ΔΠΘ - ΕΦΑΠΤΟΜΕΝΕΣ ΓΩΝΙΕΣ |ΣΤΙΧΟΙ|

Ξυλινα Ποιηματα
Tracklist
1 Intro
2 Η
3 Τα μάτια μου στο φίδι
4 Σκοτεινές διαδρομές
5 Ρ.Χ.Α.
6 Μουτζούρα
7 Αυτό μόνο μου φτάνει
8 Άνευ προσανατολισμού γενιά
9 Εφαπτόμενες γωνίες
10 Θέμα τύχης
11 Ακόμα δίνομαι
12 Σκιτσογραφώντας την παράνοια
13 Υπόγειος σταθμός
14 Τρύπια μπάλα
15 Τοπία ως το ξημέρωμα
16 Φεύγω
17 Χημείες
18 Ζούγκλα
19 Έτσι είμαι
20 Για μια στιγμή
21 Διαδρομές
22 Άγραφοι νόμοι
23 Μέρες οργής
24 Ενός θηρίου οι φωνές
25 07...
26 Όταν πετάμε

[artenakia]

Πίσω από κάθε μου σκέψη και συλλογισμό καταπατώ το θεσμό
Ποτέ μου δεν οδηγήθηκα απ' ορισμό, ποτέ μου δε μπήκα στα πέριξ περί περιορισμό
Λαμβάνοντας ??? κρατώ δυνατό το δεσμό στο γκρίζο κόσμο που ζω
Πυρ και μανία ??? με μικρόφωνο να σκοτώσω την ανία του κοσμικού κύκλου
Η ανθρώπινη κοινωνία χαράζει ημερομηνία στον πόλεμο που προκάλεσε η κορεσμένη αλαζονεία σαν επιδημία
Χώνω υπόνομο στην καύλα μου γι' αυτό που απαιτεί σεβασμό μα δίνει ειρωνεία, αυτοκαταστροφική μανία στο Ψυχοδράμα
??? οδεύοντας όλοι σωματική αυτοκτονία πάντα βλέπω την θανατολαγνεία κι όσα φέρνει ο χρόνος δεν τα φέρνει μία
Πετάγομαι απότομα μέσα από τον ύπνο μου κυριευμένος από τρόπο κι αγωνία
Εξάρτηση στην ραπ υποτονία, μουνόπανο δε με ρίχνεις κάτω γιατί έχω κρατηθεί καλά από την εφαπτόμενη γωνία του μικροφώνου
Προωθούνε την πορνεία σε έναν αγώνα για την κατάληψη του θρόνου
Πρώτη μου κίνηση να περάσω το μήνυμα μου, να γράψω κάτι που θα 'ναι δικό μου, ουδέν σχόλιο περί hip hop κλώνου
Ο στίχος θα πρέπει να στέκει διαχρονικός νόμος του καλλιτέχνη κι όχι να ξεθωριάζει στο πέρασμα του χρόνου
Ηγούμαι
την αναγνώριση, το ραπ είναι τέχνη κι όχι μουσική συμφόρηση, μέσα από
λόγια αλήθειες δίνει και με έχει μάθει να φτύνω το κάθε καθίκι που με
φτύνει
Βγαίνουνε λάου λάου μέσα απ' τις φωλιές τους σύγχρονοι
Δαρβίνοι και πάντοτε κάποιος έχει να πει μια κουβέντα για το τι
πρόκειται να γίνει
Θυμός, αναμμένο καμίνι, η νέα γενιά θα φέρει την ευθύνη, παντού τσιμέντο κι ατσάλι
Θυμήσου, του χρόνου θα μας τσιπάρουν κεφάλι και πάλι και ίσως ξεχάσω πως η μάνα μου με βάφτισε Μιχάλη
Παραπατώ και παραπατώ στο σύστημα που θέλει το μαθητή φυτό και τίποτα δεν ???, νιώθω αγωνία
Δώδεκα χρόνια στα ίδια σάπια θρανία, στην παιδική μου αμηχανία έβλεπα τα πάντα πίσω από εφαπτόμενη γωνία
Χαρτί και μολύβι, ζεστός καφές κι ο κολλητός μου πιο δίπλα να στρίβει, πες μου πως το θες, πως το θες?
Μέσα από μαύρο καπνό το μυαλό μου παίρνει χιλιάδες στροφές και γίνομαι ένα με τις συχνότητες και τις μπασογραμμές
Πλανιέμαι στη θερμή συνοδεία κρουστών που δένεται πάνω στον ήχο
Είναι ψυχή μου, διαπερνά του δωματίου τον κάθε τοίχο
Είμαι στο δρόμο, εκεί ξεκίνησα, εκεί είμ' ακόμα, εκεί είμ' ακόμα μαλάκα, εκεί είμ' ακόμα
Αν το hip hop παύει να βγαίνει στο δρόμο, παύει να λέγεται hiphop μουνόπανα
Τον πούλο πουτάνας γιοι