεπα Θεό στου σύννεφου το σχήμα.
Όταν ελπίδα κι όνειρα μ' είχαν εγκαταλείψει
σαν από θαύμα άλλαζε και γλύκαινε το κλίμα.

Αγέραστο κι αγέρωχο θα μείνει στους αιώνες...
θα καταγράφει ονόματα ζώντων και τεθνεώτων.
Σε θέρη με τους καύσωνες και σε βαρείς χειμώνες
στην πέτρα η περιγραφή όλων των γεγονότων.

Στον τόπο μου δεν έλαχε θάλασσα και λιμάνι...
αυτό που πρωταντίκρυσα είν' του βουνού η όψη.
Στα ύψη του κεράστηκα μες του βοσκού τη στάνη
που σταύρωνε τρις το ψωμί σε φέτες πριν το κόψει.
. . . . . . . . . .

Δεν είναι κάνας Όλυμπος, Πίνδος είτε και Όσσα,
δεν το κατοίκησαν θεοί αλλά τις Μούσες είδα·
που δεν μιλούσανε παρά της μουσικής τη γλώσσα
–εξ ου κι ο τόπος έγινε πολιτισμού κοιτίδα.