Ομιλία ΓΓ ΑΚΕΛ Στ. Στεφάνου, στην εκδήλωση Μνήμης και Τιμής για τον αγνοούμενο Μηνά Κωνσταντίνου

Σχεδόν μισό αιώνα μετά από την κυπριακή τραγωδία, εκατοντάδες είναι οι αγνοούμενοι των οποίων η τύχη παραμένει αδιευκρίνιστη. Ανάμεσα σ’ αυτούς και η τύχη του Μηνά Κωνσταντίνου, του Κωνσταντή και της Εύας.

Γεννημένος στη Δένεια το 1943, βγήκε από νωρίς στο μεροκάματο για να βοηθήσει την πολυμελή οικογένειά του. Στα εικοσιένα του χρόνια κατατάχθηκε στην Εθνική Φρουρά που μόλις είχε συσταθεί συνεπεία των διακοινοτικών συγκρούσεων του 1963 – ‘64. Υπηρέτησε ως κληρωτός στην Τηλλυρία και πολέμησε στις μάχες της Μανσούρας. Πριν ακόμα απολυθεί αρραβωνιάστηκε την Ανρούλλα του και τον Ιούνιο του 1965 την παντρεύτηκε. Μαζί απέκτησαν τα δύο παιδιά τους, τον Πανίκο και τη Χρύσω.

Ο Μηνάς δούλευε σκληρά ως οικοδόμος. Έκτισε το σπίτι του, φρόντιζε την οικογένειά του, αγωνιζόταν καθημερινά για ν’ αναθρέψει τα παιδιά του. Μα δεν ευτύχησε να τα δει να μεγαλώνουν. Δεν τα καμάρωσε στις μεγάλες τους στιγμές. Δεν ήταν εκεί να τα κρατήσει από το χέρι, όπως ονειρεύεται κάθε γονιός.

Τα όνειρα του Μηνά, αλλά κι όλων των νέων της γενιάς του, κόπηκαν στη μέση τον Ιούλιο του 1974. Ήταν τότε που οι σχεδιασμοί του ΝΑΤΟ, όπως είχαν αποφασιστεί το 1971 στη Σύνοδο Υπουργών Εξωτερικών της εγκληματικής Συμμαχίας στη Λισαβόνα με τη συμμετοχή της χουντικής Ελλάδας και της Τουρκίας, άρχισαν να εφαρμόζονται.

Με το ξέσπασμα του φασιστικού πραξικοπήματος η δημοκρατική συνείδηση του Μηνά Κωνσταντίνου δεν του επέτρεπε να μείνει με σταυρωμένα τα χέρια. Έτρεξε να υπερασπιστεί τη Δημοκρατία απέναντι στον φασισμό. Τη νόμιμη κυβέρνηση απέναντι στους πραξικοπηματίες της Χούντας των Αθηνών και της ΕΟΚΑ Β’. Την επόμενη μέρα οι πραξικοπηματίες τον συνέλαβαν, τον φυλάκισαν και τον βασάνισαν στα κρατητήρια της Κοκκινοτριμιθιάς.