ΦΥΓΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ - ΣΤΑΥΡΟΣ ΞΑΡΧΑΚΟΣ - ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ - ΓΚΟΥΦΑΣ - ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΤΣΩΝΑΚΗΣ - STUDIO COVER

ΦΥΓΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ - ΣΤΑΥΡΟΣ ΞΑΡΧΑΚΟΣ - ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ - ΓΚΟΥΦΑΣ - ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΤΣΩΝΑΚΗΣ - STUDIO COVER
ALL INSTRUMENTS/VOCALS/GUITARS/HAMMOND/CELLO/ELECTRIC CHORUS PIANO BY GEORGE KARTSONAKIS
VIDEO EDITING - REMASTER - SLIDESHOW - MIXING - MOJAVI - BY GEORGE KARTSONAKIS -MIC - RODE NT 100 - GUITARS SIRE/GUILD/PRS/JACKSON MANDOLINE/AKG HEADPHONES
SONAR CAKEWALK DAW - REVERB ALESIS - MANDOLINES JACKSONS
ORTEGA UKELELE - ICON KEYBOARD - SPECTRASONICS VSTS
Τα κόκκινα φανάρια (αγγλικός τίτλος: The Red Lanterns) είναι μια αισθηματική κοινωνικοδραματική ταινία ελληνικής παραγωγής του 1963, σε σκηνοθεσία Βασίλη Γεωργιάδη και σενάριο Αλέκου Γαλανού, βασισμένο στο θεατρικό έργο «Το σπίτι με τα κόκκινα φανάρια» του Γαλανού. Πρωταγωνιστούν οι Τζένη Καρέζη, Γιώργος Φούντας, Μαίρη Χρονοπούλου, Δημήτρης Παπαμιχαήλ, Μάνος Κατράκης και Φαίδων Γεωργίτσης.
Η ταινία προβλήθηκε τη σαιζόν 1963-1964 και έκοψε 473.686 εισιτήρια. Τα Κόκκινα Φανάρια κατέλαβαν την 3η θέση σε 92 ταινίες. To 1964 ήταν υποψήφια για βραβείο Όσκαρ, στην κατηγορία της καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Τo Όσκαρ κέρδισε η ταινία του Φελίνι 8½. Επίσης, προτάθηκε να διαγωνιστεί για τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Κανών, όπου απέσπασε διθυραμβικές κριτικές.

Από κριτική στο ιστολόγιο "Τα αριστουργήματα της 7ης τέχνης":

Ο σκηνοθέτης Βασίλης Γεωργιάδης, αφηγείται με μοναδικό τρόπο την ιστορία του και καταφέρνει να ξεναγήσει τον θεατή μέσα σε έναν οίκο ανοχής της εποχής εκείνης, μεταφέροντας μια χυδαία και αποκρουστική πραγματικότητα, αρκούμενος μόνο σε υπαινιγμούς, αποφεύγοντας την απεικόνιση ρεαλιστικών εικόνων. Ο ρομαντισμός και το συγκρατημένο μελό είναι τα στοιχεία που επικρατούν στην ταινία καθώς η ευτυχία και το δράμα των ηρώων εναλλάσσονται σε ένα εκπληκτικό ντεκόρ, με μια ατμόσφαιρα απέριττη και σκληρά φωτισμένη.

Η ιστορία εξελίσσεται με ομαλό τρόπο αφήγησης και ο σκηνοθέτης κατορθώνει με δεξιοτεχνία να οδηγήσει τον θεατή σε ένα τέλος το οποίο ενώ τακτοποιεί κάποια ζητήματα, δεν του προσφέρει πλήρη κάθαρση.

