Ο ρόλος του αυτοσεβασμού και της αυτοεκτίμησης στη μάθηση

Στηρίξτε μας:

Όταν πρόκειται για βιβλία που αλλάζουν τη ζωή του ανθρώπου, μπορείτε να βρείτε πολλές πληροφορίες στο διαδίκτυο που προτείνουν λίστες με βιβλία, τα οποία συνιστώνται ανεπιφύλακτα και μπορούν να αλλάξουν τη ζωή ενός ατόμου.

Προσωπικά, είχα μια τέτοια εμπειρία το 2003, όταν είχα την ευκαιρία να διαβάσω το βιβλίο: «Way of the leader: Applying the principles of Sun Tzu and Confucius», γραμμένο από τον Donald Krause, το οποίο αγόρασα από ένα βιβλιοπωλείο σε κάποιο αεροδρόμιο, ενώ προσπαθούσα να βρω τρόπους να περάσω την ώρα μου στην αίθουσα αναμονής.

Αφού το διάβασα, μπορώ να πω ότι με βοήθησε πολύ να δω τα πράγματα από μια εντελώς διαφορετική οπτική γωνία.

Στην πραγματικότητα, με βοήθησε να οργανώσω καλύτερα το μυαλό μου και να εφαρμόσω μια πιο αντικειμενική προσέγγιση στην αντιμετώπιση προβλημάτων, καταστάσεων, και ανθρώπων.

Πιστεύω πως το γεγονός ότι το βιβλίο περιέχει απλά αλλά ισχυρά μηνύματα και ιδέες που χρονολογούνται από την αρχαία εποχή του Sun Tzu και του Κομφούκιου, και τα οποία έχουν αντέξει στο πέρασμα του χρόνου, αποτελεί αναμφισβήτητη απόδειξη της δύναμης που έχει αυτό το βιβλίο να αλλάξει τη ζωή του ανθρώπου.

Σε κάποιο σημείο του βιβλίου, ο συγγραφέας αναφέρει ότι: «Ένα άτομο χωρίς αυτοσεβασμό δεν μαθαίνει πολλά από την αποτυχία, ούτε ωφελείται πολύ από την καλοτυχία».

Αυτή η πρόταση είναι από μόνη της εξαιρετική τροφή για σκέψη.

Δείχνει ότι, όσες φορές και αν αποτύχει ένα άτομο χωρίς αυτοσεβασμό, δεν θα είναι σε θέση να μετατρέψει την αποτυχία σε πλεονέκτημα μέσω της μάθησης.

Προχωρώντας λίγο παραπέρα, μπορεί να υποστηριχθεί ότι ένα άτομο χωρίς αυτοσεβασμό δεν μπορεί να μάθει πραγματικά.

Επομένως, ο αυτοσεβασμός αποτελεί προϋπόθεση της μάθησης.

Αυτό είναι ένα σημαντικό σημείο που πρέπει να αναλυθεί περαιτέρω.

Παρόλο που το βιβλίο αναφέρεται στην έννοια της ηγεσίας μέσω της σύγκρισης διάφορων σημαντικών ηγετών της ιστορίας, και στο κατά πόσο οι προσεγγίσεις αυτών των ηγετών συμβαδίζουν με τις θεωρητικές ιδέες του Κομφούκιου, όπως οι ιδέες αυτές εφαρμόστηκαν από τον Sun Tzu στην πράξη, τα αποτελέσματα αυτής της ανάλυσης της έννοιας της ηγεσίας μπορεί επίσης να εφαρμοστούν εύκολα σε άλλους τομείς, όπως η εκπαίδευση και η παιδαγωγική.

Πιστεύω ότι η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών, ανεξάρτητα από τη βαθμίδα εκπαίδευσης όπου διδάσκουν, χρησιμοποιούν τις ίδιες εκπαιδευτικές μεθόδους και προσεγγίσεις, τις οποίες εφαρμόζουν στους μαθητές συνολικά, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τις ατομικές διαφορές των μαθητών.

