Μετάφραση ή ερμηνεία των λατρευτικών κειμένων; - π. Νεκτάριος Καρσιώτης

Ένα ιδιαίτερα πολυσυζητημένο θέμα των ημερών μας είναι το ζήτημα της μετάφρασης ή της ερμηνείας των λατρευτικών κειμένων, τα οποία βέβαια είναι από τη συγγραφή τους γραμμένα στην αρχαία ελληνική. Το θέμα κυρίως περιστρέφεται γύρω από το κατά πόσο είναι κατανοητά τα κείμενα της αρχαίας ελληνικής στους πιστούς της σημερινής εποχής, στην οποία η αρχαία αυτή διάλεκτος δεν είναι χρήσιμη.

Το ζήτημα αυτό όμως δεν είναι τόσο απλό στην λύση του όσο φαίνεται. Μια υποθετική μετάφραση στην νεοελληνική πιθανώς να δημιουργούσε σημασιολογικά κενά στον πλούσιο και συνάμα ευθύ λόγο από τον οποίο αποτελούνται τα λατρευτικά αυτά κείμενα. Ίσως τελικά αυτό που χρειάζεται περισσότερο στον πιστό του 21ου αιώνα είναι μια καλύτερη ερμηνεία των κειμένων αυτών σε έναν πιο θεολογικό βαθμό, από ότι μια απλή μετάφραση στην νεοελληνική γλώσσα.

Με τον π. Νεκτάριο Καρσιώτη, Ιεροκήρυκα του Ιερού Μητροπολιτικού Ναού Αθηνών

------------------------------------------------
Το βίντεο πλαισιώνει Στιχολογία από την Αγρυπνία της Αγίας Σκέπης
Ψάλλει ο Χορός Ψαλτών «Ενήχημα» με χοράρχη τον κ. Σωτήριο Κουτσούρη
------------------------------------------------
------------------------------------------------
------------------------------------------------
Απαγορεύεται η χρησιμοποίηση μέρους ή ολόκληρου του βίντεο για δημοσίευση σε άλλο κανάλι ή σελίδα, χωρίς την άδεια του νόμιμου κατόχου των πνευματικών δικαιωμάτων.
Απαρχή © 2022. Με επιφύλαξη παντός νομίμου δικαιώματος.

[els-jkmm]

Τι όμορφα προσεγγίζει το θέμα, ευχαριστούμε πολύ!

[chessdaf]

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΑΞΙΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

[hellie_el]

this was so wonderful. i hope you can do more like this, explaining the language of the church services.

[ab]

πατέρα Νεκτάριε, θα διαφωνήσω μαζί σας ως πρός την τοποθέτηση σας. Κατ αρχάς, η γλωσσική εκφορά των παλαιότερων, , ιδιαιτερα όσων αποκτούσαν μόρφωση στο σχολείο, ήταν πολύ πιο κοντά στα αρχαία γλωσσικά είδη της λατρείας, και επίσης, η εκκλησία ήταν ο χώρος, κατα την Οθωμανική περίοδο, όπου η εθνική ταυτότητα έβρισκε στέγη στην εκκλησιαστική λατρεία και ζωή. Η σημερινή όμως γλωσσική παιδεία, ιδιαίτερα των νέων, απέχει παρασάγγας από εκείνη την εποχή. Η τότε "δημοτική" είναι ακατανόητη από τη σημερινή γενιά. Από τη μία, ο πιστός που θέλει εκ πίστεως και με επιγνωση να μετέχει και να βιώνει τη θεία Λειτουργία, δεν έχει ιδιαίτερο πρόβλημα με τη γλώσσα ( κρίνοντας από τον εαυτό μου, ετων 62, που η γλώσσα αυτή μου είναι οικεία καθώς μαθαίναμε αρχαία μέχρι και την 3η Λυκείου). Γνωρίζοντας όμως τον σημερινο 16χρονο, η προσπάθεια του να παρακολουθήσει μια Θ.Λειτουργία, προερχόμενος από περιβάλλον μη εκκλησιαστικό, που σημαίνει πως δεν έχει παραστάσεις, δεν εχει γλωσσική επαφή με τα κείμενα, η εκκλησιαστική γλώσσα του είναι "αρχαιότητες" που του θυμίζουν το "βαρετό μάθημα των αρχαίων στο σχολείο" ( ακούσματα συχνά ανάμεσα στο μέσο μαθητή του σημερινού γυμνασίου και λυκείου). Επίσης, για όσους μεσήλικες που στην καθημερινότητα τους η εκκλησία ήταν απούσα, για πολλούς και διαφόρους λόγους, ερχόμενοι πλέον να ζήσουν την εκκλησιαστική ζωή, γιατι αγγιχτηκαν από τη χάρη του θεού, δυσκολεύονται να ακολουθήσουν, γιατι τα ακούσματα τους είναι δυσνόητα, και δεν έχουν τη δύναμη και το χρόνο να " ξεσκονίσουν " τη γνώση των αρχαίων η επίγνωση του μέσου ανθρώπου που ζει εκτός εκκλησίας και καλείται να βιώσει κάποια μυστήρια ( γάμος, βαφτιση, κηδεία) και η γλώσσα τον αποτρέπει να "βιώσει, έστω και με τον επιφανειακό αυτό τρόπο, το μυστήριο σε γλώσσα που θα τον μετοχή σε μυστήριο είναι μια μορφή επικοινωνίας του θεού με το σημερινό άνθρωπο, και εκεί ο ίδιος ο θεός κενώνει τον εαυτό του μιλώντας με παραβολές για να κατορθώσει να γινει αντιληπτος και κατανοητός από τον άνθρωπο της εποχής του, στη γλώσσα που καταλαβαίνει. Συμφωνώ πως η μετάφραση από μόνη της δεν λύνει το προβλημα, το πρόβλημα βρίσκεται στην ελλειψη βιωματικής πίστης στο Χριστό ως σωτήρα και ζωή και ανάσταση του καθενός, ώστε να θέλει να τον συναντά σε κάθε Θ.Λειτουργία μαζί με τους αδελφούς του. Όμως, χρειάζεται να έχει το πεδίο έκφρασης αυτής της νέας ζωής και να έχει τη δυνατότητα να μπορεί ο λόγος να τον εκφράζει, να μπορει και μονος του να τον ψάλλει σε μια γλώσσα που ο ίδιος ομιλεί και όχι μονο να τον κατανοεί...οι απόψεις διίστανται δεκαετίες ολόκληρες, φτάνουν πάνω από αιώνα, και λόγω των αντιδράσεων δεν γίνεται τίποτα.Τουλάχιστον να γίνει μια προσπάθεια, κατα τη ρήση του αποστόλου Παύλου, " πάντα δε δοκιμάζετε, το καλόν κατέχετε " ( Α' Θεσ. 5:21), μαζί με την προσπάθεια να αγγιχθεί ο σημερινος άνθρωπος από την αγάπη του Θεού, την κατήχηση περί τα της πίστεως και της λατρείας, να γίνει και η προσπάθεια να εκφραστεί όσο γίνεται με πιο οικείο τρόπο και να χαρεί ο πιστός που ο Θεός τον αγγιξε στην αδυναμία του.Την ευχή σας.