Η μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου που πλαισιώνει τις σκηνές τις ταινίας είναι υπέροχη και διαχρονική. Το ίδιο υπέροχα και διαχρονικά είναι και τα τραγούδια που ακούγονται από τους Γρηγόρη Μπιθικώτση και Γιώργο Ζαμπέτα. Επίσης πανέμορφο και το τραγούδι «Κι ούτε ένα ευχαριστώ» που ερμηνεύει με συγκινητικό τρόπο η Τζένη Καρέζη. [6]

Εφτά γυναίκες, εφτά ιστορίες. Η Ελένη (Τζένη Καρέζη), μια κοπέλα που μεγάλωσε στις όχθες του Δούναβη και σπούδασε γλυπτική στο Βουκουρέστι, αλλά ο πόλεμος την έφερε στην Ελλάδα. Η «πριγκιπέσα», όπως την αποκαλούν, που συναντά κρυφά έναν νεαρό φοιτητή, τον Πέτρο (Δημήτρης Παπαμιχαήλ), ο οποίος δεν γνωρίζει τη ζωή που κάνει. Η Ελένη είναι έρμαιο στα χέρια του Μιχαήλου (Γιώργος Φούντας), του αδυσώπητου πατρώνου της, που απειλεί να τα πει όλα αν εκείνη δεν υποκύψει στις επιθυμίες του.
Η Μαίρη (Μαίρη Χρονοπούλου), που ερωτεύεται παράφορα τον Άγγελο (Φαίδων Γεωργίτσης), ένα ξανθό αγόρι το οποίο μαζί της γνώρισε για πρώτη φορά τον έρωτα.
Η Μαρίνα (Κατερίνα Χέλμη), παράφορα ερωτευμένη με έναν σωματέμπορο, τον Ντόρη (Κώστας Κούρτης), εξαρτά όλη της την ύπαρξη απ' αυτόν.
Η Άννα (Αλεξάνδρα Λαδικού) που κρατάει καλά φυλαγμένο το μεγάλο μυστικό της, την ύπαρξη ενός παιδιού, το οποίο εκείνη σπουδάζει κρυφά και αγαπά τον επί χρόνια πελάτη της καπετάν Νικόλα (Μάνος Κατράκης).
Η Μυρσίνη (Ελένη Ανουσάκη), μια νεόκοπη ιερόδουλη, η μόνη που βλέπει τις αλλαγές που έρχονται.
Η μαντάμ Παρί (Δέσπω Διαμαντίδου), η μεγαλύτερη σε ηλικία, είναι η "μάνατζερ" των κοριτσιών και ερωτευμένη με τον Μιχαήλο.
Η Κατερίνα (Ηρώ Κυριακάκη), η καθαρίστρια του σπιτιού, είναι μια ταλαιπωρημένη και μεσόκοπη γυναίκα, που περιμένει τον γέρο άντρα της (Νότης Περγιάλης) να βγει από το άσυλο και ονειρεύεται να φύγουν και να ζήσουν ειρηνικά στην παράγκα τους.
Τα κορίτσια ζουν και εργάζονται στο "σπίτι" με τα κόκκινα φανάρια της μαντάμ Παρί, που βρίσκεται στην Τρούμπα του Πειραιά

Φύγαν τα παιδιά,έχετε γεια, θάλασσα πλατιά
βάθυνε το κύμα,μάνα η παναγιά,σβήνει στο τζάκι η φωτιά

Φρύγανο μου κάψαν την καρδιά,φύγαν τα παιδιά
πήρανε το δρόμο,πικρό πρωί,δρόμο μαύρο κι όπου βγει

Παίζανε στα ζάρια τη ζωή,είκοσι χρονώ
περιμένω να ‘ρθεί που είν’ η αυγή,δάκρυ και παράπονο

Γέλιο και τραγούδι,ένας καημός ,λάδι στη πληγή
Στέγνωσε στα χείλια ο γυρισμός,Μάκρυνε η νύχτα πολύ

Στήσανε στο τοίχο τ’ όνειρο,είκοσι χρονώ
Ρίξανε φαρμάκι στο νερό,πίσω να ‘ρθω δεν μπορώ

[MARIAKORBILA]

Τι θρήνος!!! λυγμός στη μνήμη αυτών που άδικα και αναίτια χάθηκαν στα τρένα, στα Τέμπη 28/2/2023!!!