Το γεγονός ότι δεν υπάρχει μεγάλο περιθώριο για τους εκπαιδευτικούς να εφαρμόσουν μια εξατομικευμένη προσέγγιση που να είναι προσαρμοσμένη στις ατομικές ανάγκες, συνθήκες, επίπεδο, και ικανότητες κάθε μαθητή, δεν είναι κάτι για το οποίο φταίνε απαραίτητα οι εκπαιδευτικοί, αλλά είναι το αποτέλεσμα διάφορων παραγόντων που δεν εξαρτώνται από τους εκπαιδευτικούς.

Στην πραγματικότητα, πριν προμηθεύσουν τους μαθητές με το απαραίτητο εκπαιδευτικό υλικό και υποστήριξη, οι εκπαιδευτικοί θα πρέπει πρώτα να επιχειρήσουν να εκτιμήσουν τον βαθμό αυτοσεβασμού του κάθε μαθητή, καθώς, σύμφωνα με τον Donald Krause, αυτό είναι το πραγματικό θεμέλιο της μάθησης.

Όμως, όπως υποστηρίζει η Ellen J. Langer, καθηγήτρια ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, ο αυτοσεβασμός είναι κάτι που, ή το έχει κάποιος, ή δεν το έχει.

Επομένως, δεν μπορεί να διδαχθεί πραγματικά.

Αυτό που μπορεί να διδαχθεί, ωστόσο, είναι η αυτοεκτίμηση, και εκεί θα πρέπει να εστιάσουν οι εκπαιδευτικοί την προσπάθειά τους, δηλαδή πρώτα να χτίσουν την αυτοεκτίμηση των μαθητών τους, και μετά να επιχειρήσουν να τους διδάξουν οτιδήποτε.

Αν και αυτό δεν υποστηρίζεται από την Ellen Langer, πιστεύω ότι οποιαδήποτε γνώση που παρέχεται πριν χτιστεί μια ισχυρή βάση αυτοεκτίμησης θα αποδειχθεί ότι έχει μικρή επίδραση βραχυπρόθεσμα, και είναι σίγουρα άχρηστη μακροπρόθεσμα.

Ίσως αυτός να είναι ο λόγος για τον οποίο ο προπονητής μπάσκετ Rick Pitino, στο γνωστό άρθρο του: «Η επιτυχία είναι επιλογή», υποστηρίζει ότι η αυτοεκτίμηση διαδραματίζει πρωταρχικό ρόλο στην κατάκτηση της επιτυχίας.

Πιστεύω ότι αν ο Rick Pitino έπρεπε να επιλέξει μεταξύ ενός παίκτη μπάσκετ με υψηλό αυτοσεβασμό και ενός παίκτη με υψηλή αυτοεκτίμηση, όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο, ως προπονητής, θα μπορούσε να βοηθήσει αυτόν τον παίκτη να επιτύχει υψηλότερους στόχους καριέρας, ο Pitino θα προτιμούσε τον παίκτη με την υψηλή αυτοεκτίμηση, και για να πούμε την αλήθεια, θα βοηθούσε τον παίκτη αυτόν να χτίσει την αυτοεκτίμησή του από το μηδέν.

Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ένας παίκτης με υψηλό αυτοσεβασμό έχει μια ήδη κατασταλαγμένες απόψεις που μπορεί να αποδειχθεί πολύ δύσκολο να αλλάξουν, ενώ, από την άλλη πλευρά, ακόμη και ένας παίκτης με χαμηλή αυτοεκτίμηση μπορεί να είναι ιδιαίτερα δεκτικός στην προπόνηση, αν του δοθούν τα κατάλληλα κίνητρα.

Αυτές οι ιδέες μπορεί να εφαρμοστούν σε διαφορετικούς τομείς της ζωής, και όχι μόνο στο μπάσκετ.