filmov
tv
'Είναι καλύτερο για τα παιδιά να μείνω σε ένα νεκρό γάμο ή να χωρίσω;' Vlog 23/8/19

Показать описание
Απάντηση στην επιστολή:
"Αγαπητή Θέκλα, καλημέρα!
Σου γράφω αυτό το γράμμα γιατί βρίσκομαι σε δύσκολη φάση και νομίζω οι συμβουλές σου θα έρθουν σαν βάλσαμο στην ψυχή μου.
Είμαι γύρω στα 40 παντρεμένη εδώ και 12 χρόνια με το σύζυγό μου. Έχουμε 2 παιδιά, σε ηλικία δημοτικού. Με το σύζυγό μου είχαμε σχέση ήδη 10 χρόνια πριν παντρευτούμε, από τα φοιτητικά μας χρόνια δηλαδή. Ζούμε στην επαρχία, σε μια κοινωνία αρκετά συντηρητική και κλειστή.
Δυστυχώς είμαι σε δύσκολη φάση, γιατί μέσα μου έχω αποφασίσει ότι ο γάμος μας έχει τελειώσει και δεν αξίζει να τυραννιόμαστε άλλο. Στην ουσία εδώ και πολλά χρόνια έχω σίγουρα συνειδητοποιήσει ότι στη σχέση αυτή ήμουν μόνη, όμως πίεζα τον εαυτό μου, έκανα προσπάθειες για να μη χωρίσω. Τώρα που αποφάσισα να χωρίσω, ο σύζυγος αντιδρά έντονα, μου κάνει ψυχολογικό πόλεμο, με λέει εγωίστρια και ότι έτσι θα καταστρέψω τα παιδιά. Σε αυτό θέλω να σταθούμε, γιατί με αυτή του τη στάση με γεμίζει με ενοχές και εγώ λυγίζω. Είναι προτιμότερο να κάνω υπομονή και να μείνω σε έναν νεκρό γάμο ή να χωρίσουμε; Τι είναι καλύτερο για τα παιδιά τελικά;
Έχω κάνει πολλές προσπάθειες και πολλές εκπτώσεις στις ανάγκες μου. Έχουμε 2 υπέροχα παιδιά και πράγματι δεν θέλω τώρα να τα καταστρέψω. Αυτό το γνωρίζει ο σύζυγός μου, για αυτό νιώθω ότι μου κάνει χτύπημα κάτω από τη μέση. Νιώθω εντελώς μόνη μου και γνωρίζω ότι στη διαδικασία του διαζυγίου θα τους έχω όλους απέναντί μου. Όμως δεν μπορώ άλλο τη μοναξιά και τη μιζέρια αυτή.
Ο σύζυγός μου το μόνο που τον ενδιέφερε τόσα χρόνια ήταν η δουλειά του, ερχόταν στο σπίτι μετά τις 9 και περίμενε να αφιερώσει χρόνο στα παιδιά του το Σάββατο μετά τις 5 και την Κυριακή. Έχουμε κάνει άπειρους καβγάδες όλα αυτά τα χρόνια, ιδίως όταν ήταν τα παιδιά μωρά, τότε που είχα πραγματικά ανάγκη από έναν συ"ζυγο". Του φώναζα, τον παρακαλούσα, αυτός έβαζε πάντα προτεραιότητα τη δουλειά. Και οι 2 μου εγκυμοσύνες είχαν προβλήματα, στη 2η μάλιστα χρειάστηκε να μείνω στο νοσοκομείο για 4 εβδομάδες και μετά για 3 μήνες στο σπίτι ακίνητη και εκείνος δεν άλλαξε τίποτα στο πρόγραμμά του, ερχόταν στο σπίτι μετά τις 9 και στο νοσοκομείο σαν επισκέπτης. Ευτυχώς με βοηθούσε η μαμά μου, διαφορετικά θα είχα θέσει τέλος στη ζωή μου.
Μετά που γέννησα το δεύτερο παιδί, μπήκα στο νοσοκομείο σοβαρά άρρωστη, το ανοσοποιητικό μου δεν αντέδρασε σε μια απλή ίωση και κόντεψα να πεθάνω. Εκείνος πάλι αδιαφορία, ερχόταν σαν απλός επισκέπτης, γιατί είχε λέει δουλειά. Από τότε άρχισα να συνειδητοποιώ ότι δεν γίνεται να περάσω όλη μου τη ζωή στην αδιαφορία και τη μιζέρια, έχω υποχρέωση προς τον εαυτό μου και τα παιδιά μου να αντιδράσω με κάποιο τρόπο. Συνέχισα να του μιλάω, να του φωνάζω, εκείνος απλά με νόμιζε υπερβολική. Ώσπου πριν κανένα χρόνο απείλησα ότι θα πέσω από το μπαλκόνι και τότε εκείνος άρχισε να αφήνει 2 απογεύματα πιο ελεύθερα, να επιστρέφει λίγο νωρίτερα σπίτι, κατά τις 6-7, προκειμένου να αφιερώνει χρόνο στα παιδιά.
