Ευτυχία: Γιατί κυνηγάμε στιγμές που πάντα καταλήγουν σε πόνο

Στο αμείλικτο κυνήγι της ευτυχίας, βρισκόμαστε συχνά παγιδευμένοι σε έναν κύκλο απόλαυσης και αναπόφευκτου πόνου.

Αναζητούμε στιγμιαίες απολαύσεις -από την επικύρωση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης μέχρι τα σημαντικά ορόσημα της ζωής- πιστεύοντας ότι θα οδηγήσουν σε μόνιμη χαρά. Ωστόσο, κάθε υψηλό επίπεδο αναπόφευκτα καταλήγει σε ένα χαμηλό επίπεδο, αφήνοντάς μας να νοσταλγούμε ξανά.

Αυτό το κυνήγι, βαθιά ριζωμένο στην ανθρώπινη φύση, αποκαλύπτει μια θεμελιώδη αλήθεια για τις επιθυμίες μας: είναι παροδικές.

Η αληθινή ικανοποίηση δεν προέρχεται από την προσκόλληση σε αυτές τις φευγαλέες κορυφώσεις, αλλά από την κατανόηση και την υιοθέτηση της φυσικής άμπωτης και ροής των εμπειριών της ζωής, βρίσκοντας γαλήνη στην ισορροπία και όχι στα άκρα.

[EleniVoziki]

Πόσο σωστά το λες Δημήτρη! Να είσαι καλά! Την καλημέρα μου!

[jenyx.]

Αmor fati, αγαπη για τη μοιρα, ηταν μια αγαπημενη φραση των στωικων φιλοσοφων που ο Νίτσε απεδωσε ως αιωνια επανάληψη.να αποδεχεσαι τους κανονες-περιορισμους που διεπουν την υπαρξη σου και δε μπορείς να αλλαξεις.να αγαπας δηλαδή το αναγκαιο, ισως και να το βιωνεις ως όμορφο.αφου δε μπορεις να ορισεις τον εξωτερικο κοσμο το μονο που σου μενει ειναι να ορισεις τον εσωτερικο, δηλαδη τη σταση σου απεναντι στον κοσμο