Από πέρυσι έχει αλλάξει σταθερά αυτό και η αιτία ήταν και κάποια μηνύματα που βρήκε στο κινητό μου, κάποια συνομιλία με έναν συνάδελφό μου, σε εντελώς φιλικό επίπεδο. Ξέχασα να αναφέρω ότι και εγώ δουλεύω, δουλειά 8ώρου και μάλιστα με πολύ πιο δύσκολες συνθήκες και ευθύνες από τη δική του. Τότε, λοιπόν, ζήλεψε πολύ, ίσως ένιωσε επιτέλους ότι όντως υπάρχουν προβλήματα στη σχέση και αυτός ήταν απών.
Έχει κάνει αρκετές αλλαγές στο χρόνο που δίνει στα παιδιά, εκείνα τον αγαπούν, καθώς όλα αυτά τα χρόνια σχεδόν ποτέ δεν έχουμε καβγαδίσει μπροστά τους. Παρόλα αυτά ποτέ δεν έχει παραδεχτεί την αδιαφορία του προς εμένα, δεν έχει ζητήσει ποτέ συγγνώμη, με παρουσιάζει ως υπερβολική και γενικώς εμένα μου έχει τελειώσει. Νιώθω ότι με έχει πληγώσει αφάνταστα πολύ όλα αυτά τα χρόνια, δεν έχει καταλάβει καθόλου και καμία δυσκολία από αυτές που πέρασα όλα αυτά τα χρόνια και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να μη χωρίσει για κοινωνικούς λόγους και λόγους ανασφάλειας ίσως. Δεν δέχεται καθόλου την περίπτωση να χωρίσουμε, παρόλο που τους τελευταίους 2 μήνες μένουμε και σε χωριστά δωμάτια, αλλά μόνο με γεμίζει ενοχές.
Θέλω τη συμβουλή σου, ελπίζω να έδωσα αρκετά στοιχεία, ώστε να γίνει κατανοητή η κατάσταση που βρίσκομαι.
Σε φιλώ γλυκά"
"Αγαπητή Θέκλα, καλημέρα!
Σου γράφω αυτό το γράμμα γιατί βρίσκομαι σε δύσκολη φάση και νομίζω οι συμβουλές σου θα έρθουν σαν βάλσαμο στην ψυχή μου.
Είμαι γύρω στα 40 παντρεμένη εδώ και 12 χρόνια με το σύζυγό μου. Έχουμε 2 παιδιά, σε ηλικία δημοτικού. Με το σύζυγό μου είχαμε σχέση ήδη 10 χρόνια πριν παντρευτούμε, από τα φοιτητικά μας χρόνια δηλαδή. Ζούμε στην επαρχία, σε μια κοινωνία αρκετά συντηρητική και κλειστή.
Δυστυχώς είμαι σε δύσκολη φάση, γιατί μέσα μου έχω αποφασίσει ότι ο γάμος μας έχει τελειώσει και δεν αξίζει να τυραννιόμαστε άλλο. Στην ουσία εδώ και πολλά χρόνια έχω σίγουρα συνειδητοποιήσει ότι στη σχέση αυτή ήμουν μόνη, όμως πίεζα τον εαυτό μου, έκανα προσπάθειες για να μη χωρίσω. Τώρα που αποφάσισα να χωρίσω, ο σύζυγος αντιδρά έντονα, μου κάνει ψυχολογικό πόλεμο, με λέει εγωίστρια και ότι έτσι θα καταστρέψω τα παιδιά. Σε αυτό θέλω να σταθούμε, γιατί με αυτή του τη στάση με γεμίζει με ενοχές και εγώ λυγίζω. Είναι προτιμότερο να κάνω υπομονή και να μείνω σε έναν νεκρό γάμο ή να χωρίσουμε; Τι είναι καλύτερο για τα παιδιά τελικά;
Έχω κάνει πολλές προσπάθειες και πολλές εκπτώσεις στις ανάγκες μου. Έχουμε 2 υπέροχα παιδιά και πράγματι δεν θέλω τώρα να τα καταστρέψω. Αυτό το γνωρίζει ο σύζυγός μου, για αυτό νιώθω ότι μου κάνει χτύπημα κάτω από τη μέση. Νιώθω εντελώς μόνη μου και γνωρίζω ότι στη διαδικασία του διαζυγίου θα τους έχω όλους απέναντί μου. Όμως δεν μπορώ άλλο τη μοναξιά και τη μιζέρια αυτή.
Ο σύζυγός μου το μόνο που τον ενδιέφερε τόσα χρόνια ήταν η δουλειά του, ερχόταν στο σπίτι μετά τις 9 και περίμενε να αφιερώσει χρόνο στα παιδιά του το Σάββατο μετά τις 5 και την Κυριακή. Έχουμε κάνει άπειρους καβγάδες όλα αυτά τα χρόνια, ιδίως όταν ήταν τα παιδιά μωρά, τότε που είχα πραγματικά ανάγκη από έναν συ"ζυγο". Του φώναζα, τον παρακαλούσα, αυτός έβαζε πάντα προτεραιότητα τη δουλειά. Και οι 2 μου εγκυμοσύνες είχαν προβλήματα, στη 2η μάλιστα χρειάστηκε να μείνω στο νοσοκομείο για 4 εβδομάδες και μετά για 3 μήνες στο σπίτι ακίνητη και εκείνος δεν άλλαξε τίποτα στο πρόγραμμά του, ερχόταν στο σπίτι μετά τις 9 και στο νοσοκομείο σαν επισκέπτης. Ευτυχώς με βοηθούσε η μαμά μου, διαφορετικά θα είχα θέσει τέλος στη ζωή μου.
Μετά που γέννησα το δεύτερο παιδί, μπήκα στο νοσοκομείο σοβαρά άρρωστη, το ανοσοποιητικό μου δεν αντέδρασε σε μια απλή ίωση και κόντεψα να πεθάνω. Εκείνος πάλι αδιαφορία, ερχόταν σαν απλός επισκέπτης, γιατί είχε λέει δουλειά. Από τότε άρχισα να συνειδητοποιώ ότι δεν γίνεται να περάσω όλη μου τη ζωή στην αδιαφορία και τη μιζέρια, έχω υποχρέωση προς τον εαυτό μου και τα παιδιά μου να αντιδράσω με κάποιο τρόπο. Συνέχισα να του μιλάω, να του φωνάζω, εκείνος απλά με νόμιζε υπερβολική. Ώσπου πριν κανένα χρόνο απείλησα ότι θα πέσω από το μπαλκόνι και τότε εκείνος άρχισε να αφήνει 2 απογεύματα πιο ελεύθερα, να επιστρέφει λίγο νωρίτερα σπίτι, κατά τις 6-7, προκειμένου να αφιερώνει χρόνο στα παιδιά.
Από πέρυσι έχει αλλάξει σταθερά αυτό και η αιτία ήταν και κάποια μηνύματα που βρήκε στο κινητό μου, κάποια συνομιλία με έναν συνάδελφό μου, σε εντελώς φιλικό επίπεδο. Ξέχασα να αναφέρω ότι και εγώ δουλεύω, δουλειά 8ώρου και μάλιστα με πολύ πιο δύσκολες συνθήκες και ευθύνες από τη δική του. Τότε, λοιπόν, ζήλεψε πολύ, ίσως ένιωσε επιτέλους ότι όντως υπάρχουν προβλήματα στη σχέση και αυτός ήταν απών.
Έχει κάνει αρκετές αλλαγές στο χρόνο που δίνει στα παιδιά, εκείνα τον αγαπούν, καθώς όλα αυτά τα χρόνια σχεδόν ποτέ δεν έχουμε καβγαδίσει μπροστά τους. Παρόλα αυτά ποτέ δεν έχει παραδεχτεί την αδιαφορία του προς εμένα, δεν έχει ζητήσει ποτέ συγγνώμη, με παρουσιάζει ως υπερβολική και γενικώς εμένα μου έχει τελειώσει. Νιώθω ότι με έχει πληγώσει αφάνταστα πολύ όλα αυτά τα χρόνια, δεν έχει καταλάβει καθόλου και καμία δυσκολία από αυτές που πέρασα όλα αυτά τα χρόνια και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να μη χωρίσει για κοινωνικούς λόγους και λόγους ανασφάλειας ίσως. Δεν δέχεται καθόλου την περίπτωση να χωρίσουμε, παρόλο που τους τελευταίους 2 μήνες μένουμε και σε χωριστά δωμάτια, αλλά μόνο με γεμίζει ενοχές.
Θέλω τη συμβουλή σου, ελπίζω να έδωσα αρκετά στοιχεία, ώστε να γίνει κατανοητή η κατάσταση που βρίσκομαι.
Σε φιλώ γλυκά"
Комментарии